Ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας,
που πολεμά αδίστακτα,
για πάντα,
δημιουργεί πρόβλημα στον ανάπηρο Εφιάλτη,
που αποφασίζει πως ήρθε η αιώνια στιγμή,
χαιρέκακα να εκδικηθεί,
να προδώσει,
όπως κάποτε από τύχη γλίτωσε από τον Καιάδα,
και χαίρεται μέσα του πολύ.
Χιλιετίες μετά και η Σμυρνιά,
κυνηγημένη από τα ουρλιαχτά πίσω της,
με την ψυχή στο στόμα,
να φτάσει στη θάλασσα.
Βαστά την Καινή Διαθήκη.
Στιγμές μετά και (μάλλον) πρέπει να σώθηκε…
Η Καινή Διαθήκη…:
οι μικρές ευκολίες του θύματος,
και οι ανερμήνευτες δυσκολίες του θύτη
που προστατεύουν σαν αόρατες δυνάμεις
από τον βιασμό, τον σφαγιασμό.
Χρόνια μετά…,
και στην παγωμένη Σοβιετική Ένωση,
τα τρένα διασταυρώνονται,
οι κουρτίνες πέφτουν μαύρες,
να μην πέφτει η ματιά των εξαθλιωμένων,
στα πλούσια εδέσματα του αρχηγού.
Όπως και τα μαγνητισμένα πλήθη,
παραληρούν
στο παραλήρημα του Δυνάστη.
Κοιτάζουν τον αιματοβαμμένο ουρανό
– οιωνό
Και κάποια μέρα θα πουν
στον Κανένα:
«ήμασταν τόσο ασήμαντοι;»
Προσπαθώντας να διυλίσουν πια
όχι τον κώνωπα,
αλλά την κάμηλο.
Στον αιώνα τον άπαντα.
Αμετάκλητο αίμα.
_
γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου
0 Σχόλια