Μπήκε μες στο μπαρ έχοντας ακόμα πάνω του τη μυρωδιά της. Σε κάθε του κίνηση ένιωθε αυτή την γνώριμη ευωδία να τρυπώνει στη μύτη του και από εκεί κατευθείαν στο σημείο του εγκεφάλου του που είχε χαραχτεί η ανάμνηση της, όταν ξυπνούσε τα πρωινά και μετά το μπάνιο της έρανε το σώμα της με αυτό το τόσο ιδιαίτερο άρωμα. Ως επίδοξος μυρογνώστης ανίχνευε μια δόση εκχυλίσματος από αρισμαρί. Πάντα του στέγνωνε το λαιμό αυτή η μυρωδιά ή μήπως η ανάμνηση;

Έκατσε στο μπαρ και τελείωσε το πρώτο του ποτό πριν καν προλάβει να τελειώσει το τραγούδι που είχε αρχίσει τη στιγμή που μπήκε μέσα. Η γεύση από το ουίσκι ήταν λιγότερο έντονη απ’ ότι συνήθως γιατί πάνω στη βιασύνη του να ικανοποιήσει τη δίψα του είχε ξεχάσει να το ζητήσει χωρίς πάγο. Τελείως απρόσμενα το αραιωμένο της αλκοόλης είχε καταφέρει για ακόμα μία φορά να ενεργοποιήσει το μνημονικό του. Αυτή η δροσερή, λόγω του πάγου, γεύση στο στόμα του χαρακτήριζε κάποτε το τέλος της νυχτερινής του εξόδου, όταν έπινε βιαστικά και το δικό της ποτό για να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Είχαν τη συνήθεια να πίνουν το ίδιο ποτό για να μην μπερδεύονται οι γεύσεις τους.

Την ώρα που τελείωνε το τρίτο ποτό διέκρινε τις πρώτες νότες από ένα παλιό και αγαπημένο τραγούδι. Αισθάνθηκε αυτό το γαργάλημα στο αυτί και συνειδητοποίησε ότι πρέπει να ήταν πολύ παλιά η τελευταία φορά που το είχε νιώσει. Θυμήθηκε την εποχή που αυτό το τραγούδι ήταν καινούριο ακόμα και παρόλο τη μελαγχολική του μελωδία, τους στενάχωρους στίχους και το λυγμό στη φωνή του ερμηνευτή, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί το είχαν αγαπήσει και είχαν καταφέρει να περάσουν αυτή την αγάπη και στο κοινό τους. Δεύτερο κουπλέ, δεύτερο γαργάλημα στο αυτί. Στα ρεφραίν δεν το ένιωσε ποτέ, στα ρεφραίν τα χείλη της ήταν απασχολημένα να τραγουδούν, μόνο στα κουπλέ του ψιθύριζε την αγάπη της και τον φιλούσε πεταχτά.

Σηκώνοντας  το βλέμμα του για να παραγγείλει το τελευταίο του ποτό και να κλείσει τη βραδιά, του φάνηκε πως είδε στον καθρέφτη μία γνώριμη μορφή. Έμοιαζε χαμένη. Τα μαλλιά της είχαν αλλάξει στο μήκος τους αλλά δεν θα μπορούσε ακόμα να τα χαρακτηρίσει κοντά. Τα μάτια της σκεπτικά δήλωναν πλέον την κούραση που προκαλούνταν από τη κακιά της συνήθεια να σκέφτεται συνεχώς και να αναλύει τα πάντα. Μόνο οι ώμοι της είχαν αλλάξει. Είχαν χάσει πια τη νεανική τους δυναμική και κάπως είχαν χαλαρώσει προς τα κάτω υποδηλώνοντας μια παραίτηση. Όταν το βλέμμα της συνάντησε το δικό του ο νους του ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, τότε που την χάζευε ενόσω αυτή κοιμόταν, τότε που οι ώμοι της χαλάρωναν όχι από παραίτηση αλλά από την αίσθηση ασφάλειας που της πρόσφερε η ύπαρξή του δίπλα της.

Έκατσε μοιρολατρικά στην κενή θέση δίπλα του και του γύρισε σχεδόν επιδεικτικά την πλάτη. Τελείως αυθόρμητα άπλωσε το χέρι του να αγγίξει τα μαλλιά της μα όταν είχε σχεδόν καταφέρει να τα χαϊδέψει ένιωσε ένα έντονο τσίμπημα χαμηλά στο κεφάλι του. Μα γιατί βρισκόταν εκεί; Πού ήταν πριν; Προσπάθησε να θυμηθεί τη διαδρομή που είχε κάνει και τον είχε οδηγήσει εδώ, μάταια. Και αυτή που τώρα καθόταν  δίπλα του, ήταν σίγουρος πως την ήξερε, ένιωθε την ανάγκη να την ακουμπήσει αλλά όσο πιο πολύ το σκεφτόταν τόσο πιο  έντονα ένιωθε το πόνο στη βάση του κεφαλιού του.

Βγάζοντας τα λεφτά για να πληρώσει είδε την μικρή πράσινη κάρτα που έγραφε σε καλλιγραφική γραμματοσειρά Γραφείο Μετάλλαξης Αναμνήσεων και στο πίσω μέρος ήτανε γραμμένη, με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα, η ημερομηνία της επόμενης μέρας και η ώρα 12. Ένιωσε αμήχανα, δεν θυμόταν να έχει κανονίσει τίποτα για την επόμενη μέρα. Αυτό όμως που τον προβλημάτισε ακόμα περισσότερο ήταν ότι πάνω στην κάρτα δεν αναγραφόταν καμία διεύθυνση, πού έπρεπε να πάει;

Ο ήλιος που έμπαινε ανάμεσα από τις κουρτίνες του ζέστανε μία λωρίδα από το σώμα του. Ο ήχος από το θυροτηλέφωνο τον άφησε αρχικά αδιάφορο αλλά η επιμονή του καλούντος τον ανάγκασε να παραιτηθεί από την ιδέα να μείνει ξαπλωμένος μέχρι αυτή η λωρίδα να του ζεστάνει σιγά σιγά όλο του το σώμα.

Καλημέρα σας Κύριε, Από το Γραφείο Μετάλλαξης Αναμνήσεων είμαστε ήρθαμε να σας πάρουμε για το ραντεβού σας.

Δεν έφερε καμία αντίρρηση, δεν του έκανε καμία εντύπωση που κάποιος είχε έρθει για αυτόν. Έκανε όλες τις απαραίτητες πρωινές τελετουργικές διαδικασίες, μόνο όταν ήρθε η ώρα να βάλει την κολόνια του άνοιξε το αριστερό ντουλαπάκι και πήρε ένα κομψό μπουκάλι αρώματος αντί αυτού που υπήρχε στο δικό του ντουλάπι. Την ώρα που έκλεινε την πόρτα παρατήρησε ένα κενό πάνω στο τραπεζάκι που ήταν απέναντι από την πόρτα, ένα κενό που αντιλαμβανόταν πιο πολύ με το οπτικό του πεδίο παρά σαν έλλειψη αντικειμένου.

Μπαίνοντας στο γραφείο το ρευστό τύπου Νταλί ρολόι στο τοίχο έδειχνε ακριβώς 12. Βρήκε το συμβολισμό πολύ πετυχημένο, κάθε φορά που έμπαινε σε αυτό το χώρο έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη. Σκεφτόταν πως κάποιο μέρος του εγκεφάλου του θα έχει πλέον το ίδιο σχήμα με αυτό το ρολόι, οι επιλεγμένες αναμνήσεις του θα είναι σταγονόσχημες και μετά και την τελευταία του συνάντηση θα διυλιζόντουσαν τελείως.

Είχαν πάρει την απόφαση από κοινού, θα έσβηνε όλες τις αναμνήσεις που είχαν δημιουργήσει μαζί, εκτός από μία, τη πρώτη τους συνάντηση στο μπαρ απέναντι από το σπίτι του. Τη στιγμή που τα βλέμματά τους συναντήθηκαν στον καθρέφτη και κατάλαβαν πως ένα νέο καταστροφικό πάθος θα ξεκινούσε μαζί τους. Επέλεξαν αυτή τη στιγμή να τη κρατήσουν για να αποφύγουν οποιοδήποτε παιχνίδι της μοίρας τους έφερνε ξανά να συναντηθούν μετά από τόσες θυσίες. Τώρα τουλάχιστον θα ξέρανε, πως κάπου, κάποτε είχαν συναντηθεί… ξανά και ξανά.

Η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί, είχε καταφέρει και την είχε σβήσει από τη μνήμη του, τώρα θα μπορούσε ξανά να ζήσει. Να ξυπνήσει ανέμελος και όχι μέσα από τον εφιάλτη φωνάζοντας το όνομά της. Θα μπορούσε να πάει επιτέλους πάλι μία απλή βόλτα χωρίς να φοβάται ότι θα την δει μπροστά του, στα μέρη που παλιά πηγαίνανε μαζί. Μα κυρίως θα μπορούσε να ξανακοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη χωρίς να νιώθει τύψεις και ντροπή για την ανικανότητα του να τη βοηθήσει.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε κάπως απότομα και η αδράνεια έκανε τα κόκαλά του να πονέσουν. Βγήκε με κόπο, θολωμένος ακόμα από τη νάρκωση και χωρίς να πει κουβέντα στον οδηγό άρχισε να περπατάει προς την είσοδο της πολυκατοικίας του. Μόλις έφτασε στην πόρτα και αντίκρισε τον εαυτό του στο τζάμι ένιωσε την ανάγκη να βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο. Έκανε μεταβολή, πέρασε απέναντι το δρόμο και μπήκε στο μπαρ. Έκατσε στη συνηθισμένη του θέση και συνοφρυωμένος προσπάθησε να θυμηθεί που ήταν πιο πριν. Είχε την υποψία πως τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά έχανε την αλληλουχία των πράξεων του.

Πήρε την εφημερίδα που βρήκε δίπλα στον καφέ του, στο πρωτοσέλιδο η βασική είδηση αφορούσε σε μία ηλικιωμένη κυρία που έπασχε από αλτσχάιμερ, τελικά, ύστερα από 5 μέρες που είχε εξαφανιστεί, είχε βρεθεί την προηγούμενη νύχτα νεκρή. Για κάποιον λόγο η φωτογραφία του έφερε στο μυαλό το κενό χώρο πάνω από το τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα του σπιτιού του. Ένιωσε θλίψη για τη νεκρή κυρία, άλλωστε δεν είχε βρεθεί πολύ πιο μακριά από εκεί που αυτός τώρα έπινε τον καφέ του. Θα μπορούσε και να την ήξερε.