Πίσω από τα θέλω σου τρέχεις για να προφτάσεις
σ’ ένα ταμείο  να σταθείς, όσο – όσο να αγοράσεις.
Για  ένα όνειρο άπιαστο τρεκλίζεις  υπνοβάτης.
Σ’ έναν παγκόσμιο συρμό χαμένος επιβάτης.

Όλα σ’ απόσταση ενός κλικ, μα αφήνεσαι να βλέπεις
μόνο όσα κάνει προβολή ο μαγικός καθρέφτης.
Σαγήνευσαν  το βλέμμα σου οι επίπεδες οθόνες
και πλανεύτηκαν οι ματιές και απομείναν  μόνες.

Άλλαξες στο τσαντάκι σου τη θέση απ’ τα τσιγάρα
για το “έξυπνο τρυπάκι” σου. Χωρίς καπνό “φουγάρα.”
Αναζητάς  την ομορφιά και ψάχνεις την αλήθεια
σερφάροντας στο δίκτυο, πάγια πια  συνήθεια.

Άμεση έχεις πρόσβαση, πάσα πληροφορία,
πλαγίως όμως σου στερούν την όποια ελευθερία.
Εντέχνως σε παγίδευσαν στερώντας σου το χρόνο.
Η γνώση πράξη γίνεται με ώριμη σκέψη μόνο.

Κοινωνική δικτύωση η τρέχουσα ασχολία.
Φεύγει η ζωή απ’ τα χέρια σου με τόση ευκολία.
Το κάθε τι προσωπικό ποστάρεις  κοινή θέα
κι αρχίζεις τα likes να μετράς στων φίλων την παρέα.

Σε μια οθόνη ακουμπάς το γέλιο και το κλάμα
και εκτονώνεις το θυμό προσμένοντας το θαύμα.
Ακολουθεί το τραγικό μετά από το γελοίο,
έτσι  ίδια δάκρυα κυλούν στο δράμα και στ’ αστείο.

Κι αφού τα συναισθήματα περνούν ψυχρολουσία,
στο τέλος συγγενέψανε με την αναισθησία.
Ίσως… αυτά ν’ ακούγονται “κάπως” και εκτός ορίων
ίσως… για τα αλλότρια να μιλώ κρίνοντας εξ ιδίων.

_

γράφει η Βάσω Κώστογλου