Κάθομαι και ξύνω τόση ώρα τα μολύβια μου. Σαν πεντάχρονο που πρωτομαθαίνει τη γραφή. Μουντζουρώνω τα χαρτιά για να σου γράψω μια αλήθεια. Μια αλήθεια που να χωρά το ψέμα μου για να κρυφτώ. Ο κάδος γεμίζει πεταμένα χαρτιά τσαλακωμένα. Τα σκίζω και τα κάνω χίλια κομμάτια. Πετούν στον αέρα μαζί με τη στάχτη από το τσιγάρο μου. Δεν αντέχω τις λέξεις. Δε με αντέχουν οι λέξεις. Σαν αποτυχημένη συγγραφέας δεν αρθρώνω συλλαβή. Δεν έχω έμπνευση. Δεν έχω ιδέα.
Δεν έχω ιδέα τι να σου γράψω. Κάτι που να μην σε λερώσει. Κάτι που να μη χαλάσει την ύπαρξή σου στο δικό μου συμπαντικό κόσμο. Για να μπορείς να υπάρχεις. Να υπάρχω και εγώ σε τούτο το αδιάφορο σχήμα. Να στροβιλιζόμαστε στο γαλαξία ετούτο σαν άτυχοι μετεωρίτες. Σαν τυχεροί δορυφόροι κάποιου άλλου πλανήτη.
Γδέρνω τις λέξεις. Τις γρατζουνώ και τις πληγώνω. Πονάνε μαζί μου. Να πονέσουν μαζί μου. Να ματώσουν μαζί μου. Τις ξεντύνω. Τις ξεγυμνώνω. Γυμνές γίνονται πιο ευάλωτες. Πιο φθαρτές. Πιο εκτεθειμένες. Σαν κι εμένα. Κοίτα τες τρέμουν. Τρέμουν στο κρύο της νύχτας. Νυχτώνει η καρδιά μου σου λέω. Και εκείνες σκοτεινιάζουν μαζί της. Θέλουν να σε καλέσουν. Να ενωθούν για να κάνουν μια φράση ερωτική. Σαρκική. Να σε θέλουν. Να σε ποθούν. Να σε φτάνουν. Μα λυγούν.
Ένα ουρλιαχτό αρκεί μέσα στο σκοτάδι για να ξυπνήσει τούτους τους δαίμονες. Μια μελωδία σαν ρέκβιεμ και σαν ήχος από καμπάνες πένθιμες αρκεί. Άκου με πώς κλαίω. Άκου με πώς πενθώ. Πίσω από μια πένθιμη ακολουθία ταπεινά περπατώ και σκυφτή. Να μη σε θέλω πια. Να μη σε αναπνέω. Να μη σε ονειρεύομαι. Με την τιμωρία μιας αιώνιας αυπνίας. Με την τιμωρία της νύχτας. Νύχτωσε σου λέω η καρδιά μου. Και το φεγγάρι δε με συμπονά. Τις αμαρτίες μου μόνο φωτίζει.
Νύχτωσε η καρδιά και τα αστέρια σβήσανε εχθρικά τα λαμπιόνια τους. Να μην ταιριάξει καμιά ευχή μου λένε φωνάζοντας. Γυρίζουν την πλάτη τους με πείσμα. Το πείσμα εκείνο που φτιάχνω με τα ίδια μου τα μάτια. Στο δικό μου ουρανό με μια γομολάστιχα τα εξαφανίζω με βία. Εγώ που τα ποθώ. Εγώ που τα σβήνω. Ένας εαυτός στα δύο κομμένος.
Κανείς δε θα ακούσει απόψε τα κλάματά μου. Κανείς δε θα δώσει το χέρι του. Κανείς δε θα ενώσει τούτες τις απελπισμένες λέξεις. Είναι τόσο ακριβή και μοναχική η δικαιοσύνη του έρωτα…
Παραδομένη σε τούτο το ναυάγιο από σύμφωνα και φωνήεντα, θα σέρνω τα βήματα σε τούτη την ακολουθία ποτίζοντας τα χαρτιά μου με υγρούς αναστεναγμούς.
Να πενθώ ανώφελα για σένα και για μένα…
*Zbigniew Preisner - Lacrimosa
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ένας ποταμός από προτάσεις… παρηχήσεις… φωνήεντα και σύμφωνα πάνω στο πεντάγραμμο της έμπνευσης τακτικώς ερριμμένα για να συνθέσουν μια κραυγή…μια μελωδία …έναν ύμνο στη μοναξιά και στη συντροφικότητα… Πόσο πολύ μιλάνε οι σιωπηλές κραυγές στην ψυχή μας !!!!!!!!!! Μιά τέτοια κραυγή μακάρι να χάιδευε τα πονεμένα μου αυτιά κάθε που νοιώθω μοναξιά!
ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΧΗ!!!!
Χαίρομαι που σας συνεπήρε τούτη η σειρά από φωνήεντα και σύμφωνα και σας έκανε παρέα… Καλό ξημέρωμα!
Μπα σε καλό σου απόψε!Τι μαύρες και κατάμαυρες πλερέζες υμνωδίας διάλεξες Μάχη μου έστω και σαν τίτλο για το κείμενό σου; Ξέρεις, πάντα αναρωτιόμουνα και συνεχίζω να αναρωτιέμαι πώς το καταφέρνετε αυτό εσείς οι ποιητές ενώ είστε μια χαρά από συναισθηματικής πλευράς να τα παρουσιάζετε όλα πίσσα μαύρα μπαίνοντας προφανώς στο μυαλό πενθούντος ανθρώπου και εμπνεόμενοι από το κατράμι που πλυμμηρίζει την ψυχή του δυστυχισμένου περιγράφετε την οδυνη του, παρουσιάζοντά την σαν δική σας . Θέλει μεγάλη τέχνη αυτό καρδιά μου την οποία δεν κατέχω.Γι αυτό και δεν μπορώ να σχολιάσω το αποψινό γραπτό σου με …”ξεπερνάει”
Συγχώρα και την ορθογραφία του πλημμυριζω
Λένα κάθε ήχος κάθε ερέθισμα οδηγεί σε κάτι. Ταιριάζει ξαφνικά στην πένα και το οικειοποιείται…Δε μπορώ να στο εξηγήσω. Απλά με οδηγεί. Συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αποδέκτη και άλλοτε όχι. Η πένα γράφει όπου αποφασίσει και με ο,τι θελήσει να καταπιαστεί…Άλλες φορές ξεκινά από μια βαθιά αλήθεια και άλλες από φαντασία. Τραμπάλα. Και ό,τι κερδίσει κάθε φορά. Καλό μας βράδυ…
Δηλαδή η πένα είναι ασύδοτη ; Του κεφαλιού της κάνει ;
Λένα μου αν ρωτάς προσωπικά για τη δική μου πένα της έχω δώσει κάθε ελευθερία. Δεν έχει όρια. Απλά γράφει. Δεν μπορώ να κρίνω την ποιότητά της με τίποτα. Μπορώ όμως να σου επιβεβαιώσω αυτήν την ελευθερία και την ασυδοσία της…με πάσα ειλικρίνεια.
Πολύ όμορφο κείμενο,γεμάτο ένταση και πλούσιες συναισθηματικές αποχρώσεις!
Σας ευχαριστώ πολύ. Είναι και η συνοδεία του αν αγαπάτε το είδος αυτής της μουσικής που αναφέρω στην υποσημείωση του κειμένου, εξίσου συναισθηματική. Καλό σας βράδυ!
Όσο κι αν ξύνω τα μολύβια μου δεν βρίσκω τις λέξεις, γιατί με λύγισε απόψε η μαγική σας πένα κ. Τζουγανάκη και ‘‘ νύχτωσε σου λέω η καρδιά μου’’…
Θα μου συγχωρέσεις ελπίζω τον πληθυντικό. Είναι προς ένδειξη θαυμασμού!!!
Καλό ξημέρωμα Μάχη.
Σας ευχαριστώ πολύ Κ. Κώστογλου
εις ένδειξη ευγνωμοσύνης…. 😉
καλό ξημέρωμα Βάσω!
Fair enough…
Κορίτσι με τη μαγική πένα… κατάφερες για ακόμη μια φορά με τον μοναδικό σου τρόπο… να μας ταξιδέψεις σε μονοπάτια συγκλονιστικά!!! Την αγάπη μου την καλημέρα μου και καλή σαρακοστή.
Σοφία μου σε ευχαριστώ. Καλη σαρακοστη να περάσατε πολύ ομορφα!
“Είναι τόσο ακριβή και μοναχική η δικαιοσύνη του έρωτα…”
Και τόσο δυσεύρετη… αν υπάρχει, που δεν το πιστεύω…
Λαμπερή κατάθεση μουντών σκέψεων και συναισθημάτων.
Εξαιρετικό, Μάχη μου, καλή σου μέρα!
Καλή σας μέρα και καλή Σαρακοστη!
Μόνο τις λέξεις δεν γδέρνει ετούτη η μοναδική γραφή σου Μάχη μου ….. και ο τρόπος που μας ακουμπάς με τα τόσο έντονα και δυνατά συναισθήματα….. μοναδικός…την καλημέρα μου!!
Καλή σου μέρα Άννα μου. Σε ευχαριστώ πολύ…
Με άγγιξε πολύ! Πάρα πολύ.. εξαιρετικά όμορφο.
Σε ευχαριστώ φιλενάδα μου… 🙂
Μπράβο Μάχη! Έντονος ο συναισθηματισμός… με ταξίδεψε.
Σε ευχαριστώ Έλενα μου. Καλά κουλουμα!
Χείμαρρος τα λόγια σου! Υπέροχο!
Να’ σαι καλά Χριστίνα μου. Καλό σου βράδυ…
ένας αρόλιθος τούτη η γραφή που για να πιεις πρέπει να ξυσεις καλά το μολύβι σου να γδάρεις τα μούτρα σου και να προσκυνήσεις σκύβοντας ευλαβικά στα τέσσερα άκρα σου. Ένας αρόλιθος με βρόχινο νερό που δροσερεύει τα πουλιά στα όρη και ξεδιψά τον σκεφτικό περιπατητή της γραφής σου. Ένας μπαξές που τις λέξεις βιόλες κάνει και μας τις πέμπει σε πολύτιμες σκέψεις και προτάσεις . Υποκλίνομαι.
Ταπεινά σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια που σίγουρα έχουνε κρητική ρίζα…Και μόνο που διάβασα τις…. βιόλες άνθισε η καρδιά μου,,,Με το χέρι στην καρδιά που χτυπά κρητικά σας εύχομαι μέρες γελαστές με υγεία. Καλό σας βράδυ…