Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου
τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου
ώς φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου
να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου
Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου
να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα
αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου
δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα
Στοιβάχτηκες και συ σε μια φωτογραφία
με ψεύτικα χαμόγελα γεμάτη
πλημμυρισμένη από δήθεν ευτυχία
μέσα στου κόσμου του μικρού, την τόση απάτη
Θα ρθώ με πόνο εκεί που ετάφη η ζωή σου
λίγα λουλούδια για να αφήσω νοερά
πάνω στο φέρετρο της προδομένης ύπαρξης σου
που γυαλισμένο με κοιτά θανατερά
_
γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός
Όμορφο πολύ, όσο και γλυκόπικρο…. Γεμάτο συναίσθημα και νόημα, με μέτρο ρυθμό και ρίμα… Όπως εννοώ κι εγώ την ποίηση…
“Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου
να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα
αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου
δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα”
Νικηφόρε, τα λόγια σου μίλησαν ειλικρινά στη ψυχή μου!!!
Αυτό που μόλις περιέγραψες είναι τόσο κοντά μας..
καθημερινά καταχωνιάζουμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας στα συρτάρια
της ανυπαρξίας μας..
στολίζοντας το μονοπάτι της αλήθειας μας με χάρτινα χαμόγελα
και πλαστικά ιδανικά για το αύριο…