Ήρθε πάλι χθες τη νύχτα
στο όνειρό μου
το κορίτσι με το μαύρο φόρεμα
και την κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά.
Ήρθε με τα μάτια χαμηλωμένα
με σκυμμένους πάλι τους ώμους
τόσες προσδοκίες, που
έγειραν πάνω της και
η ελπίδα να είναι
από την αντοχή πιο βαριά.
Ήρθε πάλι χθες τη νύχτα
εκείνο το κορίτσι.
Περπατούσε μαζί
με μια μαύρη σκιά
κι ούτε ένα φως
να αχνοφέγγει στο όνειρο.
Το δικό της ίσως να έψαχνε
στης ψυχής μου τη σκοτεινιά.
Καρφωμένο το βλέμμα της είχε
στην ανάσα μου
και τη μετρούσε αργά.
Κάθε της βήμα
δροσοσταλίδα από δάκρυα
κάθε σιωπή μου
σταγόνα πικρή στην καρδιά.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
έντονη και θλιμμένη η εικόνα του κοριτσιού…σκοτεινή μου Άννα… <3
Ευχαριστώ για την αγάπη στη σκοτεινή πλευρά μου Μάχη μου!Ανταποδίδω και εύχομαι καληνύχτα! 🙂
Άννα μου δυνατό το θλιμμένο σου όνειρο!!!
Ο τρόπος που πλάθεις τις εικόνες σου πάντα ιδιαίτερος!!!
Σ’ ευχαριστούμε για την απόκρυφη κατάθεση ψυχής σου!!!
Σε ευχαριστω παρα πολυ Ελενη μου!Παντα με ομορφα λογια με υποδεχεσαι να εισαι καλα!!
H Ελπίδα, πάντα ένα μελαγχολικό και γλυκό κορίτσι …
Μελαγχολεί, γιατί πολύ δεν την ποθούμε …
Όμορφη η μελαγχολία σου Άννα!
Καλή Κυριακή!
Τι ομορφο σχολιο!Να εισαι καλα Παναγιωτη!Καλη Κυριακη και σε εσενα.