«ΙΚΧΘΙΛΙΟΝ». Μία λέξη, εννέα γράμματα, εκατοντάδες εικόνες, χιλιάδες συναισθήματα, ένα βιβλίο… Παίρνοντάς το στα χέρια μου, είχα στο μυαλό μου πως θα διαβάσω άλλο ένα βιβλίο επικής φαντασίας. Φαντάστηκα δράκους, ιππότες, κάστρα, μάχες…
Ξεκινώντας  όμως την ανάγνωση, βρέθηκα σε μία γιορτή και είδα τον εαυτό μου να σεργιανίζει σε δρόμους στολισμένους με κορδέλες, όμοιους με δρόμους παραμυθιών. Περπατούσα ανάμεσα σε νεαρούς επίδοξους “γαμπρούς” που έκαναν τα μάγουλα των κοριτσιών να αναψοκοκκινίζουν από ντροπή και κρυμμένη επιθυμία, κάνοντάς με να χαμογελάω με την αμηχανία τους, θυμίζοντάς μου εικόνες μιας άλλης εποχής. Βρέθηκα να τρώω σε φιλόξενα σπίτια απολαμβάνοντας γέλια, μουσικές και μία ατμόσφαιρα μεθυστική από χαρά και ευτυχία. Συνεχίζοντας το διάβασμά του, η κάθε του εικόνα έμοιαζε αληθινή, όσο πραγματικά έμοιαζαν και τα συναισθήματα, όλα αποτυπωμένα με έντονο λυρισμό, δεμένα σ’ ένα όμορφο μυθιστόρημα γεμάτο αινίγματα και γρίφους.
Ο συγγραφέας μάς χαρίζει ένα ταξίδι στη φαντασία. Ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, στην οποία η πίστη στις αξίες και τα ιδανικά καθώς και η αφοσίωση στους ανθρώπους που οραματίζονται μια πατρίδα ενωμένη, μπλέκεται με το άσβεστο μίσος, την έπαρση, την αλαζονεία, την σκληρότητα, αλλά και την ωμή βία ανθρώπων αδίστακτων που η δίψα για αίμα και εξουσία, καταστρέφει κόσμους και ψυχές. Ένα βιβλίο που φωνάζει “εκδίκηση”. Εκδίκηση για την ανυπακοή, εκδίκηση και για την τυραννία.
Πού σταματούν οι μύθοι και που αρχίζει η πραγματικότητα; Θρύλοι χαμένοι στα βάθη των αιώνων, θαμμένοι σ’ ένα μακρινό παρελθόν που κανείς δεν θέλει να συζητά, παίρνουν δειλά δειλά ζωή, ξυπνώντας άγρια και αιμοσταγή ένστικτα σε πολεμόχαρους και αιμοδιψείς ανθρώπους. Μία καλά στημένη πλεκτάνη γίνεται αφορμή για να ξεκινήσει ένας μεγάλος και αιματηρός πόλεμος που έχει τους σκοπούς του. Ποιοι είναι οι άνθρωποι-κλειδιά και ποιος ο ρόλος τους; Ποιος είναι ο εκλεκτός και άτυχος μαζί; Το “μαγικό” ξίφος ποιον θα επιλέξει; Μία αναζήτηση χρόνων, μία ορκισμένη εκδίκηση, θα γίνουν αιτία να χυθεί κι άλλο αίμα. Το διάλειμμα του πολέμου έχει τελειώσει. Τώρα πια όλα προμηνύουν τα χειρότερα.
Μόνη σωτηρία; Η σφαίρα «Ικχθίλιον», το μεγαλύτερο όπλο. ΑΝ υπάρχει. Μια ομάδα ανθρώπων που ζητούν δικαίωση, την ψάχνουν ακολουθώντας τα σημάδια των θρύλων. Δεν είναι όμως οι μόνοι. Την ψάχνει και ο σκληρότερος άνθρωπος, ίσως όλης της πλάσης, ακολουθώντας τα ίδια σημάδια. Ο άνθρωπος αυτός υπογράφει μόνο με αίμα. Μόνο που δεν την ψάχνει ο ίδιος. Και οι ήρωες δεν θέλουν να ξέρουν με τι θα βρεθούν αντιμέτωποι. Για να την βρουν πρέπει να επισκεφθούν τα καταραμένα μέρη από τα οποία δεν γύρισε ποτέ κανείς. Εκεί που το παρελθόν γίνεται παρόν, οι μύθοι παίρνουν σάρκα και οστά και όλα είναι ζωντανά. Εκεί που οι θρύλοι… αλήθεια, είναι όντως θρύλοι ή μήπως η πύλη της κολάσεως; Η περιπλάνηση αρχίζει. Θα προλάβουμε άραγε να μάθουμε;
Ο Κωνσταντίνος Βαρδής στο πρώτο του βιβλίο, ξεπερνά τον εαυτό του. Μας ταξιδεύει σε μέρη μαγικά, φανταστικά. Μας ξεναγεί σε βασίλεια που διοικούν οραματιστές προσφέροντας μια όμορφη και ειρηνική ζωή. Αλλά και βασίλεια που μιλάνε τα ξίφη και οι αρένες ποτίζονται με αίμα. Υπάρχουν και κόσμοι γεμάτοι συναίσθημα και χρώμα, στους οποίους η αγάπη είναι το μεγαλύτερο ιδανικό και σου πλημμυρίζει την ψυχή. Είναι όμως και οι άλλοι, που κυβερνά η θλίψη. Εκεί που τα ηλιοβασιλέματα δεν είναι απλά κόκκινα και ρομαντικά, αλλά αποκτούν άλλη υπόσταση καθώς ο συγγραφέας θέλει τον δικό του ήλιο να μοιάζει με «σκεβρωμένο γέροντα που κατεβαίνει την κατηφόρα», όπως λέει ο ίδιος, θέλει τον ήρωά του σαν έναν «ξεθωριασμένο πίνακα με θέμα την κατάθλιψη».
Οι εκφράσεις του μοιάζουν να είναι γραμμένες με πένα που προηγουμένως έχει βουτηχτεί σε δοχείο πλημμυρισμένο από ποίηση. Ο λυρισμός είναι διάχυτος παντού σε αυτό το μυθιστόρημα, που οι περιγραφές του μοιάζουν να έχουν βγει από πίνακα ζωγραφικής τόσο παραστατικές που είναι. Ακόμα και τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, θαρρείς και ο πόνος των ηρώων πως βγαίνει μέσα από την ψυχή του και αποτυπώνεται στην δική μας. Συμπάσχουμε με το δράμα τους και είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε μαζί τους ακόμα και με δαίμονες αν χρειαστεί, προκειμένου να τους βοηθήσουμε να πάρουν πίσω τις ζωές τους. Οι εξελίξεις τρέχουν και μαζί τρέχουμε κι εμείς μήπως και τις προλάβουμε. Γιατί απλά δεν πρέπει να μείνουμε πίσω. Οι ήρωες είναι εκεί και μας περιμένουν να περιθάλψουμε τις πληγές τους, να πιστέψουμε στους θρύλους, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ο χρόνος τους είναι λιγοστός και περνάει γρήγορα.
Και για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του συγγραφέα, «περνάει σαν λόγια που χάθηκαν στον αέρα. Σαν αστέρι που σκίζει τον ουρανό στα δύο με άγνωστη αφετηρία και άγνωστο προορισμό. Σαν αστέρι που έπεσε και χάθηκε χωρίς ευχή να εκπληρώσει».
Το «Ικχθίλιον» είναι ένα βιβλίο που δεν θέλεις να αφήσεις από τα χέρια σου, αλλά ούτε και να τελειώσεις γρήγορα την ανάγνωσή του. Παρόλα αυτά, ο χρόνος κυλά καθώς ταξιδεύεις στην κάθε του σελίδα. Η δική μου ευχή εκπληρώθηκε. Το απόλαυσα ως την τελευταία λέξη. Τελειώνοντάς το, πρόλαβα και έκανα άλλη μία. Να διαβάσω σύντομα και το επόμενο…