Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου

Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου

Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου

Άκουσε και διάβασε πολλά... και άλλα τόσα στη σειρά, να περιμένουν. (Είδηση δεν παίρνει). Άθλιο τον είπαν οι εχθροί του, και τα δημιουργήματά του άθλια, εχθρούς μέσα στην ίδια του τη χώρα, κι ας έλαμψε στο εξωτερικό. «Είμαστε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο, και δεν...

Τέχνη και ζωή.  Ζωή και τέχνη. Σε τέτοιο σημείο, που πια,  δεν ξεχώριζε τη ζωή της,  από τη δουλειά της. Αυτά τα δύο έγιναν ένα.  Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Μέχρι που το ένα έπρεπε να θυσιαστεί. Και αυτό δεν ήταν οι προσωπικές της σχέσεις. Μέχρι που...

Όσοι αιώνες και αν περάσουν,κρύο πάντα θα τους διαπερνά μέχρι το κόκκαλο.Των ποιητών τα πράγματα,άγρια προμηνύονται.Κάθε πέρσι και καλύτερα. Διότι· οι αιώνες,-όσο και αν έχουν ανάγκη τους ποιητές,για την οριακή επιβίωση -μπαίνει στη μέση το χρήμα και ο νόμος. Και...

Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή:Γιατί γράφεις;-αφού ποτέ κανείς δεν πιάστηκε από στίχο,ώστε να αλλάξει η ανθρωπότητα.Την ανθρωπότητα αλλάζουν οι επαναστάσεις. και αυτός εμειδίασε ευδαιμονικά:«για όλον τον κόσμο!»«Kαι για μένα!…» Γράφει στα καφενεία, δίπλα στη...

Για το πολύ μικρό, που συνέβη, κάτι..., οτιδήποτε! Εκείνος – από αγάπη – στενοχωρήθηκε  περισσότερο από εκείνη. Εκείνη  - από αγάπη – στενοχωρήθηκε  περισσότερο από εκείνον. Η αγάπη κάνει θαύματα, κινεί βουνά! Αλληλοεξουδετέρωση: κανείς δεν...

Βλέπει τον ουρανό, τα αστέρια, το φεγγάρι. Ενθουσιάζεται. Σ΄Ανατολή και Δύση μέτρησε, τους αριθμούς· και φτάνει. Λυπάται. Γυρνάει πάλι απ’ την αρχή. Χρόνια πολλά·  και φτάνει... υπόθεση υπομονής, υπομονής...

Θαλάσσιες σπηλιές,  τη Γοργώ γέννησαν, βραχώδης μήτρα. Να γιατί τη λέμε Ευτυχία.     Γιατί  μας θρέφει.     Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά,  την Ευτυχία, της θάλασσας. Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα: Γιατί ποιεί τον κόσμο....

Στη ζωή της σταθερό,  ένα πράγμα είχε: τη θάλασσα. Ένας ανελέητος ήλιος,  αέρας, ξερά βράχια, και κάτω το απέραντο γαλάζιο.     Κι ύστερα είναι και το άλλο: στις βόρειες παγωμένες θάλασσες, καθώς βυθίζεται το βαπόρι, την υπηρέτρια μέλλει το...

Ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας, που πολεμά αδίστακτα,  για πάντα, δημιουργεί πρόβλημα στον ανάπηρο Εφιάλτη, που αποφασίζει πως ήρθε η αιώνια στιγμή, χαιρέκακα να εκδικηθεί,  να προδώσει, όπως κάποτε από τύχη γλίτωσε από τον Καιάδα, και χαίρεται μέσα του πολύ.    ...

Ειδήσεις,  κάποιες φορές ευχάριστες, και άλλες αδιάφορες και λυπητερές.   Και τόσο δεν την πόνεσε, που μέσα σε βαλίτσες άλλων, οι στίχοι της ακόμη ταξιδεύουν, ύποπτα!  Και άλλοι πλουτισαν στη ράχη της. Έτσι γίνεται άλλωστε πάντα, στις διασταυρώσεις!  ...

Εμφύλιος πόλεμος και στα δύσβατα και απαράκλητα βουνά που πολεμούσαν οι φαντάροι, συνήθιζε τα δύο στρατόπεδα να τα χωρίζει ένας πλατύς ποταμός. Ο ποταμός αυτός δεν είχε όνομα γιατί κάθε φορά που μετακινούνταν τα πεδία των μαχών, ο ποταμός ακολουθούσε την ίδια...

Απομεσήμερο και στον ολάνθιστο κήπο μιας αυλής, χάμω στο νοτισμένο χώμα, το λούκι μάλλον έχει βουλώσει. -Κάθισε, κάθισε, νά, εδώ!, στο ψάθινο σκαμνί, κάτω από το γιασεμί που αναπνέεις το βράδυ στη φύση, κάθισε να σου πω αυτό που φαντάζεσαι και δεν το θέλεις, που...

Κάθε βράδυ, όταν συνήλθε η μητέρα της, σαν σε όνειρο έρχεται η γιαγιά της, και της λέει:  -Άννα, το κορίτσι και τα μάτια σου!  Και την μαλώνει που το καντήλι της είναι σβηστό, το τζάκι σβηστό και ο ουρανός μελανός.  Στιγμές μετά, και τα πύρινα μάτια, η αγωνία: ...

Η Ηρώ και ο Χάρης τρέχουν με τη μηχανή τους μακριά, προς άλλους προορισμούς, πίσω τους τρέχουν σκυλιά· δεν φοβούνται, δεν τρέμουν. Μπροστά τους έχουν το τέρμα της διαδρομής, και είναι άγιο. Ένα μοναστηράκι στης παρυφές ενός λόφου του νησιού. Η βροχή πέφτει αλύπητα,...

Κυριακή των Βαΐων: Οι κλητοί – υποκριτικά -, στρώνουν χάμω, τις δάφνες του μετέπειτα θρήνου.   Μεγάλη Δευτέρα: οι θύρες κλείνουν αμετάκλητα για τις μωρές παρθένους.  Άραγε πόσα αμετάκλητα δεν συνειδητοποίησαμε ακόμη;  Και πόσα ακόμη μας περιμένουν;  ...

Όλα για όλα εδώ που φτάσαμε. Στη ρουλέτα, τελευταίος, πετάει τον κρυμμένο άσσο.   Στα μάτια του θα γυρίσει το χαρτί · το βλέπει   Το τελευταίο χαρτί είναι το μαύρο κουτί του ποιητή, όταν ο ποιητής αναμετράται με αντιπάλους:  αγγέλους και δαίμονες.  ...

Η στάχτη του σκορπίστηκε στο Αιγαίον Πέλαγος, διότι ήθελε να μην υπάρχει τίποτα απ’ αυτόν, να υπάρχουν μόνο τα έργα του.   Ο νόστος ήταν πάντοτε ελληνικός... Προς τα έξω εδειχνε ευτυχισμένος, όμως η θάλασσα τού έδειχνε τον δρόμο: μόνος, να κολυμπά στο Αιγαίον...