Δεν μου άρεσαν ποτέ τα τρένα
Μου προκαλούσαν φόβο και μια ταραχή
Δεν θα ήθελα να σε γνωρίσω ποτέ σε μια αποβάθρα
Ίσως είναι τελικά φόβος για το απλωμένο χέρι που χάνεται
Καθώς τα βαγόνια γλιστρούν πάνω στις ράγες
Πάνω σε ράγες προς το άπειρο
Γιατί αν φύγεις από το τώρα, ποιος ξέρει σε ποιο σταθμό θα σταματήσεις
Ποιος ξέρει αν το εισιτήριο θα είναι μετ’ επιστροφής
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι …
Με βλέπω από την μέση και πάνω έξω απ’ το παράθυρο με χέρια απλωμένα
Να τρέχει το τρένο στις πιο απόκρυφες βουνοκορφές
Να γεμίζω χρώματα και εικόνες
Να χαιρετώ παιδιά που παίζουν δίπλα από ρυάκια
Και ένα βοσκό που στέκεται αγέρωχος πάνω στην γκλίτσα του
Να πιάνω τα βουνά
Να σχηματίζω με το δάχτυλο γραμμές όπως των αεροπλάνων
Να αγγίζω τον ορίζοντα…
Όχι, όχι, όχι! Δεν μου αρέσουν τα τρένα!
Φεύγουν γρήγορα και κοιτούν μόνο μπροστά
Και αφήνουν πίσω τους ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια
Αφήνουν άδειες αγκαλιές
Χαμένες αποσκευές
Και ένα χαρτάκι με διευθύνσεις στην σφιγμένη χούφτα
Ύστερα σκέφτομαι…
Ένα ταξίδι είναι πάντα μιαν αρχή
Μένουν πίσω οι αστοχίες
Δίνω στον ελεγκτή το εισιτήριο
Και περιμένω το τρένο να σφυρίξει τρεις φορές
_
γράφει η Erina Espiritu
[…] Με βλέπω από την μέση και πάνω έξω απ’ το παράθυρο με χέρια απλωμένα
Να τρέχει το τρένο στις πιο απόκρυφες βουνοκορφές
Να γεμίζω χρώματα και εικόνες
Να χαιρετώ παιδιά που παίζουν δίπλα από ρυάκια
Και ένα βοσκό που στέκεται αγέρωχος πάνω στην γκλίτσα του
Να πιάνω τα βουνά
Να σχηματίζω με το δάχτυλο γραμμές όπως των αεροπλάνων
Να αγγίζω τον ορίζοντα…[…]
πραγματικά μας έβαλες κι εμάς στο τρένο…να κρεμομαστε από το παράθυρο..με τις παραπάνω εικόνες…
Και μάλλον πως αυτή η αίσθηση της ελευθερίας της κίνησης της ζωής της ίδιας είναι που αφήνει τους δισταγμούς και μπαίνουμε στο τρένο..Ακόμα και ο μηδενισμός των προηγούμενων στιγμών μας είναι ικανό κίνητρο για να μπούμε σε ένα βαγόνι…κι ας μη μας αρέσουν οι αποχαιρετισμοί..τα δάκρυα..τα χαρτάκια με τις διευθύνσεις στις χούφτες..εξάλλου ο,τι θέλουμε Ερίνα θα το πάρουμε μαζί μας!
καλημέρα!
Καλημέρα Μάχη μου,
ναι, κρεμασμένη από ένα παράθυρο σαν μικρό παιδί που απολαμβάνει με όλες τις αισθήσεις του, κοιτώντας μόνο μπροστά.
Ύστερα σκέφτομαι…
Ένα ταξίδι είναι πάντα μιαν αρχή
Μένουν πίσω οι αστοχίες
Δίνω στον ελεγκτή το εισιτήριο
Και περιμένω το τρένο να σφυρίξει τρεις φορές…..
Ας μπούμε σε αυτό το τρένο λοιπόν!!!!!
Μια καινούργια αρχή! ούτε βήμα πίσω…
Υπέροχο το ποίημα σας!!
Εικόνες αισθητικές! Ολοζώντανες!!
Πράγματι το τρένο προχωράει μόνο μπροστά.
Ευτυχώς όμως που δεν κοιτάζει πίσω
Αφήνει πίσω δάκρυα, αποχωρισμούς,
άδειες αγκαλιές, χαμένες αποσκευές…
Αφήνει όμως και όνειρα, χαμόγελα,
γεμάτες αγκαλιές…
Το επόμενο ταξίδι ποιος ξέρει τι σου επιφυλάσσει.
Ένα κύμα η ζωή. Μια στον αφρό, μια στον βυθό!
Όλα όμως έχουν την ομορφιά τους!!!
Το επόμενο ταξίδι, ίσως να ΄ναι της επιστροφής.
Σας ευχαριστώ