Υποταγή, του Νικηφόρου Βυζαντινού

Δημοσίευση: 15.04.2015

Ετικέτες

Νικηφόρος Βυζαντινός

Κατηγορία

Ποίηση | Ω

 

 

Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου

τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου

ώς φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου

να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου

 

Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου

να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα

αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου

δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα

 

Στοιβάχτηκες και συ σε μια φωτογραφία
με ψεύτικα χαμόγελα γεμάτη

πλημμυρισμένη από δήθεν ευτυχία

μέσα στου κόσμου του μικρού, την τόση απάτη

 

Θα ρθώ με πόνο εκεί που ετάφη η ζωή σου

λίγα λουλούδια για να αφήσω νοερά

πάνω στο φέρετρο της προδομένης ύπαρξης σου

που γυαλισμένο με κοιτά θανατερά 

 

_

γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Κώστας Θερμογιάννης

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. drmakspy
    drmakspy στο 15/04/2015 σε 12:24 μμ

    Όμορφο πολύ, όσο και γλυκόπικρο…. Γεμάτο συναίσθημα και νόημα, με μέτρο ρυθμό και ρίμα… Όπως εννοώ κι εγώ την ποίηση…

    Απάντηση
  2. Ελένη Ιωαννάτου
    Ελένη Ιωαννάτου στο 15/04/2015 σε 5:16 μμ

    “Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου

    να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα

    αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου

    δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα”

    Νικηφόρε, τα λόγια σου μίλησαν ειλικρινά στη ψυχή μου!!!
    Αυτό που μόλις περιέγραψες είναι τόσο κοντά μας..
    καθημερινά καταχωνιάζουμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας στα συρτάρια
    της ανυπαρξίας μας..
    στολίζοντας το μονοπάτι της αλήθειας μας με χάρτινα χαμόγελα
    και πλαστικά ιδανικά για το αύριο…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου