Εξαιρετικό.
Ως προς το σενάριο-θέμα: έχουμε ένα στριφνό ιστορικό δοκίμιο που κάπως το αλαφραίνει η κόμικ εκδοχή. Στριφνό λόγω του αντικειμένου. Δεν είναι κάτι που το διαβάζεις χαλαρά στο τρένο. Θέλει αυτοσυγκέντρωση. Μια όμορφη ιστορία που αγκαλιάζει τον 19ο και τον 20ο αιώνα, με τις ιστορικές, πολιτικές και φιλοσοφικές εξελίξεις. Εντυπωσιάζει που ο πρωταγωνιστής, Μπέρτραντ Ράσελ έχει να παλέψει με την κληρονομική ασθένεια της τρέλας αλλά και την κολλητική τρέλα των μαθηματικών. Μου φάνηκε απίστευτο το πάθος των επιστημόνων της εποχής για κάτι τόσο αφηρημένο όσο τα μαθηματικά, η λογική, η φιλοσοφία κλπ. όντας καθαρά τριτοδεσμίτης. Γνωστά πρόσωπα περνούν μπροστά από τα μάτια μας καρέ καρέ παρουσιάζοντάς μας την περιπέτεια της λογικής έως σήμερα. Τα διαλείμματα ανάμεσα στην ιστορία βοηθάνε, οι απόψεις της συγγραφικής ομάδας αντικατοπτρίζουν τις απόψεις των αναγνωστών και διευκολύνουν την πορεία της ανάγνωσης. Παίρνεις αέρα κατά διαστήματα, δεν βαριέσαι, μπορεί λόγω ξαναλέω του θέματος να μπουχτίζεις αλλά τελικά καταλήγεις πως πρόκειται για μαγεία. Πολύ καλύτερα που βγήκε σε ένα τόσο προσεγμένο κόμικ αλλιώς θα καταντούσε άλλο ένα ανούσιο πανεπιστημιακό σύγγραμμα, παραπεταμένο. Τάσεις, ιδέες, ρεύματα, άνθρωποι, εποχές… Εξαιρετικό στόρυ και δικαιολογούνται οι τυχόν αναχρονισμοί που παραδέχονται οι ίδιοι οι δημιουργοί.
Ως προς το κόμικ: τα λόγια περιττά. Καταρχάς η γραμμή μου θύμισε τα γαλλο-βελγικά κόμικς Τεν-Τεν κλπ. Απλή κι όμως περιεκτική. Με κωμικά γκαγκς και δράση σε δεύτερο πλάνο για να ανακουφίζεται το μάτι και να αλαφρώνει κι έτσι η ανάγνωση. Εξαιρετική η αναπαράσταση της σύγχρονης Αθήνας, αναγνώρισα πολλά σημεία που περπατούν οι πρωταγωνιστές (απίστευτα και τα μηνύματα για το σήμερα της Αθήνας, που προκύπτουν από τη συζήτηση των πρωταγωνιστών), καταπληκτική αναπαράσταση εποχής (Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και μάλιστα σε μαύρο φόντο, μεσοπόλεμος, ενδυμασία, κτήρια, αρχιτεκτονική…). Απίστευτα καρέ, πότε μεγάλα, πότε μικρά, πολύ ωραία η εξέλιξη της πλοκής, πολύ ωραία η συνοχή και φυσικά αυτές οι προσωπογραφίες, που τις θεωρώ τόσο δύσκολες στο κόμικ, να είναι λες και φωτογραφίζουν τα χαρακτηριστικά των προσώπων, από τον αναγνωρίσιμο Δοξιάδη έως τους επιστήμονες.
Με δυο λόγια, μια εξαίρετη φιλόδοξη δουλειά, που πραγματικά θέλω να πιστεύω ότι θα έχει και συνέχεια με ένα συναφές ή διαφορετικό θέμα. Μπράβο μας για Ελλάδα, όπου ο χώρος του κόμικ τελευταία άρχισε να αναγνωρίζεται.