Υποθέτω…
…πως είμαι ακόμα ζωντανός αφού ακούω τον ήχο της ανάσας μου. Δε βλέπω όμως και δεν αισθάνομαι τίποτα. Ούτε νιώθω πως μπορώ να κουνηθώ, λες και βρίσκομαι κάπου που δεν υπάρχει βαρύτητα, ούτε πόνος αλλά ούτε και χρόνος. Μονάχα έντονη δίψα και μοναξιά. Ίσως και μια υποψία ελπίδας πως κάποιος θα έρθει για να με βγάλει από εδώ… μόνο που δεν ξέρω πού είναι αυτό το ‘εδώ’.
Θέλω να μιλήσω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να φωνάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να ουρλιάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου… μάλλον γιατί το μέσα μου δεν υπάρχει πια… Κι όσο προσπαθώ τόσο χάνομαι κάπου στο κενό και το άδειο. Το καλό είναι ότι… υποθέτω πως είμαι ακόμα ζωντανός…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [21]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
Κώστα υπέροχο…μελαγχόλησα λιγάκι μα μπράβο!
Κώστα ανατρίχιασα!!!
Εξαιρετικό!!!
Έχεις έναν ιδιαίτερο και διάφανο τρόπο να εισχωρείς βαθιά μεσ’ την ψυχή!!!
Καλή σου ημέρα!!!
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλιά σας!
Με γύρισες πίσω στον χρόνο…
Κάποτε στην πρώτη επέμβαση της ζωής μου, λόγω ανεπάρκειας ενζύμου που αγνοούσα υποβλήθηκα σε ασύμβατη αναισθησία…. Παρέλυσα μεν, αισθανόμουν και άκουγα δε… Περιττό να πω ότι εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν αιώνας, και η περιγραφή σου ταιριάζει απόλυτα… Μέχρι που λιποθύμησα στον οξύ πόνο της πρώτης νυστεριάς….
[…]μόνο που δεν ξέρω πού είναι αυτό το ‘εδώ’.[…]
Και δική μου απορία! Νομίζω οτι αυτόν τον εγκλωβισμό τον έχουμε λίγο πολύ νιώσει όλοι μας Κώστα. Ας υποθέτουμε όμως οτι είμαστε ακόμα ζωντανοί ώστε κάποτε να βγει αυτή η φωνή από μέσα μας …να βοηθήσει έστω να μας βρουν…
την καλημέρα μου
Συγλονιστική περιγραφή του… μισού θανάτου.Η “…υποψία ελπίδας” ειναι …η μισή ζωή!Αρα εισαι ΕΚΕΙ κοντα στο ΕΔΩ ακόμα…Προσπάθησε ξανα να φωνάξεις .Να Σε ακούσεις… Αυτο εχει σημασία .Μην αφεθείς και χαθεί η “υποψία ελπίδας”….Μην αφεθούμε και χαθεί η ελπίδα.Τότε θα ειναι…. ολόκληρος θάνατος….
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια!
Συγκλονιστικό!!! Για μένα που έζησα πολύ χρόνο έτσι, είναι συγκλονιστικό!!! Πάντα όμως βρίσκετε ένα χέρι δίπλα μας, που μας δίνει ζωή… και τότε δεν υποθέτουμε πια. Είμαστε ζωντανοί!!!
Πολύ ωραίο. 🙂
Ιδιαίτερα, δε, μου άρεσε η επανάληψη “αλλά η φωνή δεν βγαίνει από μέσα μου”.
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλιά σα;!