Φωτογραφία: Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας
Η πανσέληνος τ' Αυγούστου στο παράθυρό μου
σαν θερινή ανάγνωση του πρότερου βίου μου,
κλαίω… θυμάμαι μ' ένα κερί αναμμένο να σε προσμένω
μέσα στην πολλή ασάφεια των χρόνων που πέρασαν
κλαίω… το δάκρυ αυτό πιότερο με καίει,
απ' όλες τις φλόγες της κόλασης.
Νύχτες μ' ακυβέρνητες προσευχές
έγιναν η νύχτα πριν από εσένα
και τα σώματα που άγγιξα
οι ψυχές που άκουσα, έγιναν
μελωδία προσμονής για εσένα.
Σε περιμένω μέσα από αναλφάβητους έρωτες
και πυρωμένα κορμιά διψασμένα για το εφήμερο,
σε περιμένω καθώς πλάνες ειν' όλα πριν από εσένα.
Να σε δω να στέκεις εκεί, πλάι στο ξύλινο γραφείο
και το μύρο της σελήνης να χρήζει τ' όνειρό μας,
ο έρωτας να γίνει ο τόπος που τα σώματά μας
θα εξομολογηθούν την αγάπη στους Θεούς.
Σε περιμένω κι όταν έρθεις, θα βρεις σκορπισμένα
τα φύλλα της θλιψης απ' το δέντρο της ζωής μου,
κι όταν έρθεις θα ραγίσουν οι ουρανοί
απ' τα δάκρυα των Θεών, κι η βροχή
θα με ξεπλύνει από κάθε αμαρτία πριν από εσένα.
Όταν έρθεις…
_
γράφει ο Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας
Ο Παναγιώτης Θεοτόκης Λάκκας γεννήθηκε στον Βόλο τον Μάρτιο του 1988 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Μακρινίτσα Πηλίου – ίσως είναι αυτός ο λόγος που ακόμη ζει μέσα του «η πίστη για τα παραμύθια και τους μύθους», όπως υποθέτει και ο ίδιος.
Οι σπουδές του στην τεχνολογία τροφίμων, έμελλε να μην ολοκληρωθούν ποτέ καθώς η ψυχή του τού έδειχνε ξεκάθαρα τον δρόμο για τον πολιτισμό, τον λόγο και την έκφραση. Με άρθρα, σκέψεις και ποίηση «δοκίμασα τις λέξεις μου» όπως ο ίδιος λέει, πρώτα στο Διαδίκτυο και έπειτα στον έντυπο Τύπο.
Το 2011 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ορίζοντες...» και έκτοτε η αφοσίωσή του στις τέχνες με επίκεντρο την ποίηση και μια άλλη ακόμη αγάπη, τη φωτογραφία μονοπωλούν το ενδιαφέρον στη ζωή του.
Τον Απρίλιο του 2015 γεννιέται με πολύ κόπο και αγάπη η "Φλεγόμενη Βαβέλ", η ποιητική συλλογή που ζητά να μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων. Φυσικά, θα έστρεφε και τις σπουδές του στον τομέα που αγαπά και έτσι σήμερα τις συνεχίζει στο τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πανέμορφο ποίημα!!!Καλώς ήρθατε!!
Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα! Καλώς σας βρήκα! Μία όμορφη ημέρα σας εύχομαι, με αγάπη!
Παναγιώτη φίλε μου… Πόσο με συγκινεί η δική σου ποίηση…!!!! Πόσο χάρηκα που σε βρίσκω εδώ…. Και με τι δυνατή δημιουργία…
Γεμάτο ευαισθησία, τρυφερότητα κι αγάπη αυτό το ποίημα προσμονής… Αναπάντεχες εκφράσεις που με συγκλόνισαν…
Σε περιμένω κι όταν έρθεις, θα βρεις σκορπισμένα
τα φύλλα της θλιψης απ’ το δέντρο της ζωής μου,
κι όταν έρθεις θα ραγίσουν οι ουρανοί
απ’ τα δάκρυα των Θεών, κι η βροχή
θα με ξεπλύνει από κάθε αμαρτία πριν από εσένα.
Όταν έρθεις…….
Νιώθω τόσο υπέροχα που ο άνθρωπος που σκέφτηκε αυτόυς τους στίχους, εσύ, είσαι φίλος μου!!!! Σε ευχαριστώ για την περισσή συγκίνηση απόψε!
Σπύρο μου ακριβό το δώρο της φιλίας, σε ευχαριστώ από την καρδιά μου γι αυτό.. Κι εσύ ένας αξιόλογος και Άνθρωπος της Δημιουργίας, ιχνηλατης στο φως…
Παναγιώτη υπέροχο το ποίημα σου!!!
Με συγκίνησες!!
Μια προσμονή τόσο λύρικη, τόσο ευαίσθητη!!!
Εικόνες μελωδικές, αισθητικές!
Ως μια πεταλούδα φτερουγίζει σε ορίζοντες αλλοτινούς…
Καλή σου ημέρα!!
Καλημέρα Ελένη μου! Σε ευχαριστώ πολύ για κάθε λέξη σου.Την αγάπη μου…
Ένα ποίημα δεν είναι παρά η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του ποιητή. Με συγκινεί κάθε στίχος και ακόμη περισσότερο με συγκινεί αυτό που διαβάζω πίσω από τις λέξεις, το περιεχόμενο της ψυχής…