Όσοι ανέπνευσαν καθάρια
όσοι σταθήκαν παλλικάρια
τον κόσμο αυτό περιφρονήσαν
όσοι ποτέ δεν τους νικήσαν
Όσοι τον θάνατο αντικρύσαν
μανάδες και παιδιά αφήσαν
να πάν να βρούν την λευτεριά
μ΄ αβέβαιη τόση σιγουριά
Όσοι μιλήσαν του αγέρα
και τους εχθρούς έκαναν πέρα
όσοι βραχήκαν στην βροχή
κι όσοι απέθαναν φτωχοί
Όσοι τον κόσμο αυτό γευτήκαν
και στις χαρές του ξεχαστήκαν
όσοι αγάπησαν βαθιά
όσοι παρέμειναν παιδιά
Χρόνο και τόπο όσοι αψηφήσαν
και τους ανθρώπους συγκινήσαν
κάθε στιγμή ζωής ξοδέψαν
τα όνειρα τους όσοι κλέψαν
Όσοι την μέρα τους αδράξαν
πλούτη και φθόνος δεν τους νοιάξαν
όσοι υπήρξαν ζωντανοί
γεμάτοι θεία αναπνοή…
_
γράφει ο Νικηφόρος Βυζαντινός
Όσοι την μέρα τους αδράξαν
πλούτη και φθόνος δεν τους νοιάξαν
όσοι υπήρξαν ζωντανοί
γεμάτοι θεία αναπνοή…
Εξαιρετικό Νικηφόρε!!!
Όσες φορές κι αν διάβασα τους παραπάνω στίχους,
ένιωσα τις φωνές αυτών των ανθρώπων μελωδία
στη καρδιά μου να αντηχεί….
Χαίρομαι Ελένη, χαίρομαι ειλικρινώς.