Σεπτέμβριος.
Εποχικοί ασθενείς.
Επαίτες φθινοπωρινής υγείας.
Από θάλαμο σε θάλαμο.
Ζωή. Και Θεός.
Εν λευκώ.
– Θεός είπες; Εσύ τον έλεγες μπαγάσα.
– Ακόμα τον λέω. Τον θέλω όμως εδώ.
Να κοιτά.
Δικαίωμά του να μην υπάρχει. Μου αρκεί να βλέπει.
Οι νοσοκόμες τραγουδούν στο τέλος του διαδρόμου.
Η αρχή καταργήθηκε.
Ο γιατρός μπαλώνει ξανά το ίδιο σώμα.
Μια σάρκα πλύνε βάλε.
Το πλησιέστερο που έχουμε σε θάνατο
λέγεται ζωή.
_
γράφει ο Αντώνης Τσόκος
Εξαιρετικό…
Καθηλώνει η εξαίρετη γραφή σας!!!! Συγχαρητήρια.
Σας ευχαριστώ πολύ!