Τέλη Αυγούστου και δροσίζει. Ο καύσωνας του καλοκαιριού μοιάζει πλέον παρελθόν και τα δειλινά έχουν μια γεύση από φθινόπωρο. Καθόμαστε στο μπαλκόνι και χαζεύουμε τη θέα, πίνοντας κρύα λεμονάδα. Μου μιλάς κι εγώ σ’ ακούω για ώρα ενώ ταυτόχρονα ρίχνω κλεφτές ματιές στις σελίδες εκείνου του βιβλίου που μοιάζει ατέλειωτο. Κι όταν πια σωπάσεις, σου χαμογελάω και σου δείχνω στον ορίζοντα.
«Κοίτα το φεγγάρι, μικρή μου. Κοίτα τι όμορφο που είναι!»
«Σαν φέτα από πορτοκάλι μοιάζει», απαντάς αθώα και ξαφνιάζομαι από την απέραντη ρομαντικότητα της παιδικής ηλικίας.
Τα αστέρια σκορπισμένα στο πέπλο του ουρανού ολοκληρώνουν αυτή την οπτική πανδαισία που τώρα μου μοιάζει μαγική.
«Κλαις;»
«Όχι», σου απαντάω, «απλά σκέφτομαι», κι ας έχουν αρχίσει δάκρυα να μουσκεύουν τα μάγουλά μου.
Το αεράκι που κάνει τα μαλλιά μας να ανεμίζουν μπροστά στο πρόσωπο με οδηγεί να σκουπίσω τα δάκρυα και να σε αγκαλιάσω. Σου δίνω ένα φιλί στο μέτωπο και σχεδόν σου ψιθυρίζω… «Πάντα να χαμογελάς με το φεγγάρι, μικρή μου. Κάποιος, κάπου, το κοιτάζει όπως εσύ.»
_
γράφει η Νίκη Αλπού
0 Σχόλια