Ο έρωτας ρυθμός αλλόκοτος στα δάχτυλα τρελού λυράρη χοροπηδάνε οι καρδιές στις αναμμένες φλόγες της παραίσθησης Γυμνός τοξεύει δίχως οίκτο στάλες αιμάτινες στης λογικής τα χείλη τις έσχατες αναστολές...

Κι όμως απόψε δεν αρκεί η παρουσία του/Για να με λυτρώσει/Βυθίζομαι στη σκιά/ (κι ας είναι ολόγιομο)/Και τιμωρούμαι.../Τιμωρούμαι για τον  θυμό που επέδειξα/Στον οδηγό της νύχτας/Ματώνει στα χέρια μου[...]  Γ.Ν. Θα ‘ρθω απόψε να σε λούσω σαν φεγγάρι και θα ναι...

-Τι συμβαίνει; Γιατί γελάς και μάλιστα κρυφά; -Εγώ; Γελώ εγώ; Βρε, ότι δε βλέπεις καλά είναι πολύ απλά γνωστόν, το ότι δεν ακούς κιόλας, δεν το ’ξερα. Δε μου λες; Νοείται γέλιο άηχο; Αυτό τότε ονομάζεται χαμόγελο, για να ξέρουμε και τι μολογάμε και να μην κακοποιούμε,...

Να ’ταν ο χρόνος ποταμός κι εγώ πανιά ν’ ανοίξω, και στη βραδιά τη σιωπηλή βαρκούλα ν’ αρμενίσω. Να ’ταν η απόσταση στιγμή γοργά να κατορθώσω, μέσα στο φεγγαρόφωτο να ’ρθω να σ’ ανταμώσω. [...] Μ.Τ. Έχω στην καρδιά μου ένα σου φιλί, μα το λιώνει η γλύκα και η...

Φόβος είναι η καταγραφή στα κύτταρά σου της σάρκας σου που καίγεται και έχεις καταφέρει να επιβιώσεις με δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εγκαύματα στα δύο τρίτα του παιδικού σου σώματος, ύστερα από μία πυρκαγιά… Φόβος είναι η αποφυγή ακρωτηριασμού και η επιβίωσή σου,...

Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην πόρτα της εκκλησίας. Ένα παλιό Fiat μοντέλο του 1995, άσπρο και με ένα βαθούλωμα στο πίσω «φτερό», δείγμα κάποιας απροσεξίας του ιδιοκτήτη. Η Ανατολή κοίταξε μέσα από το παράθυρο τον Άγγελο που την περίμενε στα σκαλιά της Αγίας Μαρίνας....

Ρωτάνε και ξαναρωτούν τον κόσμο για να μάθουν τι θέλουν, τι πιστεύουνε τι άλλο πια να πάθουν; Να τρέχουν, να γυρεύουνε ανάλυση να κάνουν τα χτυποκάρδια της καρδιάς πριν άλλοι να προλάβουν Να στείλουνε, να πέμψουνε μηνύματα στον κόσμο ευωδιές αποθυμιές γεμάτες από...

Θ.Μ. -Στα μάτια έχω τη φωτιά και στο ’χα πει θυμάσαι; Για αίμα μου την πυρκαγιά, γι’ αυτό και με φοβάσαι. Α.Ζ. -Το ήξερα πως ήτανε όλο αυτό αλήθεια, μα ζύγωσα τη σκέψη μου, σαν να ’ταν μια συνήθεια. Θ.Μ. -Με πίστεψες; Σε πίστεψα; Ποιος μπορεί να ξέρει… Ποιον πιότερο...

Όποιος κι αν ερωτηθεί Που ’χει λατρεία τόση Στης ποίησης τον καταιγισμό Ξέρω θα αποδώσει Την περισσή αγάπη του Σεβαστό απ’ την ψυχή του Αναπνοιά μονάκριβη Η κάθε θύμησή του Την ποίηση τη λάτρεψα Μικρό ήμουν θυμάμαι Στο δημοτικό επήγαινα Τα λέω και λυπάμαι [...] Α.Ζ....

Φύτεψα κάποτε στο περιθώριο δύο σπόρους ηλίανθο “πόσο το αγαπώ το καλοκαίρι”, είπα κι ύστερα έσβησα μέσα στα κύματα και στην πελώρια αγκαλιά της. [...] Α.Ρ. Μάζεψα μες τις χούφτες μου νερό πότισα τα βλαστάρια της καρδιάς μας. Του ήλιου τα λουλούδια σαν φορώ, θαρρώ στα...

Μάγισσα του δάσους! Φύση αγαπημένη! Σε ονειρεύτηκα με ένα ραβδί αερικό να αγγίζεις των δέντρων τα κλαδιά! Με της καρδιάς σου τον χτύπο δροσοσταλίδες να ποτίζεις τα πουλιά να ξεδιψάει η ψυχή με ένα σου χάδι τρυφερό![...] Α,Ρ   Αγρίμι λαβωμένο απ’ τον καιρό στον...

Αρχίζει να βλέπει το άσχημο γάντι από το στραπατσαρισμένο κρέας στην άκρη του δοντιού. Είναι αλήθεια; Απλώς ήθελε να πει είμαι επιδημία mutatis mutandis Φτύνει το χώμα απ’ το λερό μοναδικό πνευμόνι. Κανείς τοίχος δε σε στηρίζει, σκέφτηκε....