Σ’ άλλους καιρούς κατέφευγαν
σε μαγεία -μαύρη-
σκυμμένοι πάνω από καυτούς ατμούς,
βοτάνια, τρίχες και σωματικά υγρά αναδεύοντας
επέμεναν ν’ αναστρέψουν τα αισθήματα,
να ανακατευθύνουν πάνω τους τα ξένα μάτια
Για τις ίδιες εκείνες επιθυμίες,
για ίδιους πόθους
βουτάνε σήμερα στα σκοτεινά θολά νερά,
πνίγονται στους βυθούς του διαδικτύου,
γράφουν και ξαναγράφουν τα ίδια ποιήματα
Να συναντήσουν επιδιώκοντας
εκείνο, που άγνωρο το περιμένουν μια ζωή,
ενώ το κουβαλάν’ σφιχτά κουλουριασμένο,
το είδωλο, μέσα… μας
_
γράφει η Πουπερμίνα
Διεισδυτική, αποκαλυπτική ματιά και όμορφη γραφή! Να μπουν και κάποια καρφιά στις καρέκλες μας. Έτσι μπράβο!
Ω, τί ωραίο το σχόλιό σας!
Τι εμπνευσμένη αντίθεση !
Εξαιρετικά διαυγές και σαφές .
Τα μέσα αλλάζουν , ο άνθρωπος οχι .
Πόσο διαυγές να είναι κάτι που βυθίζεται σε αχαρτογράφητα νερά; Ευχαριστώ!