γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

Πόσα αλήθεια μπορεί να αντέχει η καρδιά; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί. Αν η καρδιά κρύβει δύναμη, πολλά μπορεί να αντέξει, όπως η καρδιά της Μαρίας, της γυναίκας που θα μας απασχολήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου.

Ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο.

Αγκυροβολούμε στο Ρέθυμνο, το έτος 1644.

Εκεί, θα γνωρίσουμε τη Μαρία, μια μικροπαντρεμένη, έξυπνη, όμορφη και δυναμική γυναίκα. Μια πεισματάρα και περήφανη κυρά και αρχόντισσα στο πλάι του Δημήτριου, που μπορεί να μην είναι νέος, είναι όμως όμορφος και αγέρωχος. Ζήλεψε τη θωριά της Μαρίας, τη ζήτησε από τους δικούς της και της υποσχέθηκε μια ζωή γεμάτη ευτυχία, αγάπη και γαλήνη.

Απέκτησαν έναν γιο, τον φιλομαθή Σεβαστιανό και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η ευτυχία τους, πριν τους χτυπήσει την πόρτα η μοίρα.

Η Μαρία δουλεύει με μεράκι και σθένος το καπηλειό που της άφησαν οι γονείς της, είναι συνετή και νοικοκυρά και γι’ αυτό το μαγαζί της είναι πάντα γεμάτο. Κοντά της έχει τον παραγιό Ιωάννη που τον νιώθει οικογένειά της και μπορεί πάνω του να στηριχτεί στα δύσκολα.

Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία της Μαρίας στο Ενετοκρατούμενο Ρέθυμνο αλλά η συνέχεια προμηνύεται δυσοίωνη και γεμάτη βάσανα.

…οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω. Αν δεν τις ζήσεις, τις έχασες…

Το ατύχημα του Δημήτριου που αλλάζει τη ζωή τους, ο ευγενής Κούρτης φερόμενος για την αποζημίωση του ατυχήματος που από τούδε και έπειτα θα παίξει κομβικό ρόλο για την οικογένεια της Μαρίας, η αποκοτιά των πειρατών που λύνει τα χέρια του Σουλτάνου, αλλά και η Κυρά των Αγγέλων που πάνω της ακουμπούν οι πιστοί για να πάρουν δύναμη, μας εισάγουν στην ιστορία, μια ιστορία πλασμένη με τα γεγονότα της εποχής που θα ξεδιπλώνεται πλάι – πλάι με τη γεμάτη δάκρυα ζωή των ηρώων.

Οι πύλες της πόλης που κλείνουν, η πανώλη που ήρθε για να μείνει και εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς, οι σάλπιγγες των Τούρκων που ηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη, η ‘φυγή’ του Δημήτριου που συμπίπτει με την επίθεση του Χουσεΐν, αλλά και η βεβήλωση των πάντων που αποτέλεσμα έχει να βάψει τα πάντα στο πέρασμά της κόκκινα με αίμα, είναι σε θέση να καταβάλλει τη Μαρία που παρά τον δυναμισμό και τον σκληρό της χαρακτήρα με όλα όσα βιώνει, υπάρχουν στιγμές που λυγίζει.

Ο Σεβαστιανός βρίσκεται για σπουδές στο εξωτερικό, μακριά από τη λαίλαπα του πολέμου. Οι τρεις πλέον συνοδοιπόροι, η Μαρία, ο Ιωάννης και ο Κούρτης, θεωρούν τη φυγή, μονόδρομο. Αφήνουν πίσω τα άγια χώματα της πατρίδας και των προγόνων τους και οδεύουν σε μέρη λιγότερο επικίνδυνα, σε μέρη που ευημερεί η ησυχία, αλλά όχι και η ελευθερία.

Ακολουθεί ένα δύσκολο οδοιπορικό στα κακοτράχαλα μονοπάτια της Κρήτης, ένας χωρισμός γεμάτος συγκινησιακό φορτίο, τα Σφακιά που θα προσπαθήσουν να επωάσουν τα όνειρα των ηρώων που κουβαλούν στις ψυχές τους και οι πρώτες αναγνωριστικές ημέρες στο νέο σπιτικό που έμελλε να τους στεγάσει.

Η Μαρία ζει με τον άνδρα που για χρόνια ήταν προστάτης και αρωγός της, αλλά οι συνθήκες γύρω τους τους επιβάλουν κάποια κατά συνθήκη ψέματα προς τον κόσμο. Θα ασχοληθεί με τις θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων και το εμπορικό της δαιμόνιο, σε συνδυασμό με εκείνο του συντρόφου της, θα τους οδηγήσουν σε μια νέα σελίδα για τη κοινή τους ζωή.

Ένα πλεούμενο με όνομα Ελπιδοφόρος και καπετάνιο τον Αλέξιο, ένα νέο μπάρκο με προορισμό τη Μασσαλία, η επιστροφή του Ιωάννη στη ζωή της Μαρίας, ένα δερματόδετο ημερολόγιο που θα στεγάσει ιστορίες και γεγονότα, η συνάντηση με τον Αλέξανδρο Κονδύλη με καταγωγή από το Βυζάντιο και το μερτικό τους από τα κέρδη που δίνεται για τον αγώνα των Ελλήνων ενάντια στον Τουρκικό ζυγό, θα δώσουν τη σκυτάλη της ιστορίας στους τίτλους τέλους που έμελλε θα γραφούν με έντονα γράμματα.   

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Ελισάβετ Πατσούρα, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

… τα άβατα είναι μόνο για τους πιστούς στις εκκλησίες, όλα τ’ άλλα της ζωής τα κατακτάς…

Θα διαβάσουμε για το πέρασμα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, για ένα γράμμα ξέχειλο από συναισθήματα που παραλήπτη έχε τον Σεβαστιανό, για τα προφητικά όνειρα της Μαρίας που τη συνόδευαν σε όλη της τη ζωή, αλλά και για μια Παναγιά που συνδράμει τα μέγιστα.

Η ζωή είναι ένας κύκλος που όταν κλείνει, μέσα του έχει παγιδεύσει όνειρα, εμπειρίες, θρήνους αλλά και χαρές.

Η επιστροφή στο Ρέθυμνο και το καπηλειό, θα γίνει σε βάθος χρόνου για κάποιους από τους εναπομείναντες και το νήμα της ζωής θα συνεχίσει από εκεί που κάποτε έμεινε μετέωρο. Ζωές μεστές σε αναμνήσεις, μεστές σε πίκρες αλλά και χαρές, μεστές σε δάκρυα, σε πόνο αλλά και σε ελπίδα.

Η καρδιά αντέχει πολλά. Κοίτα να είσαι εκεί, για να τα ζήσεις και όταν πια ο κύκλος κλείσει και γίνει ο απολογισμός, να εύχεται η ζυγαριά να γύρει στο θετικό της πρόσημο. 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα του βιβλίου.

Η Ελισάβετ Πατσούρα γεννήθηκε το 1973 στη Λαµία. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών µε ειδικότητα στην οφθαλμολογία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα έπειτα από πολυετή παραμονή στη Μ. Βρετανία.

Στόχος της συγγραφέως στο πρώτο εγχείρημά της είναι να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε άλλες εποχές, όπου μέσα από πραγματικά ιστορικά δεδοµένα αναδεικνύεται η αιώνια πάλη του ανθρώπου για επιβίωση, καταξίωση και αγάπη.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:

Ενετοκρατούμενο Ρέθυμνο, λίγες μέρες πριν από την πολιορκία και παράδοση της πόλης στους Τούρκους. Μία γυναίκα, η Μαρία, κυρά ενός πολυσύχναστου καπηλειού, δίνει τον δικό της αγώνα επιβίωσης πολεμώντας την ίδια της τη μοίρα. Αφήνει πίσω της έναν κόσμο που έσβησε και ξεκινά για ένα ταξίδι σωτηρίας έχοντας στο πλευρό της την αγάπη ενός άντρα.

Όνειρα που γεννιούνται και γκρεμίζονται, ζωές που χάνονται για να αναστηθούν ξανά μες στη δίνη μιας ανατρεπτικής ιστορικά εποχής. Από τη μητέρα Κρήτη στο πολύβουο λιμάνι της Μασσαλίας και τη Νότια Ιταλία, η ηρωίδα εμπνέει και εμπνέεται από την αγάπη για τη ζωή, από τις αγάπες της ζωής της. Μία ιστορία ύμνος στην αιώνια γυναίκα.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.