Στη μακρινή Ιαπωνία, η πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούσαν οι πολίτες, είχε έρθει τα πάνω κάτω, με μόνη διέξοδο για όλους, να καταφύγουν σε μια επαναστατική μεν, αλλά όχι και τόσο πρωτοποριακή κίνηση· την απεργία.
Κόντρα στη σκέψη της απεργίας τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν σταματήσει για αρκετό διάστημα. Ακόμα και τα μέσα επικοινωνίας είχαν βουβαθεί, λες και μια ανώτερη δύναμη ήλεγχε την κάθε τους απόφαση. Μα πλέον οι εξελίξεις είχαν δρομολογηθεί. Για τις ανάγκες τις απεργίας, είχε συγκροτηθεί όχι απλώς μια επιτροπή, αλλά μια πλειάδα από απελπισμένους, απογοητευμένους Ιάπωνες άντρες, γυναίκες και παιδιά, που δε ζητούσαν τίποτα παράλογο, εξωφρενικό, παρά μόνο την καλυτέρευση της ζωής τους.
Η απόφαση ελήφθη. Η συγκέντρωση προγραμματίστηκε γίνει κοντά σ’ ένα πάρκο, εκεί όπου μικροί και μεγάλοι συνήθιζαν να χαζεύουν τις πανέμορφες, πολύχρωμες και αεικίνητες λιβελούλες. Εκεί, τουλάχιστον θα είχαν μερικές ευχάριστες νότες, κόντρα στη μέχρι τώρα μουντή και γκρίζα ζωή τους.
Για τους Ιάπωνες η κάθε μία λιβελούλα, αντιπροσωπεύει, την εσωτερική τους δύναμη, εκείνη που τους οδηγεί στο κουράγιο και στην ευτυχία. Πάντα συνήθιζαν και καλοτύχιζαν τους εαυτούς τους, όταν τις παρατηρούσαν και τις φωτογράφιζαν, μέσα σ’ αυτό το καβαλέτο χρωμάτων, αποχρώσεων, με την ελπίδα, μήπως και πάρει λίγο χρώμα, η μέχρι τώρα άτονη και ρουτινιασμένη ζωή τους· η ζωή η χαμένη, η χαντακωμένη στα αναπάντητα ερωτηματικά για την κατάντια, που τους κρατούσαν οι μεγαλοκαρχαρίες της χώρας. Όλες οι μαύρες σκέψεις έσβηναν και ξυπνούσε η θέληση για καλύτερη ζωή κάθε φορά που συναντούσαν το μικροσκοπικό τους σύμβολο: τις λιβελούλες. Τόσο μικρές και τόσο σπουδαίες. Ακόμα και στην άλλη πλευρά της γης, στην Κρήτη, αυτές συμβολίζουν την αναγέννηση της φύσης, της ζωής, της άνοιξης.
Η λιβελούλα έχει δύναμη, είναι γεμάτη μαγεία, έχει αντίληψη, καταλαβαίνει τα όσα έρχονται, γι’ αυτό στα μικροσκοπικά της μάτια είδε, το τι θα γινόταν στην επανάσταση των Ιαπώνων. Αντιλήφθηκε το πως περίπου θα εξελισσόταν η όλη κατάσταση με τη στάση και τις απεργίες, γι’ αυτό κούνησε τα φτερά της γρήγορα, πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα ώστε πέρασε ακόμα και την ταχύτητα του φωτός, Η κίνηση αυτή ήταν το σύνθημα και που είχε διδάξει σε όλες τις λιβελούλες. Ήταν η κίνηση που υποδήλωνε κίνδυνο, η κίνηση που καλούσε σε έκτακτη συνάντηση όλων των συμβόλων της περιοχής. Και δεν άργησαν να μαζευτούν. Αμέσως η κυρά Λιβελούλα η «Αρχηγίνα», ανακοίνωσε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τη μαγεία τους και να γίνουν αόρατες. Αν και το μέτρο ήταν ακραίο, έπρεπε να γίνει για το κοινό καλό. Έπρεπε ο λαός να προστατευτεί, έπρεπε να σιγουρευτούν ότι οι ευεργετικές τους δυνάμεις θα ήταν πάντα στο πλευρό των άξιων, των καλών και των καλοπροαίρετων. Για όλους του υπόλοιπους δεν θα υπήρχαν. Για τους ανάξιους δεν υπάρχουν οι λιβελούλες της καλοτυχίας.
Η Αρχηγίνα εξήγησε στις υπόλοιπες ότι σε όλη τη χώρα το κακό είχε παραγίνει. Ληστείες, κακές παρέες και κακές πράξεις βρισκόντουσαν σε πρώτη γραμμή. Κυριαρχούσαν μόνο εκείνοι που απλώς επέλεγαν εκείνα που οδηγούσαν σε εύκολη ζωή, χωρίς μάχη, χωρίς ιδανικά και ιδεώδη. «Ήρθε η ώρα να βοηθούν εκείνοι που παλεύουν νυχθημερόν ώστε να αποκτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Είναι ελάχιστοι, αλλά ο αγώνας αξίζει».
Χωρίς να χάσει στιγμή η αρχηγός κάλεσε όλες τις λιβελούλες να πιούν από το μαγικό ποτό που θα τις βοηθούσε στον αγώνα και να σταθούν στο πλευρό του άξιου κόσμου. Τις κάλεσε όλες γύρω από τον μεγάλο κρίνο με το ποτό που είχε ήδη ετοιμάσει χρησιμοποιώντας γύρη των λουλουδιών και πέντε σταγόνες από το φίλτρο που της είχε γενναιόδωρα προσφέρει η Νεραϊδοπεταλουδένια, η γριούλα η σεμνή, η σκεπτική και η πάντα έτοιμη να δώσει απαντήσεις για όλες τις κρίσεις.
Όλες οι λιβελούλες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Ολες πέταξαν κοντά της, όλες πέταξαν για το φίλτρο της αξιοσύνης. Χαμός, πανικός ευχάριστος για όλες, ώστε να πάρουν λίγο από το χυμό και μετά να πετάξουν κοντά μόνο σε εκείνους που θα μπορούσαν να τις δουν. Μόνο για τους άξιους που βρισκόντουσαν στο πάρκο. Όλες οι λιβελούλες έγιναν στρατιώτες στο πλευρό των καλών και των άξιων. Όλες εκτός από την πιο μικρή, τη μικρή μας Λιβελούλα. Εκείνη ήταν η μόνη, που είχε μείνει με παράπονο πικρό.
Όλες είχαν πιει, μα εκείνη δεν τα κατάφερε. Τα πολύχρωμα φτεράκια της είχαν μπλεχθεί σ’ ένα λουλουδάκι και μετά σ’ ένα αγκαθάκι. Πληγώθηκε η καημενούλα και για το λόγο αυτό έφτασε αργοπορημένη στη συνάντηση. Όταν έφτασε στο σημείο που η Αρχηγίνα είχε ορίσει, ήταν ήδη μόνη. Όλες είχαν πετάξει από ώρα. Η ψυχούλα της πληγώθηκε πολύ περισσότερο απ’ όσο τα πληγωμένα της φτεράκια. Όλο λύπη κοίταξε τριγύρω μήπως και καταφέρει να εντοπίσει τα ίχνη των άλλων φιλενάδων της. Τίποτα. Καμμία λιβελούλα. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν το κρίνο, με τον άδειο από το μαγικό φίλτρο μίσχο του. Σε αυτό κάθισε και τα δάκρυά της έτρεχαν ασταμάτητα. Τα δάκρυα κύλησαν, έφτασαν μέχρι την καρδιά του κρίνου και ξύπνησαν το πλασματάκι που κοιμόταν εκεί μέσα. Ξύπνησαν την επίσης μικρούλα Νεραϊδοευχούλα. Την ξύπνησαν και αμέσως της ψιθύρισαν τα όσα είχαν συμβεί. Αμέσως, χωρίς να χάσει ούτε μια στιγμή η Νεραϊδοευχούλα, πέταξε, πλησίασε τη μικρή μας λιβελούλα, και της είπε:
«Μη στεναχωριέσαι καλό μου και γλυκό μου κοριτσάκι, οι άλλες λιβελούλες, ήπιαν από το μαγικό χυμό, που είχε ετοιμάσει η κυρά Λιβελούλα, ώστε τα άτομα που είναι σωστά και αγαπάνε το συνάνθρωπό τους, να τα καταλαβαίνουν και να γίνονται συνοδοιπόροι και καθοδηγητές για τα όνειρά τους».
«Εγώ όμως τώρα τι θα κάνω; Πού θα πάω; Μόνη μου θα μείνω, χωρίς σκοπό στη ζωή μου;»
«Μη φοβάσαι. Έχω κάτι για σένα. Θα σου δώσω όχι φίλτρο, ούτε και χυμό, αλλά αυτό εδώ το μικρό ραβδάκι. Με αυτό θα καταλαβαίνεις τον καλό άνθρωπο και θα τον συντροφεύεις, θα τον παρηγορείς και θα του δείχνεις το δρόμο τον καλό, τον δύσκολο, για να αντέξει και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και τα ζόρια της ζωής του».
Τρισευτυχισμένη η λιβελούλα μας, η μικρή, η αθώα και αδύναμη, πέταξε με τόση δύναμη στη νεράιδα, που και η ίδια ξαφνιάστηκε. Πέταξε κοντά της και της έκανε μια αγκαλιά τόσο δυνατή, που στα σίγουρα θα τη θυμάται μέχρι και σήμερα.
Έτσι, όλοι έγιναν ευτυχισμένοι. Οι άνθρωποι όλοι, τουλάχιστον όλοι όσοι ήταν καλοί που είχαν πάντα μια λιβελούλα να τους φέρνει καλή τύχη. Μάλιστα, οι πιο τυχεροί, αλλά και τα μικρά παιδιά έχουν κοντά τους την πιο μικρή από τις λιβελούλες. Έχουν κοντά τους τη μικρούλα Λιβελούλα με το μαγικό ραβδάκι, που από τότε, όποτε βλέπει έναν καλό άνθρωπο ή ένα καλό παιδάκι γίνεται ο επί γης, φύλακας άγγελός του, συνοδοιπόρος και καθοδηγητής του.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη