Αυτοί, που σκυμμένοι προχωρούν
μια βοή μονάχα ακούν.
Είναι οι κραυγές του θρήνου,
που καίει τα σωθικά τους.
Είναι η οργή, που ξέφυγε
Απ’ της αράχνης τον ιστό.
Ανάβει και πυρώνεται
μα ξέμεινε μονάχη, ένας κόμπος στο λαιμό.
Αυτοί, που σαν αγάλματα πια στέκουν
εγκλωβισμένοι κι άπραγοι
στης πόλης τα τσιμέντα
με χέρια άκαμπτα, αδειανά
με την ψυχή στεγνή, μαρμαρωμένη
έγιναν τέρατα κρυφά
η σκέψη τους μες το χαμό οδεύει.
Αυτοί, που μαραζώνουν στις σκιές,
που την ψυχή τους παραδώσαν στα υπόγεια
με τη συγγνώμη που δεν δόθηκε πια ζουν
με χείλη άνυδρα από αγάπη κι από λόγια.
Αυτοί, που ξεχασμένοι αγκομαχούν
με την ανάσα τους κοφτή και μετρημένη
ένα σημάδι αυτής της γης ζητούν
μία στιγμή δική τους κι η ζωή να την προφταίνει.
Μα σέρνονται πια τώρα
και συνθλίβονται σε τοίχους.
Σαν μανιασμένοι ταύροι ορμούν σε όνειρα σβησμένα.
Αυτοί, που μόνο μια ευθεία γραμμή ακολουθούν
καθώς γυρεύουν έναν ορίζοντα,
που χάθηκε απ’ το βλέμμα.
της Άννας Ρουμελιώτη
Η φωτογραφία είναι πνευματική ιδιοκτησία της Άννας Ρουμελιώτη.
Διατίθεται με άδεια Creative Commons, όπως παρακάτω
[Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα]
(CC BY-NC-SA 3.0 GR)
Πόσοι τους βλέπουν Άννα, πόσοι τους προσπερνούν, σκυφτοί κι αυτοί, βαθιά βυθισμένοι σε σκέψεις και αναζητήσεις; Κάποτε λέω, άμα ξαναπεράσω από εκείνο το σημείο, από εκείνο τον δρόμο(ψηλά στην Πειραιώς θαρρώ πως είναι, προς την Ομόνοια), να ξαπλώσω ανάσκελα στο δρόμο και να δω αυτά τα χέρια να απευθύνονται ψηλά. Όχι σε θεούς και ουρανούς. Σε ανθρώπους. Ίσως τότε νιώσουμε όλοι καλύτερα.
Βλέπω αυτό το γκράφιτι κάθε μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά ναι είναι στο σημειο που λες Βαγγέλη…..βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να κουβαλούν τις χαμένες ψυχές τους μόνοι .. ναι μακάρι τα χερια μας να στραφούν προς τους ανθρώπους μακάρι!Σε ευχαριστώ!
«Αυτοί, που μαραζώνουν στις σκιές,
που την ψυχή τους παραδώσαν στα υπόγεια
με τη συγγνώμη που δεν δόθηκε πια ζουν
με χείλη άνυδρα από αγάπη κι από λόγια.»
Πόσο αληθινά! Ομολογώ ότι με συντάραξαν οι αλήθειες των στίχων σου.
Στην αρχή λες και συγκλονίζεις:
“Αυτοί, που σκυμμένοι προχωρούν
μια βοή μονάχα ακούν.
Είναι οι κραυγές του θρήνου,
που καίει τα σωθικά τους.»
Ειλικρινά την νιώθω την ανάσα των στίχων σου.
Με τιμάτε πολύ Χριστόφορε (ορίστε δεν σας λέω κύριε Παπαχαραλάμπους 🙂 ) με τιμάτε και με συγκινείτε με τα σχόλιά σας!!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Αννα , υπέροχο!!!!!!!!
Πόσες αλήθειες κρύβουν οι στίχοι!!!!!!Αυτοί, που σαν αγάλματα πια στέκουν
εγκλωβισμένοι κι άπραγοι
στης πόλης τα τσιμέντα
με χέρια άκαμπτα, αδειανά
με την ψυχή στεγνή, μαρμαρωμένη
Συγκλονιστικό!!!!!!!!
Η φωτογραφία άψογα ταυτίζεται με τους στίχους!!
Σοφία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!