Μαρία Στρίγκου
Vakxikon.gr
ISBN: 978-618-5144-74-6

Παραφράζοντας τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι που υμνούσε την επανάσταση «ως την πιο μεγάλη ερωτική πράξη στην ιστορία», θα λέγαμε ότι η ποίηση είναι η πιο ερωτική τέχνη που ενώνεται με τον λόγο, τη σάρκα του ανθρώπου και τα συναισθήματά του. Όπως ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα, έτσι και η ποίηση πάντα ξεπερνά τα τείχη που μας ορίζουν οι λέξεις και μας ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο των συναισθημάτων. 

Και αυτό ακριβώς επειδή η νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Στρίγκου, «τυρκουάζ» (vakxikon, 2016), καθώς ξεπερνά τα όρια του -στενά ορώμενου ερωτικού χώρου- ταξιδεύοντας προς το δικό του νόστου προς την σαρκική επαφή, ενώ οι λέξεις και οι στίχοι της δημιουργούν ένα ξεχωριστό  σκηνικό καναβάτσο. Σαν μικρές ιστορίες, σαν παραμύθια, -ή σαν κεφάλαια ενός ευρύτερου έργου- οι συνθέσεις της συλλογής με τη μορφή σκηνική μορφή σημειωμάτων εκμυστήρευσης ξεδιπλώνουν μία σχεδόν υπαρξιακή αντίληψη που προσδίδει η ποιήτρια στον έρωτα.

Το πεζό στοιχείο συμπλέκεται με το ποιητικό. Οι σύντομες περίοδοι λόγου με τις απότομες παύσεις που ορίζουν οι τέλειες διαμορφώνουν την ποιητική ένταση των συνθέσεων και αισθητοποιούν την αγωνία της ποιήτριας για τον έρωτα στον οποίο προσδίδει μία διάσταση υπεράνθρωπη και εξωπραγματική.

Το β’ ενικό έχει μία διαρκή παρουσία δημιουργώντας ένα χαρακτηριστικό διαλογικό περιβάλλον και το οποίο προσφέρει ζωντάνια μέσα στο συνεχές πεζολογικό ύφος. η δευτεροενική απεύθυνση διαμορφώνει μία ιδιαίτερη θεατρικότητα καθώς συνδέεται με την εναλλαγή των φύλων από σύνθεση σε σύνθεση, σαν να πρόκειται για διαφορετικές σκηνές. Το αντικείμενο του έρωτα άλλοτε είναι γυναίκα και άλλοτε άνδρας σαν σε μία θεατρική αλληλουχία σκηνών. Και τούτο αποτυπώνεται με επιλεγμένες λέξεις σε συγκεκριμένες θέσεις στη συνειρμική στιχουργική της (θάλασσα, σκιερή μου αγάπη, συνάντηση).

Στην εκφραστική της επιλέγει την πεζή γραφή που αποκτά μία ιδιαίτερα αναπαραστατική δύναμη που ενισχύεται από τις ρητορικές ερωτήσεις και τους διαλόγους μαζί με το β΄ ενικό (ξαφνικά, αφίλητο, συνάντηση, ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω, ζει και βασιλεύει, απεταξάμην, αργοναύτης, με μιαν ανάσα, θρύψαλα, γρατζουνιές, αύριο, όνειρο, γυναίκα με τα τυρκουάζ). Έτσι το πεζολογικό ύφος σε συνδυασμό με τη σκηνική στιχουργική προσφέρουν μία ισχυρή θεατρικότητα η οποία σπάει τη μονοτονία των πεζοποιημάτων. Σύντομες περίοδοι λόγου οιονεί στίχων διαμορφώνουν ένα πεζολογικό ύφος, το οποίο ενσωματώνει σουρεαλιστικά στοιχεία μέσα στην προφορικότητα που διακρίνει τον ποιητικό λόγο της Στρίγκου.

Μεταφορές, μετωνυμίες και παρομοιώσεις, που θεμελιώνονται σε έναν εικαστικό υπερρεαλισμό, αναδύουν μία πλούσια εικονοπλασία στην οποία ενσωματώνεται το ερωτικό στοιχείο ως φυσικό (αργοναύτης, θρύψαλα, θάλασσα). Παράλληλα, η συνειρμικότητα ενισχύει την θεατρικότητα των συνθέσεων που μοιάζουν σαν απαγγελία ερωτικών επιστολών (με μιαν ανάσα, θάλασσα, νέα σπορά, αφίλητο, ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω).

Ξεχωρίζουν μεταφορές που απλώνονται σε ολόκληρη τη σύνθεση συντελώντας έτσι στη διαμόρφωση ενός ποιήματος που ολόκληρο λειτουργεί ως μία συν μία παρομοίωση (παρένθεση, ζει και βασιλεύει, ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω, συνάντηση). Πρόκειται όμως για μια εικαστική που διαμορφώνει απλά το μέσο προκειμένου να αναδειχθεί η ερωτική αγωνία της ποιήτριας που αγγίζει τα όρια της υπαρξιακής αναζήτησης, λειτουργώντας σαν σκηνογραφία σε μία μονολογική αναπαραστατική απαγγελία.

Η  φυσιολατρική εικαστική της έχει άμεση σύνδεση με την ποιητική της περιφέρειας. Αναδύεται μία βιωμένη επαφή με τη φύση η οποία εντάσσεται αβίαστα στη στιχουργική της. Μέσα στις θρυμματισμένος περιόδους λόγου στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον ενσωματώνονται με χαρακτηριστική λιτότητα ενισχύοντας την εκτόξευση του βασικού συναισθήματος χωρίς να εμποδίζεται από την εικονοπλασία.

Η εικαστική της δεν εμφανίζει χαρακτηριστικά εντοπιότητας. Η φυσιολατρία της ποιητικής της ανάβει μία παγκοσμιότητα. Το τοπικό στοιχείο συνδέεται με το ευρύτερο ελληνικό και μέσα από αναφορές σε παγκόσμια τοπωνύμια αποκτά μία οικουμενική  οδυσσειακή διάσταση. Εικόνες σαν γλαροπούλια αγκαλιάζουν κοινωνικές αναπαραστάσεις με έναν χαρακτηριστικό αυθορμητισμό.

Μέσα στην υπερρεαλιστική συνειρμικότητα της ποιητικής της ο Βόλγας και ο Νίγηρας, ο Δούναβης, ο Νείλος κι ο Αμαζόνιος συνδέονται με την Ερεσό και την Νυφίδα (αφίλητο). Η Αφρική, το Σουδάν, τα κυκλάμινα και ο αδάμαστος ήλιος αποτυπώνουν μία οικουμενική αντίληψη για τον έρωτα, που ξεπερνά τη στενή αυτοαναφορική έκφραση και  αποκτά μία πανανθρώπινη διάσταση (σκιερή μου αγάπη), θυμίζοντας τον Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου που ξεπερνούσε τα στενά όρια της Βενεζουέλας και γινόταν ένας ελληνικός ήρωας, όταν ο ποιητής από την Ύδρα έφτανε με το υπερρεαλιστικό το βλέμμα ως το Καράκας. Σαν άλλος Οδυσσέας η ποιήτρια ταξιδεύει στις θάλασσες του έρωτα (με μιαν ανάσα).

Η ποιητική συλλογή της Στρίγκου συνδέει τη λαγνεία του έρωτα με τη συναισθηματική αναταραχή που συγκλονίζει το άτομο εισάγοντας ένα πλήθος φυσικών εικόνων με χαρακτηριστικό αυθορμητισμό. Σαν σε σκηνική ποίηση οι πρωταγωνιστές του έρωτα εκμυστηρεύονται το πάθος τους σκηνογραφώντας τη δική τους ερωτική οδύσσεια.