Σκοτάδι
Αναπνέω αργά
Μία, δύο , τρεις
Μετράω τις ανάσες μου
Δαίμονες στιγμές
Λόγια πνιγμένα
Κατρακυλούν απ΄τα μάτια
Σκέψεις καρφιά
Τρυπούν το κρανίο μου
Κι ούτε μία στάλα αίμα
Αυτή η βοή μέσα στο κεφάλι μου
Ακλόνητη εκεί
Απ΄την πρώτη στιγμή της ύπαρξης
Αδιατάρακτη, ασταμάτητη
Όλο να δυναμώνει
Ρουφήχτρα είναι και με τραβάει
Σκοτάδι ακόμα
Αναπνέω όλο και πιο αργά
Στην ανάγκη
Θα κρατήσω την αναπνοή μου
Μέχρι το ξημέρωμα
–
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
0 Σχόλια