Πέντε άνθρωποι, πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες, καλούνται να μας αφηγηθούν την ιστορία τους, να απογυμνωθούν μπροστά στον αναγνώστη και να του δείξουν αντικειμενικά τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Η πένα της κυρίας Γαλανού, σα βιρτουόζος μαέστρος, τους καθοδηγεί στη σειρά της εμφάνισης και στον τρόπο χειρισμού της πλοκής. Το μυθιστόρημα δείχνει πως η συγγραφέας έχει βελτιωθεί πολύ ως προς τη γραφή και έχει ωριμάσει ως προς την αφηγηματική τεχνική.

Χριστίνα: πασίγνωστη τηλεπαρουσιάστρια, δείχνει να τα έχει όλα αλλά η ψυχολογία της και η αυτοεκτίμησή της έχουν τραυματιστεί βαριά από λανθασμένες επιλογές συντρόφων. Ο γάμος με τον πάμπλουτο Αλέξη ήταν μια κίνηση που ούτε η ίδια κατάλαβε πώς έγινε και τώρα ασφυκτιά.

Αλέξης: πάμπλουτος και αδίστακτος επιχειρηματίας, βαδίζει στα χνάρια του πατέρα του κι εμπλέκεται σε κύκλωμα εκβιασμού και εξαπατήσεων. Δεν είναι οξυδερκής σαν τον πατέρα του, τον οποίο δεν αγαπά και ιδιαίτερα γιατί του τονίζει την ανικανότητά του. Έτσι, ο Αλέξης συνεχίζει το έργο του πατέρα του κάνοντας το ένα λάθος πίσω από το άλλο.

Κώστας: κατ’ εμέ ο πιο επίπεδος χαρακτήρας του μυθιστορήματος, γιατί δεν έχει άλλο ρόλο εκτός από το να ανατρέψει τη ζωή της Χριστίνας για πάντα, να της χαρίσει την αληθινή αγάπη και να τη στηρίξει στα πολύ δύσκολα που έρχονται κατά πάνω τους σα χιονοστιβάδα. Γέλασα πολύ όμως με τον ρόλο της γραμματέως του, Σωφρονίας, μια απολαυστική καρικατούρα της Σαπφώς Νοταρά.

Ελίνα: η ερωμένη του Αλέξη, μια γυναίκα δολοπλόκα και σατανική, που σύντομα έρχεται αντιμέτωπη με τα λάθη της αλλά κυρίως με το αιματηρό παρελθόν της. Με εξαιρετική δεξιοτεχνία η κυρία Γαλανού τη μετατρέπει από κυνηγό σε θύμα.

Φανή: ο οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά, η γυναίκα-κλειδί. Μητέρα της Χριστίνας, μια γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω», κρατά στα χέρια της την ευτυχία της κόρης της κι ένα αιματοβαμμένο κόσμημα. Θα αντέξει να κρατά για πάντα κρυμμένη την αλήθεια της πατρότητας της κόρης της;

Ένα υπέροχο γαϊτανάκι χαρακτήρων, με πολύ βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας, αδίστακτη καταβύθιση του μαχαιριού στο κόκαλο κι ένα κείμενο που καταφέρνει να δείξει πολλές πλευρές των προσωπικοτήτων που έχουμε για πρωταγωνιστές και να φωτίσει ομοιόμορφα κάθε χαρακτηριστικό τους. Ο κάθε ήρωας σταυρώνεται και ανασταίνεται, χαμογελά και κλαίει, τιμωρεί και ηττάται, αλλάζει πορεία και τρόπο σκέψης, δε μένει στιγμή ήσυχος ή μονοδιάστατος. Η ιστορία ίσως φανεί αρχικά μπερδεμένη ή αναληθοφανής, ακόμη και υπερβολική ως προς τις συμπτώσεις και την εξέλιξη του μύθου, όμως, όπως τονίζω επανειλημμένα, πείστηκα γι’ αυτό που διαβάζω, κάτι που θεωρώ προτέρημα για έναν συγγραφέα. Η ιστορία με παρέσυρε από την αρχή ως το τέλος. Ως άρρεν αναγνώστης, οι γλυκανάλατες ερωτικές ιστορίες δε με τραβούν, οπότε τα σχετικά χωρία τα προσπερνούσα, πολλές φορές όμως προχωρώντας παρακάτω κόλλαγα στο κείμενο και αφηνόμουν να διαβάσω ακριβώς αυτά τα χωρία που απέφευγα! Οι λέξεις, η σύνταξη, οι παράγραφοι της συγγραφέως είναι πολύ καλογραμμένα συστατικά, οπότε και γι’ αυτό τη συγχαίρω ειλικρινά.

Το μυθιστόρημα εξισορροπεί ανάμεσα στο ερωτικό (που προσπερνούσα όποτε δε με απορροφούσαν οι λέξεις, κάτι σπάνιο) και το αστυνομικό μυθιστόρημα (που έφαγα τα νύχια μου). Ενώ στην αρχή μας δίνεται μια χαλαρή σχετικά ερωτική ιστορία, για έναν άντρα κακό που απατά τη γυναίκα του, μια γυναίκα που έχει τελματώσει στον γάμο, γνωρίζοντας ακόμη και για την ερωτική εξαπάτηση, και μια ερωμένη που θέλει τα πάντα από τον πλούσιο εραστή, χωρίς όμως να χάνει και την αυθυπαρξία της, ξαφνικά το φόντο σκοτεινιάζει, ο σύζυγος έχει σκοτεινό παρελθόν, η σύζυγος έχει μαύρα μεσάνυχτα για το δικό της παρελθόν και η ερωμένη έρχεται αντιμέτωπη με μια τραγική αλήθεια! Και φυσικά η δράση συνοδεύεται από αντίδραση, της οποίας οι συνέπειες θα είναι αμείλικτες για όλους.

Θα κάνω ιδιαίτερη μνεία για το τέλος, το οποίο φυσικά δε θα αποκαλύψω. Το βρήκα αρκετά συγκινητικό και λυτρωτικό. Ακριβώς αυτήν την κίνηση περίμενα για να ανακουφιστούν όλοι και να βρει το παρελθόν τη δικαίωση. Μέσα σε μια κατανυκτική, υποβλητική ατμόσφαιρα, η ιστορία τελειώνει όπως της αξίζει και η αναφορά στο Μοιρολόι της φώκιας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη απλώς εντείνει τη συγκίνηση για το φινάλε.