Μονάχος, κάπου απόμερα, αόριστα ρεμβάζω

Μονότονα που ακούγεται σήμερα η βροχή

Μια μικρή επιγραφή με προσοχή διαβάζω

Και κόμπο πάλι σφίχτηκε η άδεια μου ψυχή

Μου ‘ρθε η εικόνα στο μυαλό, σαν φευγαλέα σκέψη

(Οι ποιητικοί κι αυθαίρετοι, τυχαίοι συνειρμοί)

Κι είδα πως είχες στη βροχή ολόκληρη μουσκέψει

Και κόλλησε το φόρεμα επάνω στο κορμί

Δύο σταγόνες σκάλωσαν στα κόκκινά σου χείλη

Δυο μάτια καίνε ανάμεσα στα μαύρα σου μαλλιά

Η άγκυρα συνάντησε στ’ αφτί σου ένα κοχύλι

Που φύλαξε σαν θησαυρό μία δροσοσταλιά

Κατέβηκε ένα σύννεφο και απαλά σε ντύνει

Στην άσφαλτο τα πόδια σου εξέχουνε γυμνά

Γελάς μα όμως πιο πολύ τη θλίψη σου εντείνει

Πώς μοιάζουν τούτο το πρωί τα πάντα σκοτεινά

Σαν να κρυώνεις κράτησες στα χέρια τους αγκώνες

Και έμεινες ακίνητη μόνο για μια στιγμή

Χάθηκαν μέσα στη βροχή οι σκέψεις κι οι εικόνες

Μα έμειναν σαν μια ηχώ, ν’ ακούγονται οι λυγμοί

Γύρισε κι άλλο ο τροχός κι έφερε άλλο μήνα

Πώς άλλαξε απότομα σήμερα ο καιρός;

Στην γλάστρα σου μαράθηκαν τέσσερα μαύρα κρίνα

Κι έγινε κι άλλο ο ουρανός κρύος και βροχερός

Και έγραψα στον τάφο σου «33 Αυγούστου»

Σε πείσμα του μουντού καιρού που μοιάζει να θρηνεί

Τι ειρωνία που πέθανες (θα βάλει κάποιου ο νους του)

Μια μέρα χειμωνιάτικη και καλοκαιρινή

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!