Σώπασε αγέρα, σώπασε,
τη μιλιά της μη μου κουβαλάς,
απ’ τον λήθαργο τής ξέχασης με ξυπνά,
κι η θύμηση στήνει γιορτή,
όσο τα βλέφαρα υγρά βαραίνουν.
Στο χάραμα σκοτάδι λευκό,
νεράιδες να χορεύουν στο ρυθμό της φωνής της,
και τα ξωτικά να γυρεύουν πατήματα,
στο πεντάγραμμο του κορμιού της αφιέρωμα ιερό,
γυμνό να το αποζητούν από κάθε τι αμάρτημα.
_
γράφει ο Βασίλης Μαντικός
Πανέμορφο….
… σας ευχαριστώ, για όλα σας τα σχόλια !!!
Υπέροχο Βασίλη…!!!! πάντα μας εκπλήσσεις με τους στίχους σου.. μοναδικοί!!!
… Μαρία σε ευχαριστώ πολύ !!!!
Απλά φανταστικό,ξυπνά ευγενικά συναισθήματα και κάνει το νου να ταξιδέψει σε ιδανικές καταστάσεις.
… σας ευχαριστώ !!!
Θύμησες και αναμνήσεις…
ζωντανεύουν μέσα από τους στίχους σου!!
Μπράβο Βασίλη!!
… σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας !!!!
Βασίλη πολύ όμορφο το ποίημα σας!!!
… σας ευχαριστώ !!!
Νοσταλγικά ωραίο!!!
… ξύπνημα πεθυμιάς, σας ευχαριστώ !!!
Συγχαρητήρια, θαυμάσιο!!!
… σας ευχαριστώ !!!
Άρωμα παλιάς, καλής ποίησης!
… μικρές απόπειρες όλα, σας ευχαριστώ πολύ !!!!