Φωνές εσείς των περασμένων
ρωγμές εσείς του ανέφικτου
ρίζες που πλαγιάσατε στη γη
με τις ψιχάλες της βροχής βλαστήσατε
και δέντρα καρπερά υψώσατε
καμωμένα από σιωπή.
Φωνές εσείς και ψίθυροι μικροί
εικόνες σιγανές τα λόγια, που ζωγραφίσατε
με χρώματα ωχρά και νότες χαρμολύπης
τα χέρια σας κρατούν σφιχτά το μυστικό της λήθης
και τα όνειρα τα παιδικά στον κόρφο του ανείπωτου.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Δέντρα καρπερά υψώσατε μα καμωμένα με σιωπή… Τι να πει κανείς όταν οι ψίθυροι και οι σιωπές γίνονται λέξεις και εικόνες; Έχεις τόση ευαισθησία μέσα σου Άννα μου που τη χωράς μέσα στις λέξεις σου και τη στέλνεις κάθε φορά κατευθείαν στην καρδιά μου!!! Ευχαριστώ πολύ!!!
Εγώ σε ευχαριστώ Σοφία μου για τα καλά σου λόγια!!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!Να είσαι καλά!!!!
Η Άννα , η ευαίσθητη ποιήτριά μας που μας μαθαίνει ποίηση μέσααπό στίχους κατανοητούς και όχι άρες μάρες κουκουνάρες. Γεια σου κορίτσι μου
Καλή σου μέρα Λένα!Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια μα δεν νομίζω ότι σας μαθαίνω ποίηση εγώ. Απλώς γράφω και μάλιστα πολλές φορές γράφω και άρες μάρες κουκουνάρες 🙂 Να είσαι καλά!!
Μόνο λίγοι στίχοι, με τόσο βαθιά νοήματα. Μπράβο σου και πάλι, Άννα.
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Βάσω!Την καλημέρα μου!