Ψηλαφώ ίχνη ζωής με τις άκρες των δακτύλων
τίποτα δεν μου ανήκει…
πιάνομαι σε ιστό αράχνης
περιμένοντας το θάνατο
υπομονετικά.
Είναι ένας τρόπος κι αυτός
να αντιμετωπίζω το σκοτάδι:
να γίνομαι φόβος και χάδι όταν βαθαίνει…
θα με αφήσει μόνη τότε
ο πόνος που δεν μπορώ να αγνοήσω.
Οι ώρες αβαρείς και αργοπορημένες
κινούμαι και οι κινήσεις μου καθυστερούν
ασημένιες σκιές κυλούν πάνω μου σαν τραγούδι.
μα ποιος μπορεί να το ακούσει;
θάνατος είναι η σιωπή τούτες τις ώρες.
Βλέπω τη βροχή να γλιστρά από τα δάχτυλά μου
σταλαγματιά σταλαγματιά
ή μήπως είναι δάκρυα
που κυλούν από τα μάτια μου
αθόρυβα;
_
γράφει η Βασιλική Δραγούνη
Ένα χάδι στον πόνο το ποίημά σας … με άγγιξε πάρα πολύ Βασιλική!!
Είναι ένας τρόπος κι αυτός
να αντιμετωπίζω το σκοτάδι:
να γίνομαι φόβος και χάδι όταν βαθαίνει…
μου άρεσε πολύ Βασιλική. Καλή σου μέρα…