Ο έρωτας ρυθμός αλλόκοτος στα δάχτυλα τρελού λυράρη χοροπηδάνε οι καρδιές στις αναμμένες φλόγες της παραίσθησης Γυμνός τοξεύει δίχως οίκτο στάλες αιμάτινες στης λογικής τα χείλη τις έσχατες αναστολές μεθούνε Νεύμα της έκστασης το σώμα παρασύρει την τελευταία θέληση...

Κι όμως απόψε δεν αρκεί η παρουσία του/Για να με λυτρώσει/Βυθίζομαι στη σκιά/(κι ας είναι ολόγιομο)/Και τιμωρούμαι.../Τιμωρούμαι για τον  θυμό που επέδειξα/Στον οδηγό της νύχτας/Ματώνει στα χέρια μου/Απ’ το μαχαίρι που βάζω στην καρδιά του/Η παρουσία του για πρώτη...

-Τι συμβαίνει; Γιατί γελάς και μάλιστα κρυφά; -Εγώ; Γελώ εγώ; Βρε, ότι δε βλέπεις καλά είναι πολύ απλά γνωστόν, το ότι δεν ακούς κιόλας, δεν το ’ξερα. Δε μου λες; Νοείται γέλιο άηχο; Αυτό τότε ονομάζεται χαμόγελο, για να ξέρουμε και τι μολογάμε και να μην...

Να ’ταν ο χρόνος ποταμός κι εγώ πανιά ν’ ανοίξω, και στη βραδιά τη σιωπηλή βαρκούλα ν’ αρμενίσω. Να ’ταν η απόσταση στιγμή γοργά να κατορθώσω, μέσα στο φεγγαρόφωτο να ’ρθω να σ’ ανταμώσω. Και το γλυκό μου μυστικό που μόνο εγώ γνωρίζω, γλυκά να σου το τραγουδώ καθώς...

Φόβος είναι η καταγραφή στα κύτταρά σου της σάρκας σου που καίγεται και έχεις καταφέρει να επιβιώσεις με δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εγκαύματα στα δύο τρίτα του παιδικού σου σώματος, ύστερα από μία πυρκαγιά… Φόβος είναι η αποφυγή ακρωτηριασμού και η επιβίωσή σου,...

Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην πόρτα της εκκλησίας. Ένα παλιό Fiat μοντέλο του 1995, άσπρο και με ένα βαθούλωμα στο πίσω «φτερό», δείγμα κάποιας απροσεξίας του ιδιοκτήτη. Η Ανατολή κοίταξε μέσα από το παράθυρο τον Άγγελο που την περίμενε στα σκαλιά της Αγίας Μαρίνας....

Ρωτάνε και ξαναρωτούν τον κόσμο για να μάθουν τι θέλουν, τι πιστεύουνε τι άλλο πια να πάθουν; Να τρέχουν, να γυρεύουνε ανάλυση να κάνουν τα χτυποκάρδια της καρδιάς πριν άλλοι να προλάβουν Να στείλουνε, να πέμψουνε μηνύματα στον κόσμο ευωδιές αποθυμιές γεμάτες από...

Θ.Μ. -Στα μάτια έχω τη φωτιά και στο ’χα πει θυμάσαι; Για αίμα μου την πυρκαγιά, γι’ αυτό και με φοβάσαι. Α.Ζ. -Το ήξερα πως ήτανε όλο αυτό αλήθεια, μα ζύγωσα τη σκέψη μου, σαν να ’ταν μια συνήθεια. Θ.Μ. -Με πίστεψες; Σε πίστεψα; Ποιος μπορεί να ξέρει… Ποιον...

Όποιος κι αν ερωτηθεί Που ’χει λατρεία τόση Στης ποίησης τον καταιγισμό Ξέρω θα αποδώσει Την περισσή αγάπη του Σεβαστό απ’ την ψυχή του Αναπνοιά μονάκριβη Η κάθε θύμησή του Την ποίηση τη λάτρεψα Μικρό ήμουν θυμάμαι Στο δημοτικό επήγαινα Τα λέω και λυπάμαι Τα χρόνια...

  Φύτεψα κάποτε στο περιθώριο δύο σπόρους ηλίανθο “πόσο το αγαπώ το καλοκαίρι”, είπα κι ύστερα έσβησα μέσα στα κύματα και στην πελώρια αγκαλιά της. Κι εκείνη με ανέστησε και μου έδωσε καινούρια πνοή με έκανε άνεμο και βροχή θαλασσινή με έστειλε δάκρυ λυτρωτικό...

Μάγισσα του δάσους! Φύση αγαπημένη! Σε ονειρεύτηκα με ένα ραβδί αερικό να αγγίζεις των δέντρων τα κλαδιά! Με της καρδιάς σου τον χτύπο δροσοσταλίδες να ποτίζεις τα πουλιά να ξεδιψάει η ψυχή με ένα σου χάδι τρυφερό! Να ημερεύει ο νους σαν τραγουδάς με ψίθυρο απαλό!...

Αρχίζει να βλέπει το άσχημο γάντι από το στραπατσαρισμένο κρέας στην άκρη του δοντιού. Είναι αλήθεια; Απλώς ήθελε να πει είμαι επιδημία mutatis mutandis Φτύνει το χώμα απ’ το λερό μοναδικό πνευμόνι. Κανείς τοίχος δε σε στηρίζει, σκέφτηκε. Έφτυσε πάλι. Χώμα. Σάλιο....

Ένα, δύο. Τρία, τέσσερα. Συγκεκριμένα τα βήματα. Έτσι μου έμαθαν. Να χορεύω και να μετρώ από μέσα μου. Να ακολουθώ μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Ύστερα το μέτρημα δεν ήταν απαραίτητο. Τα πόδια και τα χέρια μου έβρισκαν τις κινήσεις χωρίς να σκεφτώ. Το σώμα μου...

Τόσα  χρόνια εγκατάλειψης χωρίς μιαν αιτία Κι εσύ εκεί στο παρελθόν και δίπλα από το παρόν μου πιο δίπλα από ποτέ… τι ειρωνεία! Σκέψου την πένα μου,  σκονισμένη δίχως μελάνι ένα άψυχο ατσάλι που προσμένει να ανάψω πάλι τη φωτιά. Να ‘ρθει ζωή στο ξεχασμένο εργαστήρι...

  Εγώ κλείδωσα για πάντα τις αλυσίδες μου  Εγώ άφησα μετέωρο το βήμα μου Εγώ σώπασα ξανά και ξανά και δηλητηρίασα τη σκέψη μου Εγώ έμπηξα το μαχαίρι σε όλες τις πληγές έκοψα τα χέρια μου και ρούφηξα το αίμα μου Εγώ έκανα πάντα πίσω και ποτέ εμπρός Τώρα με...

«Υπάρχει κάποιο είδος φυσικού νόμου σύμφωνα με τον οποίο οι οργανισμοί αιχμαλωτίζονται από το περιβάλλον τους. Ο οργανισμός υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας σε μια εξωτερική εικόνα. Είναι η φάση του καθρέφτη» Jacques Lacan, Γάλλος ψυχίατρος   Στα...

Είναι η ζωή Είναι η ζωή μια εικόνα τρελή αστέρι τη νύχτα, ήλιος την αυγή λουλούδι ανθισμένο για σένα, γυαλί ραγισμένο για μένα είναι η ζωή μια εικόνα τρελή Είναι η ζωή μια χαρά και μια πίκρα αγάπη, έρωτας, τρέλα και γλύκα χαρτί αδιάβαστο, μοναξιά και πόνος είναι η...

Ένα ατέλειωτο soul η ζωή σου Με διαλείμματα swing. Ένα μπλουζ χορέψαμε… θυμάσαι; Σαν παγωμένη λεμονιά, σύξυλη μες το χειμώνα μ’ άφησες. Μ’ ένα τραύμα διαμπερές στην ψυχή μου ζω. Δεν σ’ έχω ξεπεράσει. Ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος στα καστανά σου μάτια εκείνο το βράδυ,...

  Ήσουν εκεί, στο γέλιο ενός παιδιού, που μου ‘φερε μια χούφτα θάλασσα να βρέξω τ’ ακροδάχτυλά μου στη διάφανη αλμύρα. Ήσουν εκεί, στο σύννεφο, που χάραξε με μια πινελιά στον καμβά του ουρανού ολόλευκη κορώνα, ακριβώς πάνω από το Κέλυφος, το ερημονήσι. Ήσουν...

Έχω πολλά για να σου πω και να σου μολογήσω Δεν ξέρω αλήθεια από πού και πώς θε ν' αρχινήσω! Μεγάλωσα και δε μπορώ ως ήμουν να περνάω κι ολημερίς σου γούζιομαι[1] γιατί μαθές πονάω! Δεν είναι τόσο πως πονεί, παιδί μου, το κορμί μου αλλά πονεί πολύ βαθιά η δόλια η...