Τις στιγμές μου, τις ώρες να γεμίζω με στίχους ανάγκη έχω
που με ορμή σαν κύμα ασυγκράτητο από μέσα μου βγαίνει,
και λυτρώνει απ’ τα σάβανα μια ψυχή, τη μόνη που κατέχω
και που, σ’ αέναο κύκλο, Λάζαρος ανέστη και πάλι πεθαίνει…

Κι αν μια μέρα βουβή από ποίηση η ψυχή μου ξυπνήσει
αν τυφλή πια το λαμπρό φως τής έμπνευσης δεν τη φτάνει
αν κουφαθεί και τη μελωδία τής φωνής της δεν τη γνωρίσει
τότε την ίδια της την ύπαρξη, μονάχα αυτήν, τι να την κάνει…

Ανδρείκελο φρικτά αδειανό μόνο σάρκα όπου θα έχει
θα ομοιάζει ωσάν περπατά σιωπηλά στου μυαλού μου τους δρόμους
τα σκοτάδια αιώνια άστιχης νύχτας θα πρέπει ν’ αντέχει
και σαν άθλιο μικρό τρωκτικό θα κατοικεί υπονόμους…

Μα αν στίχος ένας μοναχά σαν χάδι την ψυχή σου αγγίξει,
αν γεμίσει την σκέψη σου με γεύση κι άρωμα δυόσμου
αν ζεστά, τρυφερά, την καρδιά σου αγκαλιάσει και σφίξει
δικαιωμένος θα ΄μαι ποιητής στις γειτονιές τού κάτω κόσμου…

_

γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης  – Αργοναύτης