Η ιστορία δεν είναι παρά ένα διαχρονικό πένθος της Μάνας,
που βλασταίνει με τα δάκρυα των χαμένων παιδιών της
ανά τους αιώνες αυτής τη γης…
Σ’ αυτό το πέλαγος της θλίψης,
που μέσα του γεννιούνται και πεθαίνουν όλα,
υπάρχουν μικρές σταγόνες Μνήμης,
σταγόνες ελάχιστης χαράς,
που λησμονάμε καθώς χανόμαστε στην ανωριμότητα
της μετάφρασης και ανάλυσης των καιρών…

Η ουσία, αφήνεται στο διάκενο των ψιθυρισμών της νύχτας,
εναγκαλίζεται ολοκληρωτικά με τις σιωπές
στους βυθούς της μείνε,
αφουγκράσου την με όλη σου τη δύναμη,
καθώς τα μάτια δεν αντιλαμβάνονται
Αγνοημένος δεν είσαι
μη φοβηθείς, προσπάθησε…
νά βρεις εκείνη, τη μοναδική λάμψη,
σαν την ελάχιστη πιθανότητα
που σου απομένει μέσα απ’ τα τρανά νοήματα της αναζήτησης…

Το άγνωρο είναι βαθιά μέσα σου και σε προκαλεί…
σαν μια μπαλάντα σιωπής
σιγοτραγουδάει το είναι σου
αντανακλώντας το εσώτερο φως,
δεν σου χρειάζονται άλλα υποκατάστατα πια…

_

γράφει η Φωτεινή Κουφογάζου Αγγουριδάκη