Υπάρχω, αν και δε με γνωρίζουν
του Χρίστου Σοροβέλη
Εκδόσεις Σοκόλη - Κουλεδάκη
ISBN: 978-960-556-004-1
τοβιβλίο.net υποδέχεται το Χρίστο Σοροβέλη και την ποιητική του συλλογή 'Υπάρχω, αν και δε με γνωρίζουν' από τις εκδόσεις Σοκόλη - Κουλεδάκη. Αν και είναι η πρώτη παρουσία του Χρίστου Σοροβέλη στα γράμματα και την ποίηση, το δείγμα της γραφής του είναι εξαιρετικό και προδίδει πως η συνέχεια του λόγου του δε θα μας αφήσει αδιάφορους. Μέσα από τους προβληματισμούς που διατυπώνονται στην ποιητική του συλλογή, προβληματισμούς σύγχρονους και βγαλμένους μέσα από τη ζωή, αποτυπώνει ανάγλυφα το δύσκολο γίγνεσθαι του σήμερα χωρίς όμως να γίνεται απαισιόδοξος. Με μια προσεκτική ματιά, ο αναγνώστης διακρίνει στο βάθος την αισιοδοξία, απαιτεί όμως εκ μέρους του να εμβαθύνει και να σκεφτεί καλά το σκεπτικό και τα όμορφα δομημένα ποιήματά του.
Υπάρχω, αν και δεν με γνωρίζουν
Στο πέρασμα των δρόμων μια σκέψη αναζητεί ένα λογικό επιχείρημα
που δεν το βρίσκει.
Μέσα στο σκοτάδι οι άνθρωποι κρύβονται.
Κρύβονται μήπως και απελευθερωθούν από τις τύψεις τους.
Έτσι διασκεδάζουν.
Όποιος τρέξει περισσότερα χιλιόμετρα από το σημείο εκκίνησης
Κάτι κατόρθωσε.
Όταν γυρίζουν πίσω, πιο μόνοι κι απ’ την ίδια τη μοναξιά
Χαίρονται γιατί έζησαν.
Έχει καθοριστεί ποια στάση και συνείδηση θα διαμορφώσεις
Δεν χρήζει ιδιαίτερης προσπάθειας.
Προχωρώ στα στενά· η αθλιότητα πανηγυρίζει.
Χαμογελώ, οι σκέψεις μου δικαιώνονται.
Ανάμεσα σε ζητιάνους, τυχοδιώκτες, ξεχασμένους,
ΥΠΑΡΧΩ.
ΥΠΑΡΧΩ, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.
Μάρτιος 1991
Μηδέν
Αχ, αυτοί οι υπέροχοι κίβδηλοι ήρωες μας.
Αναζητούν μια προσπάθεια ανατροπής των υπαρχουσών καταστάσεων·
Διακρίνουν την αύξησή τους και ένα μαξιλάρι αναπαυτικό για τους ίδιους.
Πολεμούν τους συνανθρώπους τους, σε μακρινές χώρες, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί
Mα συνεχίζουν για να τους γράψει η Ιστορία.
Όταν αντιληφθούν το αποτέλεσμα του μόχθου τους
Θα αναρωτιούνται κλαίγοντας.
Η νέα τάξη πραγμάτων αποκαταστάθηκε·
Εμπρός, σκεπάστε μόνοι τον τάφο της ύπαρξής σας.
Ιανουάριος 1991
Το θέατρο νίκησε
Ανούσιες παραστάσεις με στημένους ηθοποιούς.
Η σκηνοθεσία γνωστή, οι ακροατές σε αναπαυτικές θέσεις.
Ο πρωταγωνιστής δεν χρήζει μάσκας-
Έξυπνη τακτική στο πνεύμα εποχής.
Η υπόθεση συνυφασμένη με την εντολή·
Απαγορεύεται το μήνυμα
Εθνικοί οι λόγοι.
Ο σκηνοθέτης χαίρεται το προϊόν του μόχθου του.
Κατάμεστη η πλατεία, κατάμεστο το ταμείο.
Η παράσταση έφθασε στο τέλος.
Το θέατρο νίκησε – έγινε θέατρο.
Τι ανακούφιση!
Άνοιξαν οι πόρτες, κοσμοσυρροή
Στο μυστικό καμαρίνι οι έμποροι του Ήλιου αλληλοσυγχαίρονται
Μα η ανησυχία υπάρχει.
Άραγε οι θεατές θα πάνε κατευθείαν για ύπνο;
Οκτώβριος 1992
Επτά γράμματα
Σοφοί, ποιητές, καλλιτέχνες, συγγραφείς
Όλοι αγωνιούν, αναζητούν το νήμα που στοχεύει στην τελειότητα
Στην καθαρότητα της ψυχής.
Αιώνες, ανεκμετάλλευτοι, δεν αποκάλυψαν το κοινό μυστικό.
Η προφορά της λέξης τόσο απλή μα δεν χωρά στα χείλη.
Η λέξη, θηλυκού γένους, φορώντας κόκκινο φουστάνι
Σεργιανάει σε σκοτεινούς δρόμους
Ματώνει σε ανήσυχες ματιές
Σε ξεχασμένες υπάρξεις.
Απλώνει τα χέρια της, κανείς δεν την αγγίζει.
Ξεσπά σε κραυγές, κανείς δεν την ακούει.
Ξεσπά σε λυγμούς, κανείς δεν συγκινείται.
Ολομόναχη με γοργό βήμα προσδοκά την καθαρή ματιά
Να της φωνάξει ότι υπάρχει.
Αιώνες έφυγαν, αιώνες έρχονται.
Η καθαρή ματιά δεν φάνηκε ακόμη.
Αιώνες….
1993
Κοίταξέ με στα μάτια
Κοίταξέ με στα μάτια·
δεν θα σ’ αφήσουν να ζήσεις, αν μείνεις σιωπηλή.
Άναψε το φως, μέχρι να ξημερώσει θα έχεις αγαπηθεί.
Τα μάτια σου φωτιά και κόλαση, όταν με κοιτάζεις.
Οι αδυναμίες μου λιγοστεύουν, όταν είμαστε μαζί.
Πετάμε στους ουράνιους ορίζοντες ενωμένοι
Χωρίς προορισμό.
Τα λουλούδια ζωντανεύουν, όταν τα αγγίζεις
Τα χέρια σου όμορφα, η πρόθεσή σου αθώα.
Κοίταξέ με στα μάτια·
Δεν θα σ’ αφήσουν να ζήσεις, αν μείνεις σιωπηλή.
Οι ψευδαισθήσεις καταρρέουν, οι φράκτες πετούν
Ο φόβος μηδενίζεται.
Είσαι κοντά μου. Ανασαίνεις. Ζεις. Υπάρχεις.
Το όνειρο πραγματοποιείται, ο σκοπός προσεγγίζεται.
Ξύπνησα. Σε ονειρεύτηκα.
Σε θέλω. Πάμε…
Ιούνιος 1993
Ένοχη σιωπή
Το ξύλινο τραπέζι στη μέση – ο άντρας και η γυναίκα αντίκρυ.
Στην ίδια στέγη ξένοι.
Το παιδί παίζει μόνο του, ξαφνικά ξεσπά σε λυγμούς·
Σημάδι πως υπάρχει.
Ξύλινη η ματιά τους, ξύλινη η επαφή.
Ένοχη σιωπή.
Ξύλινο ψωμί, ξύλινο σώμα, ξύλινα συναισθήματα.
Όμορφη ημέρα· ο ήλιος δεν φάνηκε.
Ευτυχώς, δεν θα μας κάψει και σήμερα.
Ένοχη ησυχία
Δεκέμβριος 1998
Δεν τόλμησες
Το λιβάδι που άνοιγε τα φτερά του να το περπατήσεις-
Δεν τόλμησες.
Μεσάνυχτα φοβήθηκες να ανοίξεις τα μάτια σου
Να απολαύσεις τον ήλιο που πίστευες πως θα εμφανιστεί.
Η βροχή σε καλούσε κοντά της να τη χορέψεις-
Δεν τόλμησες.
Το ταξίδι σου στην Ανθρωπούπολη δεν πραγματοποίησες.-
Πολιτικές αναταραχές….
Τα φτερά που έφτιαξες να πετάξεις-
Δεν τόλμησες.
Σ’ έχω ανάγκη μα δεν σ’ αγαπώ, δεν το ψιθύρισες-
Αδύναμοι οι ώμοι.
Την παραίτηση από τα γραφείο για την ενασχόληση με τη μουσική-
Δεν τόλμησες.
Η ζωγραφιά σου που απεικόνιζε ένα καράβι με προορισμό το όνειρο
Τρόμαξες να την εκθέσεις….
Το σύνθημα που έγραψες στον τοίχο «Υπάρχω-Δραπετεύω»-
Δεν τόλμησες.
Ίσως τολμήσεις, εάν ακούσεις το κλάμα του μωρού και της βροχής.
Ίσως….
Φλεβάρης 2003
Λοιπόν, πώς φτάσαμε εδώ;
Λοιπόν, πώς φτάσαμε εδώ;
Αιώνες, χρόνια, στιγμές κι εμείς αμετάβλητοι.
Αμετάβλητοι μέσα στην ανυπαρξία μας.
Ανίκανοι να αγγίξουμε τον εαυτό μας
Τις προσδοκίες του συνανθρώπου.
Ποτέ δεν συνέλαβα την ιδέα του χρόνου
Άλλαξε ο χρόνος, η μέρα, η στιγμή,
Όμως ο άνθρωπος;
Ποιος τόλμησε να καληνυχτίσει τον άγνωστο;
Κανείς.
Πώς λοιπόν άλλαξε ο χρόνος;
Αιώνες, χρόνια, στιγμές κι εμείς αμετάβλητοι.
Μοναδικοί, αλλά μόνοι.
Φλεβάρης 2005
(Η μορφοποίηση των κειμένων είναι αυτούσια από το κείμενο όπως εστάλη από τον ποιητή)
Ο Χρίστος Σοροβέλης γράφει:
Η ποιητική συλλογή ΥΠΑΡΧΩ, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, είναι η πρώτη μου παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Στόχος μου είναι να αναδείξω τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που μαστίζουν την ψυχή μας, να τα παρουσιάσω ποιητικά αλλά και να δώσω ένα ποιητικό στίγμα νίκης και αισιοδοξίας. Να ονειρευόμαστε με τη συνείδηση μας αθώα και να μη είναι σταυρωμένη.
Ο Χρίστος Σοροβέλης είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Γεννήθηκε το 1973 και κατάγεται από το Αγράμπελο της Αιτωλοακαρνανίας. Η ποιητική του συλλογή ΥΠΑΡΧΩ, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ, είναι η πρώτη του παρουσία στα ελληνικά γράμματα.
Πολύ χάρηκα που ερχόμενος σήμερα το πρωί στο γραφείο για να ασχοληθώ με θέματα ρύθμισης της ημέρας – δεν λέω επιβίωσης γιατί αυτή αντικαταστάθηκε τελευταία από την λέξη “ρύθμιση” – χαίρομαι λοιπόν που μου ήρθε η διάθεση να εισέλθω εδώ και να διαβάσω,
Παραθέτω έναν απο τους στίχους του Σοροβέλη:
“Όταν γυρίζουν πίσω, πιο μόνοι κι απ’ την ίδια τη μοναξιά
Χαίρονται γιατί έζησαν”.
Ας μου πει κάποιος: Είναι ή όχι η παραπάνω σκέψη συγκλονιστική στην σύλληψη της;
Με τα ποιήματα του Σοροβέλη που δημοσιεύθηκαν εδώ ένιωσα ότι κάποιος διαβάζει σαν γιατρός τα συμπτώματα της σημερινής κοινωνικο-οικονομικο- πολιτικο-συναισθηματικό-ανθρωπιστικής κρίσης που διερχόμαστε και τα καταγράφει με αξιοθαύμαστο και δικό του τέλειο τρόπο.
Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω το επώνυμο του για να πω ότι στην φαρέτρα του του λόγου του Σοροβέλη τα βέλη και εύστοχα είναι και προς πολλές πλευρές εκτοξεύονται.
Πολλά συγχαρητήρια στον Χρίστο Σοροβέλη και καλές επιτυχίες να έχει. Επίσης να συγχαρώ το μάτι και το χέρι του Κώστα Θερμογιάννη που επέλεξαν να τον μας τον φέρουν εδώ.
Υ.Γ Δεν υποτιμώ βεβαίως τα υπόλοιπα μέλη του σώματος του Θερμογιάννη. Ας μην υπάρξει παρεξήγηση!
“Μηδέν
Αχ, αυτοί οι υπέροχοι κίβδηλοι ήρωες μας…/ … Πολεμούν τους συνανθρώπους τους, σε μακρινές χώρες, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί / Mα συνεχίζουν για να τους γράψει η Ιστορία.”
Ενδεικτικό το απόσπασμα – ίσως γιατί, μέσα σε λίγες γραμμές, απομυθοποιεί τους κίβδηλους ήρωες… μήπως και μπορέσουν να ξεχωρίσουν οι πραγματικοί…
Ωστόσο όλα τα ποιήματα του Χρίστου Σοροβέλη είναι ξεχωριστά – σαν σκληρό φως που πέφτει και αποκαλύπτει κρυφές σκέψεις κι ανομολόγητες απογοητεύσεις…
Συγχαρητήρια, φίλε μου Χρίστο!
Μου δίνετε μεγάλη δύναμη, το ευχαριστώ είναι λίγο…
εξαιρετική σύγχρονη ποίηση, ανοίγει δρόμους….