…πως είμαι ακόμα ζωντανός αφού ακούω τον ήχο της ανάσας μου. Δε βλέπω όμως και δεν αισθάνομαι τίποτα. Ούτε νιώθω πως μπορώ να κουνηθώ, λες και βρίσκομαι κάπου που δεν υπάρχει βαρύτητα, ούτε πόνος αλλά ούτε και χρόνος. Μονάχα έντονη δίψα και μοναξιά. Ίσως και μια υποψία ελπίδας πως κάποιος θα έρθει για να με βγάλει από εδώ… μόνο που δεν ξέρω πού είναι αυτό το ‘εδώ’.

Θέλω να μιλήσω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να φωνάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να ουρλιάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου… μάλλον γιατί το μέσα μου δεν υπάρχει πια… Κι όσο προσπαθώ τόσο χάνομαι κάπου στο κενό και το άδειο. Το καλό είναι ότι… υποθέτω πως είμαι ακόμα ζωντανός…

Ακολουθήστε μας

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Mimozas

Mimozas

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Είχε γεννηθεί απότομα πολλά χρόνια πριν το καταλάβει. Η ζωή του έμοιαζε με αρχαία τραγωδία, παιδί αγνώστων θεών, ήξερε πως έπρεπε να θυσιαστεί στο βωμό της διαφορετικότητας για να μπορέσει να ζήσει. Τον είχαν προικίσει όμως οι θεοί με...

Dream

Dream

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Η Πολυξένη κάθε πρωί άφηνε τον κουρασμένο της πόθο να κοιμηθεί ήσυχα ήσυχα πάνω στο μαξιλάρι της. Μπροστά στον καθρέφτη ζωγράφιζε την ιδανική της εικόνα, κοκκίνιζε τα χείλη της κι ονειρευόταν για όσο διαρκούσε η καθημερινότητα έναν...

10 σχόλια

10 Σχόλια

  1. Ανώνυμος

    Κώστα υπέροχο…μελαγχόλησα λιγάκι μα μπράβο!

    Απάντηση
  2. Ελένη Ιωαννάτου

    Κώστα ανατρίχιασα!!!
    Εξαιρετικό!!!
    Έχεις έναν ιδιαίτερο και διάφανο τρόπο να εισχωρείς βαθιά μεσ’ την ψυχή!!!

    Καλή σου ημέρα!!!

    Απάντηση
  3. drmakspy

    Με γύρισες πίσω στον χρόνο…
    Κάποτε στην πρώτη επέμβαση της ζωής μου, λόγω ανεπάρκειας ενζύμου που αγνοούσα υποβλήθηκα σε ασύμβατη αναισθησία…. Παρέλυσα μεν, αισθανόμουν και άκουγα δε… Περιττό να πω ότι εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν αιώνας, και η περιγραφή σου ταιριάζει απόλυτα… Μέχρι που λιποθύμησα στον οξύ πόνο της πρώτης νυστεριάς….

    Απάντηση
  4. Μάχη Τζουγανάκη

    […]μόνο που δεν ξέρω πού είναι αυτό το ‘εδώ’.[…]

    Και δική μου απορία! Νομίζω οτι αυτόν τον εγκλωβισμό τον έχουμε λίγο πολύ νιώσει όλοι μας Κώστα. Ας υποθέτουμε όμως οτι είμαστε ακόμα ζωντανοί ώστε κάποτε να βγει αυτή η φωνή από μέσα μας …να βοηθήσει έστω να μας βρουν…

    την καλημέρα μου

    Απάντηση
  5. Ελένη,Κορωνιώτη

    Συγλονιστική περιγραφή του… μισού θανάτου.Η “…υποψία ελπίδας” ειναι …η μισή ζωή!Αρα εισαι ΕΚΕΙ κοντα στο ΕΔΩ ακόμα…Προσπάθησε ξανα να φωνάξεις .Να Σε ακούσεις… Αυτο εχει σημασία .Μην αφεθείς και χαθεί η “υποψία ελπίδας”….Μην αφεθούμε και χαθεί η ελπίδα.Τότε θα ειναι…. ολόκληρος θάνατος….

    Απάντηση
  6. Σοφία Ντούπη

    Συγκλονιστικό!!! Για μένα που έζησα πολύ χρόνο έτσι, είναι συγκλονιστικό!!! Πάντα όμως βρίσκετε ένα χέρι δίπλα μας, που μας δίνει ζωή… και τότε δεν υποθέτουμε πια. Είμαστε ζωντανοί!!!

    Απάντηση
  7. evangeloukissa

    Πολύ ωραίο. 🙂
    Ιδιαίτερα, δε, μου άρεσε η επανάληψη “αλλά η φωνή δεν βγαίνει από μέσα μου”.

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *