Στην αμμουδιά που μ’ έφερες στάθηκα για λίγο
Να θυμηθώ τον χτύπο της καρδιάς
Και το φτερούγισμα εκείνο το ανεξήγητο
Που ούτε ο γιατρός δεν μπορεί να περιγράψει
Και την ταχύτητα των χτύπων της
Έτοιμη να σπάσει η καρδιά
Τραβώντας μέ απαλά και με χειρουργική ακρίβεια προς τα εσέ
Και ακούγοντας μαγικά τον χτύπο σου
Φτάνω πάνω σου και ακουμπώ
Μα ακουμπώ τόσο σιγά που συνταιριάζω τόσο στη θέση αυτή
Κλειδώνω και κλειδώνομαι περισσότερο και δεν ανοίγω πια
Εκεί, σε αυτή τη θέση της καρδιάς σου έμεινα μαγνητισμένη χρόνια
Χρόνια πολλά σαν να περάσανε μου φάνηκε
Μαρμάρωσε η καρδιά μου πάνω σου
Κι αφέθηκε χωρίς δεύτερο χτύπο
Γλιστρώντας σιωπηλά και παρέμεινε
Μέχρι στιγμής καμία διάγνωση δεν κατέστη δυνατή
Κι έτσι θα παραμείνω με σύμπτωμα δίχως εξήγηση

_

γράφει η Στεφανία Μακρή