άδειασα το σπίτικι άδειασαμπήκα στο φορτωμένο αμάξιδίπλα ένα σακίδιομε όλη τη ζωή μου μέσαέβαλα τον Αρθούρο στη θέση του οδηγούστο άπειροδίπλα τον Τάσο να δίνει οδηγίεςστον έρωτατο μόνο που 'μεινεσπαράγματα ποιημάτωνανθρώπων στιγμέςευχαριστώ όσους...

στο μικρόφωνο τ' όνοματα βήματα βαριά, βασανιστικάσαν το μαρτύριο του Σίσυφουπλησιάζωτο χέρι τρέμειο νους ταξιδεύεισε χάη εκστατικάη αίθουσα γεμίζει νερότα καθίσματα αδειάζουντρικυμία παλίρροιαμια στάλα συναίσθημαστο πέτρινο μάγουλοαφήνομαι στον σκοτεινό...

άλλη μια μέρα πέθανετ'απομεσήμερο κοιτούσα τους δείκτεςτου ρολογιούη αγαπημένη ορκιζότανήμουν μέσα τηςτην κουβαλούσακι ας μέτραγα χιλιόμετραέπλαθα εικόνες από χαμόγελα και συγκινήσειςμα η γλυκιά θλίψη έγινε αρχέγονηαιώνιασήμερα εκείνη...

Η αυτοσχέδια χορωδία των προβολέων, έκαψε την σκηνή κι η φλόγα της πέρασε τις οθόνες των ματιών μας. Το μεγάλο πεύκο, που αιώνες τώρα σκεπάζει αμαρτίες και αίματα, στάθηκε αγέρωχο κάτω απ’ τη γριά νύχτα. Η πανάθλια μύγα έψαχνε να τυραννήσει το επόμενο θύμα. Ο ανέμελος...

Κοίτα! Ψηλά εκεί στο λόφο είναι οι θρόνοι των νεκρών μας ακόμη στέκουν και κοιτούν τις πράξεις των ανθρώπων. Μόνο που δεν μας θέλουν πια. Κι ας μην τους αδικήσουμε -μη ψάξουμε τον λόγο-. [...] _ γράφει ο Θεοφάνης...

Μερικές φορές βλέπω τον κόσμο και νιώθω ότι δεν έχει κάτι να μου δώσει -αυτό με στεναχωρεί-. Κοιτώ τους ανθρώπους με αγωνία νομίζω ότι θα μου ορμήσουν. [...] _ γράφει ο Θεοφάνης...