Στέκομαι στην άκρη

κι απέναντί μου

κάτι κομμάτια αποτρόπαιου εαυτού.

Φοβάμαι να τα πλησιάσω.

Τα παγωμένα μου χέρια

στέλνουν ρίγη ανατριχίλας στο μυαλό.

Μα εκείνο αντιστέκεται.

Ζυγιάζει τα κομμάτια χωρίς να ανατριχιάζει

Άναρχα αυτά έτσι όπως κείτονται

δίχως φόβο, δίχως ενδοιασμό,

δίχως πλάνο καταστροφικό.

Άραγε τι νιώθουν;

Δεν μπορώ να τα αγγίξω.

Τα παγωμένα χέρια μου

κρέμονται σαν βαλσαμωμένα πουλιά.

Καμία ένδειξη κίνησης.

Μα φυσικά μα φυσικά…

Δεν μπόρεσαν όλοι να ανοίξουν τα φτερά τους.

Δεν μπόρεσαν όλοι να πετάξουν.

Όσοι έμειναν πίσω

έμαθαν να αναρριχώνται μόνο στις σκιές

έμαθαν να αγκαλιάζουν μόνο τη σιωπή

με τα φτερά τους κομμένα

με τα χέρια τους πάντα παγωμένα

παρέα με τα κομμάτια ενός αποτρόπαιου εαυτού.

Στέκομαι ακόμα στην άκρη

κι εκείνα πάλι απόψε απέναντί μου.

Άραγε τι να σκέφτονται;

Δεν τολμώ να τα ρωτήσω.

Δεν θέλω να βασανίσω τη φιμωμένη τους κραυγή.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη