Ετικέτα: Φώτης Λούκας

Μεγάλωνε σ’ ένα χωριό πάνω απ’ τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας. Μέσα στα πεύκα και στο σαθρό χώμα που ο Αλφειός κάθε τόσο τραβούσε προς την θάλασσα. Μεγαλύτερος από όλα τα αδέρφια, πελάγωνε ανάμεσα στα χωράφια και στο σχολείο. Με ζόρι τα μαθήματα, ζόρι και στη ζωή. Είχε όμως ένα χαμόγελο πονηρό στη φάτσα του κι ένα πνεύμα ανεξάρτητο ξεχείλιζε απ’ τα μάτια του. Πειραχτήρι στην ψυχή. Πειραχτήρι στα λόγια. Αδέσμευτη καρδιά, σουλατσαδόρισσα. Το φευγιό μέσα του. Σαν αδέσποτο σκυλί, τους χειμώνες στα απάγκια και τα καλοκαίρια στις δροσερές κληματαριές. Με τη γλώσσα να κρέμεται σαλιώνοντας το ξερό χώμα....

Χαμογελούσε  η μάνα μου στο τραπέζι. «Α… ξέχασα. Το απόγευμα θα έρθει ο θείος μου ο Κώστας» «Επίσκεψη!» Στους άλλους βγήκε μια απορία  στα ξαφνικά. Σίγησαν τα πιρούνια. Ξεχάστηκαν κάτι λαδομπούκια να μουλιάζουν στη σαλάτα. «Μπα.. πότε εμφανίστηκε αυτός;» ρώτησε ο πατέρας. «Ήρθε από την Γερμανία για λίγες μέρες και θα έρθει να μας δει!» Καμάρωνε η μάνα μας με τον ερχομό του θείου της! Πάντα καμάρωνε με τους δικούς της ανθρώπους και το έδειχνε. Μικρή παύση μέχρι να βγει το καυστικό σχόλιο του πατέρα μου «… λες να σου φέρει και καμιά φρέσκια νιβέα;» Απόγευμα. Μπάλα στις πέτρες....

Με το χαρτί της άδειας μισοτσαλακωμένο στη τσέπη βγήκαμε απ το διοικητήριο. Φούρια και χαμόγελα. Μαζέψαμε τα πράγματα μας και βρεθήκαμε στη πύλη. Παρασκευή απομεσήμερο λίγο πιο έξω απ την Πάτρα. Ιούλιος μήνας να καίει σαν καφτερή πιπεριά. Φορτωμένοι με τους σάκους και ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι,  τεντώσαμε το χέρι με τον αντίχειρα προς τα πάνω, μπας και κάποιος αποφάσιζε να μας πάρει για μερικά χιλιόμετρα.  Ποδαρόδρομος- πορεία στην άκρη της εθνικής κι όλο γυρίζαμε το κεφάλι προς τα πίσω μπας και φανεί ένας πρόθυμος – όποιος, που να λυπόταν εμάς και τον ιδρώτα μας. «Παλιέ εγώ λέω...

Ξημέρωνε ένας Σεπτέμβρης ανάμεσα στην εκκλησία της Θεοτόκου και την παραλία. Ο δρόμος γεμάτος με πολύχρωμες παράγκες μικροπωλητών κι ένα πρωινό αεράκι αλατισμένο απ τα πρώτα ήρεμα κύματα του πελάγους σκούπιζε τα απομεινάρια της προηγούμενης νύχτας απ την άσφαλτο. Τον είδα να έχει σηκωθεί πρώτος απ το ράντζο πίσω απ το παράπηγμα. Πέρασε ανάμεσα απ τους πάγκους με τα εμπορεύματα με τα δυο χεριά πίσω σταυρωμένα κι ένα ύφος σκεπτικό, συνοφρυωμένο. Στάθηκε μπροστά στο άνοιγμα που έβλεπε την θάλασσα στο βάθος πήρε το ένα χέρι και το έφερε στο μέτωπο σαν να μετρούσε πυρετό. Μετά πέρασε ένα χάδι λες,...

Ήταν ένας δρόμος. Χαραγμένος από τα βήματα των ανθρώπων που έμεναν στο πλάι του. Με πέτρες και χώματα. Και σκόνη τα καλοκαιρινά απογεύματα. Με ανταύγειες τα δειλινά και με το μάτι να χάνεται στον απέραντο ορίζοντα. Είχε μια θάλασσα στο βάθος. Άλλοτε γαλάζια κι άλλοτε μαύρη με μικρές λευκές περισπωμένες για κύματα, που έφταναν μέχρι τις απέναντι θολές γραμμές της Αίγινας. Είχε πίσω του έναν όγκο βουνό. Με πεύκα μέχρι τη μέση και ξερός βράχος απ’ τη μέση και πάνω. Κάποιες λίγες εργατικές πολυκατοικίες του Καρέα άσπριζαν λίγο στους πρόποδες. Και τρία δέντρα μοναχά στην κορφή του σκούραιναν κάθε...