Φίλη αγαπημένη μου,
Ξέρω, θα στενοχωρηθείς με αυτά που θα σου γράψω, αλλά πρέπει κάπου να τα πω, γι’ αυτό δεν είναι οι φίλοι; Έχεις υγιή αφτιά και μυαλό ευρύ και θα με βοηθήσεις, το νιώθω.
Αγάπη μου, λόγω της εγκυμοσύνης μου ο καλός μου ο Αντρέας με έχει θέσει υπό κώδωνα.
“Λενάκι μη σκύψεις, μην περπατάς γρήγορα, μην τρως πολύ δεν κάνει καλό στον γιο μου, μην καπνίζεις.”
Όλο πρόσεχε και μη. Δεν αντέχω άλλο, ασφυκτιώ.
Μπορεί ο κώδωνας που έλεγα πριν, να με προστατεύει από κώνωπες ανωφελείς και από σκόνη εξ Αιγύπτου ορμώμενη, αλλά μου στερεί το οξυγόνο μου και την αναπνοή μου. Απορίας άξιον πώς το οξυγόνο το απαραίτητο για τη ζωή μου βρίσκει τον τρόπο τελικά και εισέρχεται στους πνεύμονές μου.
Υπό κώδωνα λοιπόν ή υπό υπερπροστασία, υπό φυλάκιση στην ουσία και κατ’ οίκον περιορισμό. Απορώ πώς και το καημένο το κυοφορούμενό μου δεν διαμαρτύρεται.
Αν και γι’ αυτό το τελευταίο, έχω τη βασανιστική υποψία ότι είναι και αυτό δυσαρεστημένο με το τι τραβάει η μάνα του και κατ’ επέκταση κι εκείνο, γιατί μου έδωσε χθες κάτι κλωτσιές, μα κάτι κλωτσιές… Κάνε παιδί να δεις καλό σου λέει ο άλλος. Την ησυχία του και τη βολή του μην διαταράξεις. Αχ Αχ Αχ…
“Τι φταίω εγώ μωράκι μου που ο πατέρας σου τρέμει για μένα, για σένα; Νομίζει και καλά ότι είμαι άρρωστη όσο βλέπει την κοιλιά μου να μεγαλώνει μέρα τη μέρα…”
Έτσι είπα στο μωράκι μου και με έπιασαν τα κλάματα.
Και βρε Μυρτώ μου, να δεις που σαν να κατάλαβε καλύτερα και από τον Μπαμπινιώτη το τι εστί υπό κώδωνα, και σταμάτησε τις κλωτσιές. Σαν να πήρε μάλιστα το αφτί μου και κάτι απίστευτες βρισιές που το άτιμο ξεστόμισε τις οποίες δεν επαναλαμβάνω, ξέρεις δα πόσο τις απεχθάνομαι. Τι να σου πω κορίτσι μου. Ούτε στην Εντατική Μονάδα του Νοσοκομείου να ήμουνα. Σε αποστειρωμένο περιβάλλον ζω και κινούμαι και να νιώθω ότι εκεί έξω υπάρχει ένας ήλιος λαμπρός και μια θάλασσα μαγεία που με καλούν. Ω θεέ μου. Και να έχω τον γυναικολόγο μου να με συμβουλεύει να κάνω άφθονα μπάνια. “Πού γιατρέ μου να τα κάνω, στη θάλασσα;; Εδώ στο σπίτι μας και απαιτεί το μπάνιο μου να το κάνω μόνον όταν είναι κι εκείνος εκεί γύρω.”
Με το που άκουσε τη συμβουλή του γιατρού μου ο Αντρέας μου, τον μίσησε δια βίου και μου επέβαλλε αλλαγή γυναικολόγου επί ποινή απαγχονισμού του, αν επέμενα να πηγαίνω στον πρώτο!!!
Τέτοια ρεζιλίκια Μυρτώ μου, τέτοια σου λέω.
Και να σκεφτείς ότι μέχρι πρότινος έδινα καλή ερμηνεία στην έκφραση υπό κώδωνα. Να δεις, που αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έχει απαλειφθεί από τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες η έκφραση αυτή. Για να μην παρερμηνεύει ο κόσμος τις έννοιες. Εσύ την ξέρεις; Όποιον, μα όποιον και αν ρώτησα δεν την έχει ακουστά και δεν θα το πιστέψεις αλλά ούτε ο Μπαμπινιώτης που τον ρωτήσαμε την ξέρει. Την αγνοούν οι πάντες πλην του συζύγου μου και αναγκαστικά εμού της ιδίας. Και ο καθένας μας πια, δίνει την δική του ερμηνεία. Εκείνος τη λέει προστασία και ενδιαφέρον, κι εγώ ασφυξία και έλλειψη οξυγόνου.
Το είπα και στον Αντρέα μου, και ξέρεις τι μου απάντησε Μυρτώ μου; Δε θα το πιστέψεις. “Μήπως Λενάκι μου να ειδοποιήσουμε εκείνην την εταιρεία που έφερνε τις φιάλες οξυγόνου στον μακαρίτη τον πατέρα σου μη και το χρειαστείς κάποια στιγμή για να μην τρέχουμε και δεν προφταίνουμε που λένε;”
Στο ορκίζομαι φιλενάδα ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν υποψήφιος δολοφόνος που ψάχνει να βρει με τι τρόπο θα σκοτώσει το θύμα του, ή έστω ένιωσα την επιθυμία να του φέρω κατακέφαλα την πιατέλα με τη μακαρονάδα που έφτιαξα με αγάπη και που ήξερα πόσο του αρέσει.
Πες μου σε παρακαλώ, τι θα γίνει σε λίγο και με το μωρό, με τη γυάλα που θα θελήσει να το βάλει;
Μυρτώ μου πες μου ακόμη, εκείνη η πρόσκλησή σου που μου είχες κάνει σε ανύποπτο χρόνο, βρίσκεται εν ισχύ; Μου είχες πει να ξεκαλοκαιριάσω στο νησί σου, θυμάσαι; Αν μου πεις και να ξεφθινοπωριάσω ή ακόμη καλύτερα να φτάσω κα σε ένα ξεχειμώνιασμα, θα το θεωρήσω δώρο θεϊκό. Ψυχικό θα κάνεις, άκου με που σου λέω… Δεν αντέχω άλλο τον… κώδωνα. Στον ύπνο και τον ξύπνιο μου αντεστραμμένα γυάλινα κουδούνια βλέπω -μεταφορικά- να με ζώνουν.
Τελειώνοντας να σου πω, ότι το γράμμα μου τούτο σκέπτομαι να το κοινοποιήσω στο fb, με την ελπίδα ότι ο Αντρίκος μου θα το διαβάσει, θα με λυπηθεί πιότερο απ’ ό,τι κάνει για τον εαυτό του και θα θελήσει να βγάλει τη γυάλα από πάνω μου. Το ελπίζω μα δεν το πιστεύω.
Περιμένω γράμμα σου και μέχρι τότε κάνε παρακαλώ και μια βουτιά νοερή για τη φίλη σου, στα σμαραγδένια νερά της θάλασσας που είναι έξω σχεδόν από την πόρτα σου.
Τυχερή.
Σε φιλώ
Υ.Γ. Και πού ’σαι ε; Μη μου κάνεις κι εσύ τα ίδια όταν έρθω, γιατί να ξέρεις σε έσβησα από φίλη μου, ακόμη και στο fb μου…
Λ.
_
γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
0 Σχόλια