Να περάσεις λες από το μπλόκο
και να τρέξεις επιτέλους ελεύθερος.
Να συντρίψεις την παγίδα,
που σου έστησαν από παιδί.
Από τα σπάργανα ακόμα σε μια φυλακή
να κάνεις μόνο ότι σου λένε οι άλλοι
να μην ρωτάς και πολλά
να υπακούς σιωπηλά
να μιλάς λίγο ή και καθόλου
η σιωπή είναι χρυσός
το λέει κάποιο απόφθεγμα ή μια παροιμία δεν θυμάμαι.
Χρυσή και η φυλακή σου να είναι το μάντρωμα κομψό
να είσαι φρόνιμος και όλοι θα σε αγαπούν
όλοι θα σε θαυμάζουν σαν ένα άγαλμα ή σαν αξιοθέατο του τσίρκου
και αν ραγίσεις ή αν ξεφτίσεις
σε ένα κάλαθο αχρήστων θα βρεθείς
ασήμαντο πιόνι πια για το παιχνίδι
κι όσο υπάρχει το καλούπι
κι άλλοι μες στη σκλαβιά θα γεννηθούν
κι ύστερα κι άλλοι κι ύστερα κι άλλοι
και θα πνιγούν μες στη σιωπή,
που είναι χρυσή τόσο χρυσή
για να μας θαμπώνει όλο και πιο πολύ
και η σκέψη να σαλεύει
να ψάχνει απεγνωσμένα μια στιγμή
για να ανασάνει το μυαλό
να μην χαθείς εσύ να μην χαθώ κι εγώ.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
”…και η σκέψη να σαλεύει
να ψάχνει απεγνωσμένα μια στιγμή
για να ανασάνει το μυαλό
να μην χαθείς εσύ να μην χαθώ κι’ εγώ.”
Πολύ όμορφο Άννα Ρουμελιώτη. Σαν εσένα…
Ευχαριστώ πολύ Λένα!Την καλημέρα μου!
“Χρυσή και η φυλακή σου να είναι το μάντρωμα κομψό, να είσαι φρόνιμος και όλοι θα σε αγαπούν”. Η κάθε φράση καλύτερη από την άλλη. Πολύ ξεχωριστή η γραφή σου, Άννα!!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Βασω!!!
Υπέροχο όπως πάντα Άννα μου… σαν μαχαίρι πάνω σε πληγή… τόσο μεγάλη η αλήθεια του!!!!Την αγάπη μου!!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Σοφία μου!Την καλημέρα μου να είσαι καλά!