Ετικέτα: Απόστολος Παλιεράκης

Ήταν στολή  συνεκτική Πάγος  κι ασύντακτες κραυγές Ανάερη  στολή Πυράντοχη, ντελαλούσε με καμάρι εν μέσω φλεγόμενου περίγυρου Λατρεύτηκε η χάρη των στροβιλισμών της σε ρεύματα βραδύγλωσσα Αλλά φορές την άρπαζαν και ρεύματα  ανάγωγα καθώς γυρόφερναν συνταγές κονιαμάτων εν τέλει βλαπτικών της συνοχής Με μοντάζ  ιστορικών εκρήξεων απόκτησε αξία η στολή που όλο και αυγάταινε Αυγάταινε κι ως ίζημα σε τύμβο σύμβολο λατρείας με εγχάρακτες ενδείξεις μυστικών ψηφίων Ορατή παραδοξότητα από  ψηλά κι από μακριά άπειρης αστειότητας που ‘πε να υποτάξει τα μυστήρια της ζωής Θεματοφυλακή της προοδευτικής λήθης/ καταγωγής και ρόλου _ γράφει ο Απόστολος...

Στη λαξευμένη λάβα στα φρύδια τα γραμμένα από θαλασσινές παραφορές λικνίζονται του Αίολου χαμόγελα Γαλαζοπράσινες πυγολαμπίδες χιμαιρικούς  θαρσύνουν έρωτες Ταξιδιώτισσα  νύμφη του Πηνειού σ’ άκακο λιάζεται δόντι καρχαρία  νωχελικά τυλίγοντας στης γύμνιας της το δίχτυ και λογισμό κι αισθήσεις αυτόχθονα ονειροπόλου φαύνου -Θεέ του φωτός και της ουράνιας μουσικής  αν την ποθήσεις, σ’ ικετεύω στείλε τη φλόγα σου σε μένα να στοιχειώσω σ’ αυτήν εδώ την αγκαλιά με των ματιών μου συντροφιά την ευτυχία των αναλαμπών της κι’ ακούνητη στα χείλη μου  τη αλμύρα της στιγμής της   Από τη νέα συλλογή “ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ ΣΕ ΤΡΙΚΥΜΙΑ”, Εκδόσεις Μανδραγόρας _ γράφει...

  ΑΝΕΛΕΗΤΗ Δεν χαρίζεται Στις σαθρές μας γέφυρες Η καταιγίδα Τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα των τριών στίχων. Στην αρχική τους μορφή είχαν 5 μετά 7 και τέλος πάλι 5 συλλαβές. Θα μπορούσε κανείς να πει πως μέσα στην απλότητά τους και την απόλυτη αφαιρετικότητα που τα διακρίνει, συμπυκνώνουν τόσο πολύ τις σκέψεις του δημιουργού τους που είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να φτάσει σε πιο απλή ή πιο λιτή μορφή. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστούμε πως πολλά από τα μικρά αυτά ποιήματα αποτελούν πηγή σοφίας! Ο Απόστολος Παλιεράκης με τη συλλογή «βραχύσωμες πτήσεις | παρεκλίνουσες (χαϊκού)»...

Ορθώθηκε στις μύτες των ποδιών να ανακτήσει την απώλεια ύψους από το βάρος των χρόνων στις πλάτες της Έφτασε την απλώστρα και κρέμασε τις νοτισμένες σελίδες της παρατεταμένης ομηρίας στους εφηβικούς ενθουσιασμούς της Σκληρή αγωνία για το μετά, αλλά σαν στέγνωσαν καμάρωσε το κορυφαίο αποτύπωμα της προσωπικής της σφραγίδας σε μια, κατά τα άλλα, συλλογική συγγραφή Πήρε βαθιά ανάσα, βέβαιη πλέον πως η επανάσταση που της είχε αφιερώσει δυνατά συναισθήματα μα κι ανομολόγητη απροθυμία δεν πρόκειται, τελεσίδικα, να γίνει Έστρεψε τα δάκρυά της προς τα οικογενειακά κειμήλια σταυροκοπήθηκε συγκινημένη και τα ασπάστηκε κατά σύμπτωση, παραμονές Χριστουγέννων Κατέβασε κι από...

Το ένα καταρρέει ενώ το δύο τρέμει Έχουμε δυσκολίες στων αριθμών τη σταθερότητα Φόβοι σεισμών δείκτη σιγής υψώνουν σ’ ανήσυχες καμπάνες Παραλλαγμένοι ρήτορες τραυλίζουν από άμβωνος ελλείψει άλλων, ήδη αναλωθέντων Δράπανου συριγμοί επί μετάλλου δρασκελίζουν εξόδους ήχων υπαγορεύουν όρους […] _ γράφει ο Απόστολος...

Σ’ ονόμασα, μ’ ονόμασες χαράξαμε σε πέτρα μιας ιστορίας τη φωνή αφήγηση της κίνησης ενός φευγάτου φύλλου που ο νους αναρωτιέται τι είδε και τι να ‘ταν Μια ρόδα κοντοστάθηκε να πάρει επιβάτες κι αμέσως κύλισε ξανά χωρίς να μας ρωτήσει […] _ γράφει ο  Απόστολος...

Ψάλλει το νυν φορώντας άμφια  αεί Προσέρχονται  οι αισθήσεις με προσφορές  αστείρευτες χαρών και ηδονών και πόνων και δακρύων Προσέρχονται οι εικόνες στην ανοιχτή  σου αγκαλιά και συνευρίσκονται να γεννούν  σαγήνες λόγου ως κι από τ’ άψυχα  αισθητές μα πρώτα απ’ τους αγγέλους […] _ γράφει ο  Απόστολος...

Ι Κάλιο αργά λες Αδιάζευκτο ποτέ Παραμονεύει ΙΙ Κάλιο αργά λες; Το ποτέ ως τιμωρός Παραμονεύει   _ γράφει ο  Απόστολος...

Απόγευμα ασχεδίαστο ζωγραφική πλημμύρα! Δρόμος μακρύς κάθε στροφή και δύση Σε ποια να μείνω; Συνεχίζω ώσπου σκιές κι’ ανάπαυση το σούρουπο σημάνει […] _ γράφει ο Απόστολος...

Ο πόλεμος κανόνας Ειρήνη είναι το θαύμα …που ο άνθρωπος μπορεί… _ γράφει ο Απόστολος...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2017 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων “τοβιβλίο“. Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα το Κράτα...

  Να ανοίξουμε μαζί το τελευταίο μπουμπούκι του μέλλοντος “Η νίκη της Γκουέρνικα”  Paul Elyard  Το «σχολικό» όχημα ”τρέχει” σε σταθερή κατεύθυνση. Τέχνασμα πολιτικής, από τον ατελείωτα ατέλειωτο κατάλογο του είδους. Ταυτότητα ακινησίας. Το ουσιαστικό ως δόλωμα και συναπτές οι αλυσίδες του αλλοτριωτικού επιθέτου. Κατεύθυνση το ουσιαστικό, σταθερή το επίθετο, ακινησία ερήμωσης το, σχεδιασμένο ως μοιραίο, αποτέλεσμα. Το ρήμα μετέωρο, αλλά και παραπλανητικό. Στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η μακράν επικρατέστερη απάντηση είναι: «Φυσικά, τρέχει». Το φαιό σκοτεινό όχημα, με καλυμμένα από σκουριά τα δηλωτικά διακριτικά του, “τρέχει“ την ακινησία, σε επίπεδο παγωμένο τοπίο. Έχει διανύσει αδιάλειπτα αποτρόπαιη διαδρομή σε χρόνους...

Αν δεν αναμασάς θείες βουλές κι αποστολές ιστόρισέ τους γλώσσα, αλλά δρόμοι βατοί δεν είναι Μυλόπετρες είναι, μεριστές αυθαίρετοι πόρων και δώρων της ζωής Κοφτεροί σχιστόλιθοι, διακόπτες αναπνοών κι ονείρων Μην μαλακώνεις, οφείλεις να τολμήσεις Σείεται η κοιτίδα σου, ισοπεδώνονται εστίες Τ’ αστέρια σου γκρεμίζονται σε σκοτεινές πηγές  […] _ γράφει ο Απόστολος...

Λέξη δοξαστική αναζητάει συντροφιά  Ωδή, στο μεγαλείο του ανθρώπου, να συνθέσουν Η ελπίδα είναι φυλακή Από ντροπή έχω κρυφτεί, λέει η χαρά Εμείς εδώ παρόντες, πετάγονται ο φόβος και ο πόνος…   Πάνω που έπαιρνε αγκαλιά το αγοράκι της, να του ησυχάσει το φόβο από τα αστραπόβροντα και να το κοιμίσει με ένα παραμύθι της, την σταμάτησε ο ήχος του καρτοκινητού της· στο σταθερό, και να την καλούσαν, θα ‘βρισκαν νέκρα. Έβαλε άνω τελεία στις σκέψεις της –«τι παραμύθι λες σε ένα παιδάκι που τώρα μαθαίνει για τον κόσμο·» και πάτησε το πλήκτρο ν’ απαντήσει· ήθελε το άσπρο του...

Με πόσους ήλιους και φεγγάρια πόσα αστέρια η ποίηση μαχόμενη τον ουρανό στολίζει Δυνατή, θωπευτική Σαν απαλό γυαλόχαρτο την οξύτητα του τίποτε πλανίζει […] _ γράφει ο Απόστολος...

Σελίδες άυλες  με καπνισμένες άκριες στέρεες όσο δεν ξέρει η ύλη όπου από εύνοιες θαυμάτων ανασταίνεται και ανασταίνεται η γραφή της με πέννα της αυγής φτερό βαφτισμένο σε κρατήρες επιστήθιους  γεμάτους φως από ριπές των άστρων Ζέει χορούς το αίμα με όρκους να ενώνουνε τις άκριες του χρόνου Μύθος και λόγος τ’ όνομά της σε στίχους που ενώνουνε τις άκριες του κόσμου Αίνος Αγάπη εσύ Από τα μύρια πάθη Η ακέραιη _ γράφει ο Απόστολος...

Χάθηκα φίλοι προς λήθη ηθελημένη, όταν μου ένευσε νεράιδα πικροδάφνη με τ’ άρωμα των άλικων λωτών της Σαν έτεινα τα χέρια σύννεφα πεταλούδες τύλιξαν τη ψυχή μου και την ξεσήκωσαν να προσκαλέσει άλλον, αμέριμνο εαυτό μου Απ’ του νερού τη στράτα νύμφη δροσόχαρη το βάλσαμό της πρόσφερε στα φλογισμένα πόδια μου και δονημένα νεύρα μου χρωμάτισαν με νότες όλα τα κύτταρά μου Νανούρισμα μεθυστικό μείνε εδώ, όπου κι’ αν πας εδώ θα επιστρέφεις […] γράφει ο Απόστολος...