Διαβάζω σιωπηλά, βυθισμένη στη θλίψη μου! Ένα κομμάτι εφημερίδας που το προσέχεις έτσι κι αλλιώς. Καμιά φορά, τα άφυλλα δέντρα προκαλούν περισσότερους επισκέπτες, εξαρτάται από τον καιρό. Ως εδώ λοιπόν, έφτασες μικρέ μου, μόνος, εντελώς μόνος. Κι εκεί που κυνήγαγες το όνειρο, κι ας μην το ήξερες, ήρθε η στιγμή του τέλους. ΤΕΛΟΣ! Αυτό έγραψα κάθετα, με πολύ δυσκολία, στον κορμό του δέντρου όταν σε πήραν, όταν έφυγε η θλιβερή εικόνα από τα μάτια μου, όχι όμως από το μυαλό μου. Αυτό, αποτύπωσε βαθιά τα μουντά επιθανάτια χρώματα!

Πουλιά, πολλά μαύρα πουλιά, ένα δέντρο που έδειχνε μπηγμένο στον ουρανό σα να σε προκαλούσε να έρθεις κοντά του κι ένα ερμητικά κλειστό πηγάδι, ξερό μετά τη μάταιη αναζήτηση νερού! Αλλά οι άνθρωποι τις κορφές, τις αφήνουν στους θεούς και πιάνουν τις υπώρειες γιατί ένας φόβος μικρός ή μεγάλος τους κυριεύει.

«Ως εδώ» γράφει η λεζάντα και το σχόλιο του δημοσιογράφου: άλλο ένα παιδί βρήκε το θάνατο στην πορεία προς την ελευθερία!

Το βέβαιο είναι πως εσύ απλά προχωρούσες, αλλά η ξαφνική απουσία των γονιών σε κάποιο σημείο της οδοιπορίας σ' έβγαλε από την ευθεία! Είδες στον ορίζοντα αυτή την εικόνα, και θέλησες να την «κατακτήσεις». Τα παιδιά έλκονται από παράξενα τοπία! Ανέβηκες σε μια κορφή και ίσα που θα κατέβαινες με μιαν ανάσα, σου τη θέρισε ο αδάκρυτος!

Ως ένα σημείο στάθηκες τυχερός, αλλά τι συνέβη; Την απάντηση τη δίνει η εφημερίδα, η γνωμάτευση των ειδικών στην ουσία! «Ανακοπή λόγω φόβου»! Αλήθεια πώς να μη φοβηθεί ένα παιδί που βρίσκεται στη μέση του πουθενά; Ως εδώ και μη παρέκει θα πω για να κλείσω αγανακτισμένη τούτη τη σελίδα! Όχι άλλα θύματα, όχι απορφανισμένα παιδιά και προπαντός όχι άλλα νεκρά παιδιά! Τα πουλιά σαν είδαν το κακό να πλησιάζει κίνησαν γι' αλλού! Οι άνθρωποι που προκαλούν το κακό, πού κίνησαν να πάνε!

_

γράφει η Άννα Δεληγιάννη Τσιουλπά