Profughi*
Τρεμουλιασμένα σώματα περιφέρονται παντού...
Κουβαλούν τη θλίψη, την τραγωδία
Σε μια μάχη άνιση με το θάνατο
Σε υποβρύχια, σκοτεινά βαγόνια που μυρίζουν εγκατάλειψη και απελπισία
θες να μιλήσεις, να φωνάξεις, να τρέξεις να κρυφτείς
Από ποιον, από τι, ούτε και εσύ ξέρεις...
Ανάσες κομμένες βογκούν στην άσφαλτο σαν τον λυσσασμένο άνεμο
Ικετεύουν ζωή σε έναν κόσμο ανίερο, ψυχρό
Αθώα μάτια, αγνά
γίνονται μάρτυρες ξεψυχισμένων στιγμών που έσβησαν στην παράλογη φρίκη ενός πολέμου ή μιας διεθνούς κατακραυγής
Κόσμος αντιφατικός που συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου
Και το αύριο καραδοκεί υποσχόμενο τι;
_
γράφει η Σοφία Σκλείδα
*Πρόσφυγε
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Σε ένα ποίημα που τα είπες όλα!… Καταλήγεις με μια ερώτηση που είναι λίγο-πολύ όλων μας! Και το αύριο καραδοκεί υποσχόμενο τι; Υπέροχο το ποίημα σου!!! Μπράβο σου!!!
Σας ευχαριστώ πολύ!
ως πότε αυτό το θέατρο του παραλόγου;;;; Συγκλονιστικό ποίημα!!!
Eυχαριστώ από καρδιάς!
Η ποίηση έχει την ιδιότητα να περνάει μηνύματα εκεί που το στόμα σιωπά και οι ώμοι βαραίνουν… Εκεί που και ο καλύτερος κοινωνιογόγος αδυνατεί να ρίξει γροθιά στο μαχαίρι και να πει τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα , η ποίηση αποκαλύπτει τις πτυχές του όποιου προβλήματος! ΜΠΡΑΒΟ, ΣΟΦΙΑ!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!