Χαμένες ψυχές

Αυτοί, που σκυμμένοι προχωρούν

μια βοή μονάχα ακούν.

Είναι οι κραυγές του θρήνου,

που καίει τα σωθικά τους.

Είναι η οργή, που ξέφυγε

Απ’ της αράχνης τον ιστό.

Ανάβει και πυρώνεται

μα ξέμεινε μονάχη, ένας κόμπος στο λαιμό.

Αυτοί, που σαν αγάλματα πια στέκουν

εγκλωβισμένοι κι άπραγοι

στης πόλης τα τσιμέντα

με χέρια άκαμπτα, αδειανά

με την ψυχή στεγνή, μαρμαρωμένη

έγιναν τέρατα κρυφά

η σκέψη τους μες το χαμό οδεύει.

Αυτοί, που μαραζώνουν στις σκιές,

που την ψυχή τους παραδώσαν στα υπόγεια

με τη συγγνώμη που δεν δόθηκε πια ζουν

με χείλη άνυδρα από αγάπη κι από λόγια.

Αυτοί, που ξεχασμένοι αγκομαχούν

με την ανάσα τους κοφτή και μετρημένη

ένα σημάδι αυτής της γης ζητούν

μία στιγμή δική τους κι η ζωή να την προφταίνει.

Μα σέρνονται πια τώρα

και συνθλίβονται σε τοίχους.

Σαν μανιασμένοι ταύροι ορμούν σε όνειρα σβησμένα.

Αυτοί, που μόνο μια ευθεία γραμμή ακολουθούν

καθώς γυρεύουν έναν ορίζοντα,

που χάθηκε απ’ το βλέμμα.

 

της Άννας Ρουμελιώτη

Η φωτογραφία είναι πνευματική ιδιοκτησία της  Άννας Ρουμελιώτη.

Διατίθεται με άδεια Creative Commons, όπως παρακάτω

cc

[Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα]

(CC BY-NC-SA 3.0 GR)

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

    Πόσοι τους βλέπουν Άννα, πόσοι τους προσπερνούν, σκυφτοί κι αυτοί, βαθιά βυθισμένοι σε σκέψεις και αναζητήσεις; Κάποτε λέω, άμα ξαναπεράσω από εκείνο το σημείο, από εκείνο τον δρόμο(ψηλά στην Πειραιώς θαρρώ πως είναι, προς την Ομόνοια), να ξαπλώσω ανάσκελα στο δρόμο και να δω αυτά τα χέρια να απευθύνονται ψηλά. Όχι σε θεούς και ουρανούς. Σε ανθρώπους. Ίσως τότε νιώσουμε όλοι καλύτερα.

    Απάντηση
  2. Άννα Ρουμελιώτη

    Βλέπω αυτό το γκράφιτι κάθε μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά ναι είναι στο σημειο που λες Βαγγέλη…..βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να κουβαλούν τις χαμένες ψυχές τους μόνοι .. ναι μακάρι τα χερια μας να στραφούν προς τους ανθρώπους μακάρι!Σε ευχαριστώ!

    Απάντηση
  3. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

    «Αυτοί, που μαραζώνουν στις σκιές,
    που την ψυχή τους παραδώσαν στα υπόγεια
    με τη συγγνώμη που δεν δόθηκε πια ζουν
    με χείλη άνυδρα από αγάπη κι από λόγια.»

    Πόσο αληθινά! Ομολογώ ότι με συντάραξαν οι αλήθειες των στίχων σου.

    Στην αρχή λες και συγκλονίζεις:

    “Αυτοί, που σκυμμένοι προχωρούν
    μια βοή μονάχα ακούν.
    Είναι οι κραυγές του θρήνου,
    που καίει τα σωθικά τους.»

    Ειλικρινά την νιώθω την ανάσα των στίχων σου.

    Απάντηση
  4. Άννα Ρουμελιώτη

    Με τιμάτε πολύ Χριστόφορε (ορίστε δεν σας λέω κύριε Παπαχαραλάμπους 🙂 ) με τιμάτε και με συγκινείτε με τα σχόλιά σας!!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!

    Απάντηση
  5. ΣΟΦΙΑ ΧΑΤΖΗΛΑΜΠΙΔΟΥ

    Αννα , υπέροχο!!!!!!!!
    Πόσες αλήθειες κρύβουν οι στίχοι!!!!!!Αυτοί, που σαν αγάλματα πια στέκουν
    εγκλωβισμένοι κι άπραγοι
    στης πόλης τα τσιμέντα
    με χέρια άκαμπτα, αδειανά
    με την ψυχή στεγνή, μαρμαρωμένη
    Συγκλονιστικό!!!!!!!!
    Η φωτογραφία άψογα ταυτίζεται με τους στίχους!!

    Απάντηση
  6. Άννα Ρουμελιώτη

    Σοφία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου