γράφει η Μαρία Βασιλειάδου

Μπορεί ο πρώτος μας έρωτας να είναι το κλειδί για την ευτυχία μας; Μπορεί να είναι ο καθρέφτης του πραγματικού μας εαυτού; Μπορεί να είναι το παράθυρο που έχει θέα σε όσα, ουσιαστικά, αναζητούμε και αξίζουμε;

Κι όμως, μπορεί.

Μια τυχαία συνάντηση και οι αναμνήσεις ξυπνούν από τη λήθη του μυαλού, βγαίνουν απότομα από το κουτί τους. Ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, ένα αστείο και όλα πάνε πίσω. Τότε που το κορμί δεν υπολόγιζε το μυαλό και η επιθυμία σκέπαζε τη λογική.

Για τη Νεφέλη ο πρώτος έρωτας κρύβεται μέσα της μαζί με τη νοσταλγία, τα αναπάντητα ερωτηματικά και την ελπίδα. Όταν θα τον συναντήσει ξανά, ένα απρόσμενο πάθος θα γεμίσει τις ημέρες και τις νύχτες της, το οποίο θα τις αποκαλύψει το παρελθόν, αλλά και το παρόν της.

Άραγε, ο Στέφανος και τα δυο της παιδιά θα παραμείνουν η πυξίδα της. Τι θα της μάθει αυτό το νέο ταξίδι στο παρελθόν; Πώς θα μπορέσει να βρει διέξοδο στο λαβύρινθο που θα παγιδευτεί; Μήπως για όλα, τελικά, γιατρικό και λύση είναι η αγάπη;

Μέσα σε ένα πολυεπίπεδο ψυχολογικό μυθιστόρημα η Ζοέλ Λοπινό μιλάει για την ανάγκη μας για αυτογνωσία προκειμένου να φτάσουμε στην αρμονία, καθώς και για το ποιος είναι ο μεγάλος εχθρός της αγάπης, για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και αξίες, υπαρξιακά κενά της εποχής μας, καθημερινά και διαχρονικά προβλήματα. Παράλληλα με τους κεντρικούς ήρωες με τις ριζικά αντίθετες προσωπικότητες, κινούνται και οι αόρατες δυνάμεις της συνείδησή, του μύθου που κουβαλά ο καθένας μας μέσα του και χαράζει τη ζωή του.

Άραγε, ο έρωτας είναι χάρτινος; Πόσες κακουχίες μπορεί να αντέξει και τι μανδύα θα ντυθεί με το πέρασμα του χρόνου; Είμαστε άξιοι της αγάπης που μας χαρίζεται ή απλά την προσπερνούμε θεωρώντας την δεδομένη;

Ερωτήματα που κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί και να ζήσει από την αρχή τους δικούς του χάρτινους έρωτες, να βρει τα ατοπήματά τους και τα σημάδια που του έχουν αφήσει, αλλά και να ανακαλύψει τη μετουσίωση τους σε αληθινή αγάπη και ολοκλήρωση.