Πέντε άνθρωποι δολοφονούνται από έναν άγνωστο με όπλα που χρησιμοποιήθηκαν σε ιστορικά εγκλήματα αδικίας. Πώς συνδέονται τα θύματα μεταξύ τους; Γιατί τα επέλεξε ο δολοφόνος; Τι κοινό έχουν; Μετά από έρευνες εντοπίζεται μια πιθανή ύποπτη, η οποία όμως έχει άλλοθι για τα τέσσερα από αυτά. Είναι όμως η πραγματική ένοχη; Ο επιθεωρητής Τζανλούκα Τζούστι έχει μια δύσκολη υπόθεση στα χέρια του. Θα καταφέρει να ανακαλύψει την αλήθεια;

Η πρώτη προσπάθεια της Λένας Κικίδου για αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν ικανοποιητική. Έχει πολλά προσωπικά στοιχεία (γραφή, λεξιλόγιο, κεντρική ιδέα, περιγραφές) που τη βοηθάνε να χαράξει το δικό της μονοπάτι στον χώρο αυτού του είδους και έναν πρωτότυπο σχεδιασμό πλοκής, που όμως με μπέρδεψε σε κάποια σημεία, μιας και χρησιμοποιούνται γεγονότα από το αφηγηματικό παρόν μαζί με το παρελθόν στο ίδιο κεφάλαιο χωρίς διευκρινίσεις ή υπέρτιτλους. Επίσης, ειδικά στο δεύτερο μέρος, παρεμβάλλονται κεφάλαια που τονίζουν την προσωπικότητα είτε του δράστη είτε του θύματος αλλά τα ένιωσα λίγο παράταιρα με τη γρήγορη ροή της κυρίως δράσης. Από την άλλη, μου άρεσαν τα άκρως ρεαλιστικά και ποικίλα στιγμιότυπα από τις ζωές των θυμάτων λίγο πριν χάσουν τη ζωή τους, γιατί αποτυπώνουν διάφορες και διαφορετικές πτυχές της ζωής στην πόλη της Γένοβας. Ένα στέλεχος ναυτιλιακής και γόνος εύπορης οικογένειας, ένας καλλιτέχνης τατουάζ, μια ασήμαντη ταλαιπωρημένη εργαζόμενη, μια ηλικιωμένη κι ένας δεκαπεντάχρονος δολοφονήθηκαν με το περίστροφο που αφαίρεσε τη ζωή του Αβραάμ Λίνκολν, με περσικά βέλη σαν αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στις Θερμοπύλες το 480 π. Χ. και με άλλα παραπλήσια όπλα. Φαίνονται ασήμαντοι, άψογοι, ταπεινοί, στο δεύτερο μέρος του βιβλίου όμως ακολουθεί η αποδόμησή τους και μπαίνουμε στο σκοτεινό τους παρελθόν.

Ο επιθεωρητής Τζανλούκα Τζούστι προσπαθεί να λύσει μια δύσκολη υπόθεση και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τα ψυχολογικά και σωματικά τραύματα που του άφησε η προηγούμενη, μια άκρως σκληρή και απάνθρωπη περίπτωση δολοφονίας, που επίσης παρεμβάλλεται στην κυρίως αφήγηση, με αχρείαστα και εμετικά σκληρές εικόνες, από την οποία επέζησε «σαν να είχε πάει στην Κόλαση και να είχε σωθεί ο μισός». Όλο αυτό διέλυσε την ψυχολογία και τον γάμο του, με αποτέλεσμα, στο ήδη φορτωμένο κεφάλι του, να προστίθεται και η αγωγή διαζυγίου από μια γυναίκα που στερείται κατανόησης και τον μισεί θανάσιμα. Διοικητής, βοηθός και ιατροδικαστής στέκονται στο πλευρό του και η ιχνηλάτηση της ζωής των θυμάτων τον στέλνουν σε πολλά και διαφορετικά χωριά και πόλεις της Ιταλίας. Πώς οδηγήθηκε στο διαζύγιό του με τη γυναίκα του, πώς ένιωθε πλέον μαζί της, γιατί την απέφευγε, πώς κατέληξαν να κάνουν μοναχικά πράγματα για να μην έρχονται σε επαφή, γιατί επέστρεψε στην Μπέλα και πώς τον βοήθησε στην περιπέτειά του;

Μετά τις δολοφονίες και τις έρευνες προχωράμε στο δεύτερο μέρος, όπου έχουμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις με την ύποπτη, Λούνα Πάτσε, συντηρήτρια έργων τέχνης, η οποία έχει άλλοθι για τις τέσσερις από τις πέντε δολοφονίες. Μαθαίνουμε για τη ζωή της, πώς μεγάλωσε σε αυστηρή και συντηρητική οικογένεια σ’ ένα κλειστό και σχεδόν απομονωμένο περιβάλλον, τι φοβίες της δημιούργησε, πώς κατάφερε να ξεφύγει από αυτό κι από κεφάλαιο σε κεφάλαιο διαπιστώνουμε πόσο τεράστια ψυχολογική και σωματική κακοποίηση βίωνε. Θα είχε όμως το σθένος και την ορμή να διαπράξει αυτούς τους φόνους; Γνώριζε τα θύματα; Αν όχι, πώς μπλέχτηκε το όνομά της στην υπόθεση; Παράλληλα, σε β΄ ενικό, κάποιος αφηγείται ιστορίες από το παρελθόν των θυμάτων, τα οποία αποδομούνται, βλέπουμε τα σκοτεινά τους σημεία, κατανοούμε ότι έπρεπε να πληρώσουν, ποιος είναι ο αφηγητής όμως; Πώς γίνεται να βρίσκεται μπροστά σε όλα αυτά τα εγκλήματα που απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους; Η αυτοδικία θεωρείται λύτρωση; Είναι η σωστή τιμωρία για όσους έχουν ξεφύγει από τη δικαιοσύνη;

Το «Separazione» είναι ένα καλό και διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα, γεμάτο ωραίες περιγραφές της Γένοβας και των ανθρώπων της, ενδιαφέρουσες παρομοιώσεις, παραστατική ατμόσφαιρα και ρεαλισμό. Ακολουθεί μια διαφορετική αφήγηση που ίσως μπερδέψει κάποιους αναγνώστες, ξεχειλίζει από οργή και αδικία για όσους διαπράττουν εκφοβισμό (σχολικό bullying) και κακοποίηση και όλα αυτά ξεσπούν σ’ ένα λουτρό αίματος από έναν θύτη που αποκαλύπτεται στο τέλος, φέρνοντας μια μεγάλη ανατροπή. Βέβαια εξακολουθώ να έχω απορίες, όπως για τη χρήση των ιστορικών όπλων (γατί επιλέχθηκαν και πώς χρησιμοποιήθηκαν, αφού δε μετακινήθηκαν από τις προθήκες των μουσείων και των άλλων ιδρυμάτων), για τον ρόλο των παρένθετων αφηγήσεων και κυρίως για την ταυτότητα του δράστη και για το πώς συνδέεται με τα θύματα και με την ύποπτη. Πολλά ερωτήματα που ίσως όμως απαντηθούν σε επόμενη περιπέτεια του επιθεωρητή Τζανλούκα Τζούστι.