Χρώμα κατακόκκινο
Κυλάει η σιωπή σαν δάκρυ
κι εκεί στο πέτο πάνω απ΄ την καρδιά
σταλάζει λίγη αγάπη.
Λίγη αγάπη χρυσή
λίγη αγάπη κρυφή
λίγη ξεχασμένη αγάπη.
Την είχε ο νους από παιδί
σαν φυλακτό και σαν πληγή
πληγή μικρή πληγή βαθιά
πληγής καθρέφτης τα μάτια τα θολά
κι από τα μάτια μέχρι την καρδιά
αγάπης δάκρυα μαγικά
νεράιδας χάδι και άγγιγμα
άγγιγμα αγάπης τρυφερό
αγάπης χάδι παιδικό
και της σιωπής το χρώμα κατακόκκινο.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Όμορφο, τρυφερό, λυρικό!!! Τι άλλο να πω, τα έχει όλα και ο τελευταίος στίχος μου άρεσε πολύ.Συγχαρητήρια Άννα.
Μάρθα σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!Αυτός ο τελευταίος στίχος μου άρεσε κι εμένα πολύ. Καλή σου μέρα!!
Άννα μου από τα πιο τρυφερά ποιήματα που έχω διαβάσει!!!Μπράβο σου!!!!!
Σε ευχαριστώ τόσο για την τρυφερή σου συντροφιά Σοφία μου!Την καλημέρα μου!
Εξαιρετικό!!! Βγάζει τόσο συναίσθημα. Συγχαρητήρια Άννα.
Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ Βάσω!Καλημέρα!
όμορφο χρώμα… Καλή σου μέρα φιλενάδα
Καλό είναι 😉 Καλημέρα Μάχη μου!!
Το χρώμα σύμβολο της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας, της θυσίας ,της μέθης, του ηλιοβασιλέματος…
Πόσο όμορφα στόλισε τη σκέψη σου!
ΜΠΡΑΒΟ!
Πάντα ενθαρρυντική!!!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κυρία Χρυσούλα!!
“…και της σιωπής το χρώμα κατακόκκινο…”
Κι όταν έχει και η σιωπή χρώμα κατακόκκινο, καταλαβαίνεις τι γίνεται με την αγάπη!!!!!!!!!!!!!!!!
Πολύ όμορφο και σ’ ευχαριστώ!!!!!!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ Αθηνά μου…. πάρα πολύ!!!
Τρυφερή μου και αγαπημένη ποιήτρια Άννα καλημέρα!!
Καλή σου μέρα ωραία μου Ελενα με τα γλυκά σου λόγια!! ?