Αχ ζωή
Στον ιστό της αράχνης
Ακουμπά το μαζί
Σε παγίδα
Κρεμιέται η καρδιά
Και γεννά την ελπίδα
Ορκισμένο φιλί
στο ρολόι σου τάζω
των αιώνων στιγμή
Σε κερί
μία φλόγα ζεσταίνει
μια ευχή δροσερή
Το μετά
το φοβούνται μονάχα
τα σπασμένα φτερά
Ψιθυρίζω γλυκά
Τολμηρά και δειλά
Φανερά μυστικά…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Ήσυχη φιγούρα, ήσυχη προσωπικότητα που ταράζει άλλων τα νερά. Όχι και τόσο κοινωνική, ανήκει χωρίς να είναι ολόκληρη εκεί. Θέλησε να ζήσει διαφορετικά, με όνειρα και χωρίς σταθμά. Μα μάταιες σκέψεις ξεπρόβαλαν και μια πραγματικότητα αναπόφευκτη, Και στερνή της γνώση...
Σε είδα σήμερα Μυστική μου ερωμένη. Μικρή μελαγχολική απροστάτευτη με έψαχνες χωρίς να ξέρεις το γιατί σε έψαχνα σε έβρισκα σε έχανα. Και ήσουν παντού δεν ήθελα να σου μιλώ να σε αρπάξω ήθελα να καταστρέψω τη εύθραυστη ηρεμία σου Να σου γυμνώσω τα στήθη Να τα δαγκώσω...
- γράφει η Θεοδοσία Αργυράκη - Ασαργιωτάκη - Με αλαζονεία λεηλατήθηκε, δε νικήθηκε ότι αναστήθηκε στο φως είναι εκεί στις παγωμένες αίθουσες κραυγάζει με τέχνης ρωμαλέα, αιώνια φωνή. __Δεν σου ανήκω, δεν είμαι εδώ θρηνούν τα ακρωτηριασμένα μέλη μου με το ρυθμό της...
Πού να ’ξερες γέρο Έρνεστ πως θα γινόμασταν συμμαθητές στην Αίθουσα του Ανοιχτού Ορίζοντα μαζί να έρπουμε με μάτια δακρυσμένα Και εγώ σαν ένας από σένα να βλέπω, να μιλώ και να απορώ Τι Λάθος Έκανα όταν ξεκίνησα να Ζω και να Aγαπώ τη Θάλασσα Ω!...
Έστρωσε το πιο όμορφο, χριστουγεννιάτικο τραπέζι το γέμισε με καλούδια, τίποτα να μην λείπει έβαλε και την μουσική, στη διαπασών να παίζει να μην ακούγονται τόσο πολύ, της μοναξιάς οι χτύποι. Γέμισε τα ποτήρια μέχρι πάνω, με κρασί κι ελπίζει πως κάποιος απόψε...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Έστρωσε το πιο όμορφο, χριστουγεννιάτικο τραπέζι το γέμισε με καλούδια, τίποτα να μην λείπει έβαλε και την μουσική, στη διαπασών να παίζει να μην ακούγονται τόσο πολύ, της μοναξιάς οι χτύποι. Γέμισε τα ποτήρια μέχρι πάνω, με κρασί κι ελπίζει πως κάποιος απόψε...
Περπατούσες κι εσύ στο στενό εκείνο δρόμο το Δεκέμβρη, με τα μάτια σου ανοικτά. Ονειροπολώντας ένα κατευθυνόμενο χρωματιστό Χριστουγεννιάτικο μέλλον. Διατάζοντας, την ευτυχία που περιμένεις, κάθε Δεκέμβρη. Όλα τα σχέδια σου συσκευασμένα, τυλιγμένα με το γυαλιστερό...
Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος Που γρατσουνάει το μέσα σου κι ανοίγει κουφάλες στην καρδιά σου Που στο κοπιαστικό χαμόγελό σου κεντάει μια Ατέρμονη γραμμή Που τα χέρια σου διπλώνει σαν να ‘σαι μαριονέτα ανήμπορη. Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος Που –σαν αλλοτινό τσογλάνι της...
Φανερά μυστικά! όπως τα βλέμματα που δεν μπορούν να κρυφτούν…
Ναι Ερίνα μου… Την καλημέρα μου!
Πόσο δίκιο έχεις… για το μετά που το φοβούνται μονάχα
τα σπασμένα φτερά. Πολύ όμορφο!!! Την καλημέρα μου.
Σας ευχαριστώ πολύ! Ετσι είναι πράγματι…αν σπάσουν τα φτερά…είναι πιο δύσκολα όλα μετά… όμως κάτι γίνεται και ξαναρχίζουμε τις πτήσεις…Την καλημέρα μου!
Πολύ όμορφο Μάχη μου γεμάτο ζεστασιά!!!Καλημέρα 🙂
Σε ευχαριστώ πολύ Άννα μου. Την καλημέρα μου!
Πόση ομορφιά έχει αυτή η πέννα, που βουτά στο μελάνι της ψυχής για να κεντήσει με το φως της την άβυσσο που μας περιβάλει. Πόσο τρυφερή μένει η καρδιά και αντιστέκεται με πείσμα στα εύκολα, υψώνοντας τις λέξεις χελιδόνια σε άλλους πνευματικούς ορίζοντες. Μάχη, ας έχεις την ευλογία να γράφεις.
Τα λόγια μου είναι φτωχά μπροστά στο τόσο όμορφο σχόλιό σας.
Θερμά σας ευχαριστώ και σας στέλνω την αγάπη μου!
Πολύ όμορφο Μάχη και αυτό σου το ποίημα! Είναι βγαλμένο από την καρδιά σου και φαίνεται!
Σε ευχαριστώ Ιφιγένειά μου. Είναι βγαλμένο πράγματι από την καρδιά και αφιερωμένο επίσης.. 🙂
… το μετά
το φοβούνται μονάχα
τα σπασμένα φτερά …
Ομορφιά …
Σε ευχαριστώ Παναγιώτη… στέκεσαι πάντα στην ουσία …
Μάχη μου όμορφες σκέψεις!!!
Λόγια μελωδικά!!!!
Μπράβο σου! Ωραιότατο το ποίημα σου!!!!
Σε ευχαριστώ Ελένη μου για τα καλά σου λόγια. Την καλησπέρα μου