10.12.2019

Χαμένοι στα λασπόνερα

Όνειρα  μιας ζωής  
θαμμένα στα λασπόνερα.
Κόποι, θυσίες, βάσανα 
παρασυρμένα, στα ρέματα
χαμένα στα μπάζα.

Κι’ εσύ  στέκεις παράμερα βουβός, βουρκωμένος
και κοιτάς απελπισμένος τα απόνερα
της κατεστραμμένης σου ζωής,
μη βρίσκοντας δύναμη 
ούτε να διαμαρτυρηθείς, να φωνάξεις.

Θλίψη και πόνος.
Πόνος  βουβός, ανελέητος
σου σπαράσσει τα σωθικά, σε παραλύει.
Μόνο ένα δάκρυ, δάκρυ πικρό κυλάει
στο ρημαγμένο πρόσωπό σου
και προσπαθεί κι’ αυτό να κρύψει τη ντροπή του
για την εικόνα του παραλογισμού 
και του αδυσώπητου ολέθρου που αντικρίζει.

Πώς είναι δυνατόν το ευλογημένο νερό της βροχής
να γίνεται εφιάλτης;
Δεν υπάρχουν λόγια, οι λέξεις μοιάζουν πολύ φτωχές
να περιγράψουν μια τέτοια τραγωδία.

Απάντηση δυστυχώς καμία.

Οι υπεύθυνοι ως συνήθως, εξαφανισμένοι

κρυμμένοι σε κάποια γραφεία

χαμένοι στη γραφειοκρατία.


Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.

Μόνο δάκρυα βουβά, πόνος ψυχής
ανείπωτη θλίψη
ντροπή και οδύνη αφόρητη.

Πάλι θα έρθουν  πάνω απ’ τα ερείπια
κάποιοι μεγαλόσχημοι, δήθεν για συμπαράσταση 
να δώσουν ψεύτικες υποσχέσεις, 

και φυσικά να επιδείξουν τις καλές τους τις προθέσεις

πως θα κάνουν «ότι είναι δυνατόν», απ’ την δική τους τη πλευρά

όπως επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο, ξανά και ξανά

με αυτό το γελοίο, περίλυπο ύφος τους.

 

Και ως συνήθως

κανείς τους δεν αναλαμβάνει την ευθύνη

χωρίς καμιά αιδώ, δίχως αισχύνη.

 

Δεν  πτοούνται, δεν σταματάνε 
ούτε μπροστά στα ερείπια  της ζωής σας.
Δεν σέβονται ούτε τον πόνο
την τραγωδία της ψυχής σας.

 

Δυστυχώς κάθε χρόνο

η ίδια επαναλαμβανόμενη ιστορία,

κάθε χρόνο η ίδια μοιραία τραγωδία.

Για  τους εγκαταλελειμμένους στη μοίρα τους

που είδαν τη ζωή τους μέσα σε μια στιγμή

να γίνεται κομμάτια.

 

Ποιος « από όλους αυτούς»

μπορεί να τους κοιτάξει μες τα μάτια;

 

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος

Ακολουθήστε μας

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

Σκοπώ

Σκοπώ

Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου