Το ποτάμι του χρόνου οδηγεί μοναχά
στην Τέχνη του.
Όλα τριγύρω σπαρμένες θυσίες
πληγές που ατέρμονα ανάβουν και σβήνουν
φάροι σε παράλια πυράς.

Ευτυχώς που υπάρχει η Τέχνη του.

Κόσμημα ελευθερίας, ζωντανού, χνάρι σπαραγμού.
Στο φως ανασαίνουν τα φαντάσματα
με δάκρυα λούζονται στον άνεμο
ξαποσταίνουν σε ερημιές σκοτάδια
λαλούν της γης την ελευθερία
του νερού την αδυσώπητη αλήθεια.

Ευτυχώς που υπάρχει η Τέχνη του.

Ξεμυτίζουν απ’ τις φυλακές οι μάσκες του Άντον
καταφύγιο πλάθουν με ορθάνοιχτα μάτια
σέρνονται σε σπηλιές επούλωσης
σαν τα άγρια πληγωμένα ζώα
της ζούγκλας μας.

Τι θα γινόταν χωρίς την Τέχνη του;

Αίμα συγκοινωνεί με τον σπαραγμό
δοχείο σιγής που ουρλιάζει
σαν φανερώνεται μοναχά
στην Τέχνη του.
Μοναδικός του έρωτας.
Ζει μόνο μέσα της.
Βάσανος.
Αιώνες κουρνιασμένος στο σώμα
πάλεμα με θεριό
γαντζωμένος στου αιθέρα το φευγιό
στου αιθέρα τον ερχομό.

Γι’ αυτό πιότερο αγαπώ
την Τέχνη του.
Συνάντηση της αλήθειας
στο ποτάμι του χρόνου.

Ευτυχώς που υπάρχει η Τέχνη γι’ αυτόν.

Το κλειδί ακούγεται
Ανοίγει η ηχώ.
Σήκω.
Σήκω.
Υπάρχει η Τέχνη!

-

γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!