Πάλι επιθυμώ να γράψω.
Δεν ξέρω γιατί.
Το μολύβι καραδοκεί.
Ίσως είναι, η φωνή της αγανάκτησης.
Τα συναισθήματα που είναι ανυπόμονα.
Το παιδάκι που ψυχορραγεί στην άκρη του βράχου.
Το αίμα του φτωχού που δεν σαλεύει πια.
Το πουλί που πετά δίχως φτερούγες.
(Τα φτερά αγκιστρωμένα στο καπέλο της κυρίας.)
Οι τυφλοί βασιλιάδες που πιλοτάρουν τη Γη.
Η αγάπη που θέλει στη λευκή σελίδα να αποτυπωθεί.
Ο χρόνος που επιθυμεί δυο στιγμές να παγώσει.
Το ανεκπλήρωτο που δεν ησυχάζει.
Ο ζητιάνος που πέταξε για ένα κομμάτι ψωμί.
Οι παράλληλες ομιλίες, δίχως ήχος να βγει.
(Πλάνη του κόσμου η θηλιά.)
Το χέρι μου που ψάχνει χρόνια τη σκιά του.
Ο δρόμος που είναι έρημος
και αποζητά τους διαβάτες του.
Το κυκλάμινο που θέλει να μελοποιηθεί.
Η νύχτα που δεν μένει σιωπηλή.
Κουρδίζει την άρπα της.
Τα χελιδόνια τραγουδούν στις ανεμώνες
το αιώνιο της ζωής μας θαύμα.
Η σελίδα με κοιτά.
Αγκομαχά και περιμένει.
Ω Θεοί!
Ω απέραντοι ουρανοί!
Έγραψα πάλι.
Ρούφηξα δυο τζούρες οξυγόνο.
Συνεχίζω.
Ουφ! Πάλι απ' την αρχή...
Εγωιστικός τούτος ο λόγος.
Έγραψα “εγώ”.
Την ανάγκη μου.
Την χαρά μου.
Τον πόνο μου.
Την αγωνία μου.
Την θλίψη μου να χάψω,
να αλλάξω.
Προς τα που να φωνάξω;
Κι αν εγώ έγραψα;
Μήπως το νερό δεν λιγοστεύει;
Μήπως οι πόλεμοι τέλεψαν;
Μήπως η κακία χαροπαλεύει;
Μα ο ήλιος είναι ακόμα γκρίζος.
Ο ουρανός άλικος, κωφός.
Ο Θεός παίζει κρυφτό.
Μιλάει άλλες γλώσσες.
Εγώ πάλι, επιθυμώ να γράψω.
Κύκλος.
Δίχως ακτίνα.
Λίγο οξυγόνο...
Μα τι όμορφα που κελαηδούν τα πουλιά!
Να προλάβω τουλάχιστον,
να δω τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια τους.
Πριν χαθώ για πάντα.
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Κι αν εγώ έγραψα;
Μήπως το νερό δεν λιγοστεύει;
Μήπως οι πόλεμοι τέλεψαν;
Μήπως η κακία χαροπαλεύει;”
Αχ Ελένη μου ερωτήματα που βασανίζουν κι εμένα είναι αυτά.Με το γράψιμο δεν λύνονται τα προβλήματα του κόσμου, οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματα, ευαισθητοποιημένων ανθρώπων, πρέπει να ακουμπούν στο χαρτί, ειδικά όταν γράφουν τόσο όμορφα όπως εσύ. Η αγωνία σου με άγγιξε βαθιά . Είναι ένα από τα ωραιότερα ποιήματα, γεμάτο ειλικρινές συναίσθημα. Μπράβο σου!!!
Χριστίνα μου πάρα πολύ καιρό βασανίζομαι με αυτές τις σκέψεις, με αυτά τα ερωτήματα. Χαίρομαι που έχεις τον ίδιο προβληματισμό. Θέλω να πιστεύω πως όλοι όσοι γράφουν έχουν τέτοιου είδους αγωνία. Ως ευαίσθητοι άνθρωποι. Δεν λύνεται τίποτα με το γράψιμο Χριστίνα. Εκφράζεται και μοιράζεται η σκέψη και το συναίσθημα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά είναι αρκετό;
Χαίρομαι που σε άγγιξε το ποίημα – κατάθεση – αγωνία!!!!
Σ’ ευχαριστώ ειλικρινά για τα λόγια σου!!!!
Καλή σου ημέρα!!!!
Ελενη μου ειναι για εμενα τι ωραιοτερο ποιημα σου.Με συγκλονισες και ταυτιστηκα μαζι σου!!!
Άννα μου το γεγονός ότι ταυτίστηκες μαζί μου, είναι ότι καλύτερο μπορούσες να μου γράψεις. Νιώθω ανακούφιση που έχεις τις ίδιες αγωνίες, τον ίδιο προβληματισμό. Το ζήτημα είναι για ποιο λόγο ακριβώς γράφουμε; Τι τελικά πετυχαίνουμε μ’ αυτό;
Σ’ ευχαριστώ πραγματικά από καρδιάς!!!!
Καλή συνέχεια στην ημέρα σου!!!!
Ισως Ελενη μου να ειναι ενας τροπος να αντιδρασουμε η και αποφωρτιση των εντονων συναισθηματων που μας προκαλουν τετοιες καταστασεις και η αποφωρτιση να βοηθαει να καλυτερευσουμε τους εαυτους μας και να προχωρησουμε μπροστα.
Καλή μου Άννα πιθανόν να έχεις δίκιο πως το γράψιμο μας εμβαθύνει ως σκεπτόμενους ανθρώπους. Μια φωνή αγανάκτησης και εκτόνωσης συναισθημάτων. Το σημαντικό είναι ότι μοιράζονται οι εσωτερικές μας φωνές. Πρόκειται για ένα είδος αγώνα. Είναι σίγουρα ένα αρκετά σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.
Ο Θεός παίζει κρυφτό.
Μιλάει άλλες γλώσσες.
Το κυκλάμινο που θέλει να μελοποιηθεί.
Η νύχτα που δεν μένει σιωπηλή.
Κουρδίζει την άρπα της.
Ωραιότατο!
Σχηματίζει την λυρική εικόνα ενός κόσμου λατρευτικού..
Την καλημέρα μου!
Στρατή τα λόγια σου φωτεινή ηλιαχτίδα στην ψυχή μου!!!!
Με συγκινεί που έδωσες, με αφορμή λίγους στίχους, τέτοια διάσταση στον κόσμο!!!
Πως αλλιώς θα μπορούσε ζωγραφίσει τον κόσμο, ένας άνθρωπος τόσο τρυφερός και ευαίσθητος, όπως εσύ;
Ένα σύννεφο γεμάτο ευχαριστώ μόνο μπορώ να σου δώσω!!!!
Καλή σου ημέρα!!!
Η λέξη “καταπληκτικό”..είναι πολυ μικρή για να εκφράσει την μεγαλοπρέπεια του κειμένου . Μπράβο!!!
Η λέξη “ευχαριστώ” είναι μηδαμινή μπροστά σ’ αυτό που με έκανες να αισθανθώ Δέσποινα!!
Μια αγκαλιά, την αγάπη μου κι ένα άστρο μπορώ μόνο να σου χαρίσω!!!
Καλή ημέρα να έχεις!!!
Διαβάζοντάς το, συλλαβή-συλλαβή, λέξη-λέξη, στίχο-στίχο, ένοιωσα να φωνάζω κι εγώ -η αδαής της ποίησης- όλον αυτό το χείμαρρο ευαισθησίας, πόνου, αγωνίας και προσμονής!
Ευχαριστώ!!!!!!!!!!
Αθηνά μου, καθόλου “αδαής” δεν είσαι. Χαίρομαι πολύ που φωνάζεις μαζί μου! Μία φωνή πόσο να ακουστεί; Σε αυτήν τη σελίδα ευτυχώς οι φωνές είναι αρκετές πιστεύω. Ελπίζω να πληθύνουν και μια μέρα να τις ενώσουμε και να ακουστούμε σε όλο το γαλαξία…
Εγώ σ’ ευχαριστώ για την διεύρυνση αυτού του προβληματισμού!!!
Καλό βράδυ σου εύχομαι!!
Μια ποιητική έκφραση γεμάτη βαθιά ενσυναίσθηση,με ακρίβεια και ειλικρίνεια για την σκληρή εικόνα του κόσμου μας….!!!
Εξαιρετική καταγραφή Ελένη!!
Σκληρή η εικόνα του κόσμου μας Άννα. Σχεδόν θλιβερή!
Γι’ αυτό ματώνει η καρδιά μου, νιώθοντας κατά ένα τρόπο ανήμπορη γύρω απ’ τα αγκάθια μου!
Σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!!!
Καλό βράδυ να έχεις!!
Όμορφα ακουμπά η ψυχή σου Ελένη στις καρδιές μας. Καλό σου βράδυ
Μάχη μου γλυκιά, ο λόγος σου θρόισμα πεταλούδας στην καρδιά μου!!!
Ευχαριστώ για την θερμή σου πάντα αγκαλιά!!! Πόσο δύναμη να ήξερες μου δίνει να πορευτώ…
Καλό σου βράδυ!!!
Όλοι όσοι γράφουμε σε νιώθουμε Ελένη… Όταν βγει βόλτα στην ψυχή μας η ανάγκη, εμείς χαρτί θα ψάχνουμε για να την ζευγαρώσουμε και να αποκτήσουμε το ποθητό τους γέννημα, το κατάλληλο ξόρκι….
Το ξέρω πως με νιώθεις Σπύρο μου, εσύ ένας τόσο ευαίσθητος άνθρωπος! Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ναι, το κατάλληλο ξόρκι λοιπόν…
Το πρώτο κυκλάμινο του ήλιου σου προσφέρω και μια αγκαλιά!!!
Καλή σου ημέρα!!!
Έτσι που γραφεις, δεν θα χαθεις ποτέ, υπέροχη κόρη της Ποίησης!!
Γιώργη μου πάντα με τον καλό σου λόγο!! Τραγούδι του ήλιου στην καρδιά μου!!!!
Αμέτρητα ευχαριστώ και μια σφιχτη αγκαλιά!!!
Ελένη, η ποίησή σου
αρχίζει ν᾽ αποκτά οικουμενικές
διαστάσεις γεγονός το οποίο
εμένα προσωπικά τόσο πολύ
μ᾽ εκφράζει …
Επίτρεψέ μου να προσθέσω
στο υπἐροχο ποίημά σου
πως οι άνθρωποι είναι
εκείνοι οι οποίοι μιλούν όλες
τις γλώσσες εκτός απ᾽ αυτήν τού Θεού :
τη γλώσσα τής Αγάπης.
Την μιλάει ο Θεός αυτή τη γλώσσα Ελένη!
Οι διερμηνείς των καρδιών μας, όμως,
είναι που έχουν πέσει σε κώμα, κι άντε να καταλάβεις
μετά μια ξένη γλώσσα με τόσο πολύπλοκη
γραμματική και συντακτικό που ακούει στην αγάπη προς τούς εχθρούς, τη συγχώρεση, την αγάπη του άλλου σαν τον εαυτό σου …
Καλή δημιουργική συνέχεια!