Ώρα έξι και μισή

21.02.2016 | Δράσεις, Έξι και τριάντα... | 10 |

bridge-sunset-sea

Ώρα έξι και μισή. Μ' άγγιξε ετούτο το γλυκοχάραμα το φως του αυγερινού. Ήρθε και τυλίχτηκε γύρω μου, με κράτησε σφιχτά, περπάτησε στη ψυχή μου. Προσπάθησα να φανταστώ τη μορφή του, να με νανουρίζει στην αγκαλιά του, να με παίρνει απ' το χέρι και να με ταξιδεύει σε αυλές μ' ολάνθιστα λουλούδια.

Μα πώς να το κρατήσει μια ψυχή; Πάλεψε να το εγκαταστήσει στο θρόνο της. Προσπάθησε να το αλυσοδέσει, μα φύσηξε δυνατά τ' αγέρι και το φυλάκισε στα σκοτάδια της νύχτας. Δε σε χρειάζονται τα νυχτοπούλια, έλα κοντά μου, του φώναξε απελπισμένη.

Μη φοβάσαι, πέθανε τ' αγέρι. Μάζεψε τα κομμάτια από τα όνειρά σου κι άναψε φωτιά να ζεσταθείς. Σε λίγο, με τις ηλιαχτίδες του πρωινού θα σου στείλω τριαντάφυλλα, ν' αναστηθείς με τ' άρωμά τους, να ονειρεύεσαι για πάντα την άνοιξη…

γράφει η Ελένη Φλεμετάκη

Διαβάστε όλα τα άρθρα της Δράσης 'Έξι και τριάντα...' εδώ!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Μάχη Τζουγανάκη

Δηλώνω τυπικά αρχισυντάκτρια της σελίδας. Άτυπα όμως και πιο γνήσια, δηλώνω μέλος μιας όμορφης ομάδας πολύ δεμένης που οι «τίτλοι» του καθενός είναι περιττοί. Δηλώνω επίσης συγγραφέας, ποιήτρια, ερασιτέχνης φωτογράφος, μουσικόφιλή, βιβλιόφιλη, θεατρόφιλη, σινεφίλ και ερωτευμένη με οτιδήποτε ξυπνά τη δημιουργικότητά μου. Τελικά όμως έμαθα… πως το να δηλώνει κανείς τι είναι και τι δεν είναι, είναι ένα μεγάλο παραμύθι, όχι από εκείνα που μου αρέσει να διαβάζω, αλλά από εκείνα που σου θέτουν όρια και σε στριμώχνουν σε καλούπια. Μα εγώ τις λέξεις «όρια» και «καλούπια» τις έχω αφαιρέσει από το λεξικό της ψυχής μου...

10 Σχόλια

Άννα Ρουμελιώτη στο 22/02/2016 σε 9:37 πμ

Πάρα πολύ όμορφο!!!
Απάντηση
- Ανώνυμος στο 23/02/2016 σε 9:09 μμ
  
  Κα Ρουμελιώτη σας ευχαριστώ..
  Απάντηση
Σοφία Ντούπη στο 22/02/2016 σε 9:54 πμ

Κα. Φλεμετάκη πολύ όμορφη η γραφή σας!!! Όση ώρα διάβαζα το κείμενό σας είχα την αίσθηση ότι κρατούσα ένα μπουκέτο από τρυφερά λουλούδια!!! Την καλημέρα μου και καλή σας εβδομάδα.
Απάντηση
- Ανώνυμος στο 23/02/2016 σε 9:20 μμ
  
  Κα Ντούπη σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα λόγια. Επειδή κι εγώ θέλω να αισθάνομαι όπως εσείς όταν διαβάσατε το κείμενο ,προσπαθώ να βλέπω την όμορφη πλευρά της ζωής, αν και τα πάντα τριγύρω μου συνηγορούν για το αντίθετο…
  Απάντηση
Ανώνυμος στο 22/02/2016 σε 7:28 μμ

Το κείμενό σου είναι πολύ ρομαντικό και εκφράζει τον ψυχικό σου κόσμο.
Απάντηση
- Ανώνυμος στο 23/02/2016 σε 9:23 μμ
  
  Σας ευχαριστώ…..
  Απάντηση
Χρύσα Μάνθου στο 22/02/2016 σε 7:44 μμ

Υπάρχει πάντα ένας αισιόδοξος τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα και αυτό είναι που γεμίζει την ψυχή. Όμως αυτό απαιτεί δύναμη!
Απάντηση
- Ελένη Φλεμετάκη στο 13/03/2016 σε 4:07 μμ
  
  Πολλές είναι ή αλήθεια με φοβαμαι, αλλά προσπαθώ…
  Απάντηση
Ανώνυμος στο 23/02/2016 σε 10:45 μμ

Ονειρική η γραφή σου Ελένη,σε ταξιδεύει και ταιριάζει απόλυτα με την ηρεμία που σου προσδίδει η εικόνα του κειμένου.Πολλά συγχαρητήρια!!!
Απάντηση
- Ελένη Φλεμετάκη στο 13/03/2016 σε 4:05 μμ
  
  Ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι και σε εσάς τα καλύτερα…
  Απάντηση