Δειλό, ξεκίνημα δειλό μ’ ανώριμα στιχάκια
στο διάβα σου πλανήθηκα, λαθραία μου πορεία
να ξεκουράζομαι γυμνός στης μνήμης τα παγκάκια
να καρτερώ την αύρα σου, ονείρων καπηλεία.
Στα χέρια σου ανδρώθηκα, φωλιά ελπιδοφόρα
στάχυ να ‘ναι η τέρψη σου, το πάθος η τροφή
ρόζους τραχείς διέσχισα, μοιραία ανηφόρα
αγέρωχα απέκτησα στο πέταγμα αντοχή.
Λαχτάρας συναπάντημα φαντάζει παραμύθι
σκέπη μεστή μου πρόσφερες, θάρρος και παρρησία
γεννήθηκα αητός με ματωμένα στήθη
πληγές που επουλώθηκαν μ’ αυτή τη γνωριμία.
_
γράφει ο Γεώργιος Σταματόπουλος
0 Σχόλια