Ποιον να ξυπνήσεις
απ’ τη λήθη;
Με χάπια και ουσίες
όλοι βολεύονται
και γλυτώνουν
απ’ το κρύο βράδυ
της ανθρωπιάς.
Κι εγώ, πείτε μου
γιατί να ταραχθώ,
το βράδυ που βγαίνω
την πόλη ν’ ατενίσω,
όταν τα φαρμακεία
της εξέλιξης έχουν ξεπουλήσει
και ο εγωισμός έχει ανθίσει
σε κάθε ξέφωτο;
Και δε μ’ ενοχλεί η ησυχία
αλήθεια σας το λέω,
μα τ’ αστέρια
θλίβονται
που κανείς πια
δεν τα κοιτά στα μάτια.
Κι οργίζομαι
που την ομορφιά
περιφρονούν
και μέτρο σύγκρισης
δεν έχουν
τη μέρα όμορφη να κάνουν.
Μα ποιόν απ’ τη λήθη
να ξυπνήσεις;
Αφού την ομορφιά των αστεριών
δε θα τη δουν,
ακόμα κι αν ένα αστέρι
τους χαρίσεις.
_
γράφει η Κωνσταντίνα Γερονικάκη
“μα τ’ αστέρια
θλίβονται
που κανείς πια
δεν τα κοιτά στα μάτια.”
Κανέναν απολύτως δεν μπορείς να αλλάξεις, παρά μόνο τον εαυτό σου…
Κωνσταντίνα πολύ μου άρεσε το ποίημα σου!! Μπράβο!!!
[…]Μα ποιόν απ’ τη λήθη
να ξυπνήσεις;
Αφού την ομορφιά των αστεριών
δε θα τη δουν,
ακόμα κι αν ένα αστέρι
τους χαρίσεις […]
Πόσο αληθινά δοσμένο!!!
Θλιβερές διαπιστώσεις σε ένα ποίημα με υπέροχους στίχους και πολλές αλήθειες. Συγχαρητήρια!!!
Όμορφοι, ρεαλιστικοί στίχοι. Πάρα πολύ καλό. Μπράβο σου.
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας! Είναι υπέροχο να λαμβάνεις ανάδραση για τη δουλειά σου και να βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν και μέσα απ’τη δική σου οπτική.