Ήμουν σίγουρη ότι το νέο βιβλίο του αγαπημένου Πολυχρόνη δε θα ήταν απλά ακόμη ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, θα ήταν πολλά παραπάνω. Κι όπως και ήταν. Περίμενα να μου αρέσει, δε περίμενα όμως να πω ότι δε μου άρεσε απλά-με κατέκτησε. Ναι, αυτή η λέξη νομίζω ότι το χαρακτηρίζει. Γιατί το ”Baby blue”δεν μένει μόνο στην αρτιότατη αστυνομική πλοκή, στους άψογα σκιαγραφημένους ήρωες που νομίζεις ότι τους ξέρεις, ότι τους μιλάς, ότι ζουν δίπλα σου αλλά πετυχαίνει να συνδυάσει μια αστυνομική ιστορία με μια αποτύπωση της σύγχρονης Αθήνας όπως πραγματικά είναι αλλά και όπως θα θέλαμε να είναι.

Παρακολουθούμε την ιστορία της Νάστιας, ενός τυφλού 14χρονου κοριτσιού με εξαιρετικές ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες που, ύστερα από τη δολοφονία του πατέρα της, ζητά τη βοήθεια του καλύτερου επαγγελματία φροντιστή-σιχαίνεται να τον αποκαλούν δολοφόνο- της Αθήνας Στράτου Γαζή για να βρει τους δράστες. Και το κουβάρι της υπόθεσης μόλις ξετυλίχτηκε.

Τον Πολυχρόνη Κουτσάκη τον γνώρισα συγγραφικά μέσα από το βιβλίο του ”Ιερά οδός μπλουζ” το οποίο είναι πρόδρομος του παρόντος βιβλίου. Να το πω one of the kind; Θα το πω. Από τη πρώτη σελίδα του με κράτησε δέσμια στο να το διαβάσω απνευστί και να μείνω κατάπληκτη από το πώς ένα νέος συγγραφέας κατάφερε να δημιουργήσει μια τέτοια πολυεπίπεδη ιστορία. Ο δε συνδυασμός της αστυνομικής πλοκής με τη jazz μουσική και τις αναφορές σε νουάρ ταινίες κάθε άλλο παρά  τυχαίος δεν ήταν διότι έτσι δημιούργησε μια ατμόσφαιρα πραγματικά μοναδική. Όλοι αυτοί οι λόγοι με έκαναν να δω μια εξαιρετική πραγματικά πένα και έκτοτε να τον ακολουθώ πιστά σε ό,τι γράφει χωρίς να το έχω μετανιώσει στιγμή.

Αυτό που ξεχωρίζει στο ”Baby blue”εκτός από το μοναδικό του εξώφυλλο που σε τραβάει αμέσως, είναι  ότι έχει μια πλοκή κάθε άλλο παρά κλισεδιάρικη, η εξέλιξη της ιστορίας και η αποκάλυψη του τι έχει συμβεί γίνεται σελίδα τη σελίδα χωρίς να υποψιάζεσαι τι θα γίνει στη συνέχεια και το φινάλε είναι πανέξυπνο αλλά και τόσο γλυκό παράλληλα. Αυτό από μόνο του είναι επιτυχία για ένα βιβλίο. Να μη μένει δηλαδή ο συγγραφέας σε έναν άξονα μόνο αλλά να δημιουργεί μια ιστορία με πολλές βαθμίδες, να συνδυάζει άψογα πολλά διαφορετικά στοιχεία με τρόπο που εν τέλει να δένουν με ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Αν το πετύχει αυτό αξίζει να θεωρείται ένας πολύ καλός συγγραφέας, και ο Πολυχρόνης Κουτσάκης κατέχει αυτόν τον τίτλο επάξια.

Δε θα πω περισσότερα, θα πω απλά ότι το ”Baby blue” είναι ένα βιβλίο που αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας. Διαβάστε το!

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου